Maxina ou a filla espúrea: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición
Sen resumo de edición
Liña 7:
 
<center>'''''Capítulo nº 1'''''
 
 
'''Majina'''
Liña 22 ⟶ 21:
'''I'''</center>
 
<div class=prose>
Era unha tarde á mediados d'outono de mil oitocentos cincuenta; tarde apacible, que gusto e melancolía daba á un tempo: gusto, porque sentiño estaba todo, fijéras'a vendima e, anque pouco e d'uvas apestadas, fervía ja o mosto n'as bodegas, maduro millo segaban os labradores n'as suas veigas e, n'os soutos, gardando-l-os rapaces-l-as castañas, apañaban os degaros qu'aquí e acola caian d'os ourizos; melancolía, porque case ningunha gala, ningun encanto restaba ja d'a primavera e vrau; montes e campos sin froliñas; terras ond'o centeo e trigo verdearan, árdigas, ou de color rajado; froiteiras, sin froita n'os eijidos; bosques e carballeiras, inda verdeando, si, pro en silencio e amostrando tal cal rama niños de pajáros viajeiros qu'alí cantaron; viñas co-a folla medio amarela e entr'as vimieiras, ou n'a enramada, anunciando o papo-rubio a vinda d'o triste inverno. Era unha tarde, en fin, e tres señoras, Otilia, sua nai e Adria, donjela d'esta, saindo á cousa d'as duas e media de Santiago, marchaban por Sar abaijo dereito á Angrois, todas en bestas d'arquiler e acompañadas de Leto, arquilador virollo, de poucas falas e que, mangas de camisa, iba braceando diante. Otilia, a mais nova d'as señoras, rompia a marcha dempois de Leto. Nena de dezaseis anos, esbelta como unha abrótia, era de cara longuiña, blanco-sonrosada coma a margarida d'as herbeiras; ollos negros e lucentes com'acibeche; naris delgadiño, cal o pico d'a lavandeira, ou cauda-tremula, e a sua graciosa boca, semellante o gomo d'a viña qu'empeza á abrir e amostra o tenro racimiño, amostraba tamen filas iguales d'esmaltados dentes á través de bermellos beizos. Levaba n'a cabeza un sombreirete de fina palla color de trigo, con pluma verde, abrigando as frebas d'o seu cabelo castaño-oscuro; corpiño de seda negra con escotada manga, e un encarnado faldon d'alpaca con moito voo, tanto que, non podendo arrecada-l-o, caia po-l-as ancas d'a gofosa mula que montaba. Seguia logo n'un cabalo tordo a nai d'Otilia, fanchoeira señora d'uns corenta anos, séria e algo picosa de virigüelas, pró de fisonomía nada vulgar, e con trazas de bonachona. Levaba tamen n'a cabeza un sombreirete de palla color café con plumas azuladas; por traje un vestido de merino color de pasa, e sobr'él unha manteleta de raso negro con fleco de cordoncillo. Por último, n'outra fogosa mula iba a donjela Adria, moza arrogante de trinta abriles e ollos gácios, fresca coma un poejo, alegre cal mañan de vrau. Un paniño de seda, color limon adornaba a sua cabeza, cuberta de pelo negro com'unha amora, posto en rodetes d'anchos cadrelos, e consistia o seu traje n'unha bata de carreiros azules en fondo blanco.
 
{{Espazos|3}}Era unha tarde á mediados d'outono de mil oitocentos cincuenta; tarde apacible, que gusto e melancolía daba á un tempo: gusto, porque sentiño estaba todo, fijéras'a vendima e, anque pouco e d'uvas apestadas, fervía ja o mosto n'as bodegas, maduro millo segaban os labradores n'as suas veigas e, n'os soutos, gardando-l-os rapaces-l-as castañas, apañaban os degaros qu'aquí e acola caian d'os ourizos; melancolía, porque case ningunha gala, ningun encanto restaba ja d'a primavera e vrau; montes e campos sin froliñas; terras ond'o centeo e trigo verdearan, árdigas, ou de color rajado; froiteiras, sin froita n'os eijidos; bosques e carballeiras, inda verdeando, si, pro en silencio e amostrando tal cal rama niños de pajáros viajeiros qu'alí cantaron; viñas co-a folla medio amarela e entr'as vimieiras, ou n'a enramada, anunciando o papo-rubio a vinda d'o triste inverno. Era unha tarde, en fin, e tres señoras, Otilia, sua nai e Adria, donjela d'esta, saindo á cousa d'as duas e media de Santiago, marchaban por Sar abaijo dereito á Angrois, todas en bestas d'arquiler e acompañadas de Leto, arquilador virollo, de poucas falas e que, mangas de camisa, iba braceando diante. Otilia, a mais nova d'as señoras, rompia a marcha dempois de Leto. Nena de dezaseis anos, esbelta como unha abrótia, era de cara longuiña, blanco-sonrosada coma a margarida d'as herbeiras; ollos negros e lucentes com'acibeche; naris delgadiño, cal o pico d'a lavandeira, ou cauda-tremula, e a sua graciosa boca, semellante o gomo d'a viña qu'empeza á abrir e amostra o tenro racimiño, amostraba tamen filas iguales d'esmaltados dentes á través de bermellos beizos. Levaba n'a cabeza un sombreirete de fina palla color de trigo, con pluma verde, abrigando as frebas d'o seu cabelo castaño-oscuro; corpiño de seda negra con escotada manga, e un encarnado faldon d'alpaca con moito voo, tanto que, non podendo arrecada-l-o, caia po-l-as ancas d'a gofosa mula que montaba. Seguia logo n'un cabalo tordo a nai d'Otilia, fanchoeira señora d'uns corenta anos, séria e algo picosa de virigüelas, pró de fisonomía nada vulgar, e con trazas de bonachona. Levaba tamen n'a cabeza un sombreirete de palla color café con plumas azuladas; por traje un vestido de merino color de pasa, e sobr'él unha manteleta de raso negro con fleco de cordoncillo. Por último, n'outra fogosa mula iba a donjela Adria, moza arrogante de trinta abriles e ollos gácios, fresca coma un poejo, alegre cal mañan de vrau. Un paniño de seda, color limon adornaba a sua cabeza, cuberta de pelo negro com'unha amora, posto en rodetes d'anchos cadrelos, e consistia o seu traje n'unha bata de carreiros azules en fondo blanco.
Chegadas, nafueto, á Angrois, collen cara á Santa Lucía; atravesan este lugar e, deijando á man esquerda á ilesia de Marrozos, ruben á Suisana, onde Leto sudaba ja pelo á pelo, non porque sol nin moita calor fijese, si porque de firme picaban as señoras, caladas todas, e como á maneira de preocupadas. Distantes unhas d'outras algun tanto, camiñaron así hasta á Gándara, sitio en que, frente d'a taberna parou Leto, e parando tamen aquelas, dou cartos á nai d'Otilia o arquilador pra que bebese. Bebeu este un gran vaso de tinto d'o Riveiro e Otilia, namentres, acercándose á Adria, díjoll'á media vos, con semblante triste:
 
{{Espazos|3}}Chegadas, nafueto, á Angrois, collen cara á Santa Lucía; atravesan este lugar e, deijando á man esquerda á ilesia de Marrozos, ruben á Suisana, onde Leto sudaba ja pelo á pelo, non porque sol nin moita calor fijese, si porque de firme picaban as señoras, caladas todas, e como á maneira de preocupadas. Distantes unhas d'outras algun tanto, camiñaron así hasta á Gándara, sitio en que, frente d'a taberna parou Leto, e parando tamen aquelas, dou cartos á nai d'Otilia o arquilador pra que bebese. Bebeu este un gran vaso de tinto d'o Riveiro e Otilia, namentres, acercándose á Adria, díjoll'á media vos, con semblante triste:
— No voy á gusto. Siento á ratos incomodidad en todo el cuerpo y se me figura que no paso de esta noche.
 
{{Espazos|3}}— No voy á gusto. Siento á ratos incomodidad en todo el cuerpo y se me figura que no paso de esta noche.
— ¡Bah, bah! Déjese V. de apresiones. Venimos de comer, picamos mucho, y alguna alteracion es consiguiente, mas anda significa.
 
{{Espazos|3}}— ¡Bah, bah! Déjese V. de apresiones. Venimos de comer, picamos mucho, y alguna alteracion es consiguiente, mas anda significa.
— Adria mia, desengáñate, y cree lo que te digo. Siento una cosa que no sentí jamás. Prepárate y ni un instante me abandones.
 
{{Espazos|3}}— Adria mia, desengáñate, y cree lo que te digo. Siento una cosa que no sentí jamás. Prepárate y ni un instante me abandones.
— No piense V. tanto en eso. Vayamos más despacio, y luégo que en casa estemos, venga lo que Dios quiera.
 
{{Espazos|3}}— No piense V. tanto en eso. Vayamos más despacio, y luégo que en casa estemos, venga lo que Dios quiera.
Mais adispacio, pois, dend'a Gándara, e sempre po-l-o camiño antiguo, qu'aberta n'estaba ainda a carreteira qu'isiste ahora, pasan a ponte Buzacos, sobr'o Tejo, e d'alí toman á Picota, Otilia rompendo a marcha, como ántes, Adria, dando a dereita á nai d'aquela e falándolle d'esta sorte:
 
{{Espazos|3}}Mais adispacio, pois, dend'a Gándara, e sempre po-l-o camiño antiguo, qu'aberta n'estaba ainda a carreteira qu'isiste ahora, pasan a ponte Buzacos, sobr'o Tejo, e d'alí toman á Picota, Otilia rompendo a marcha, como ántes, Adria, dando a dereita á nai d'aquela e falándolle d'esta sorte:
— Señora, Otilia no vá buena y teme lo que sabemos; pero témelo esta noche misma.
 
{{Espazos|3}}— Señora, Otilia no vá buena y teme lo que sabemos; pero témelo esta noche misma.
— Nada de extraño tendria eso, y, por mi parte, voy dispuesta á todo. ¿Qué te dijo?
 
{{Espazos|3}}— Nada de extraño tendria eso, y, por mi parte, voy dispuesta á todo. ¿Qué te dijo?
— Que me prepare y ni un instante la abandone.
 
{{Espazos|3}}— Que me prepare y ni un instante la abandone.
— Ni yo la abandonaré. Soy su madre y en mis oraciones pido á Dios por ella. ¿Qué culpa tiene la pobrecilla de lo que la está pasando?
 
{{Espazos|3}}— Ni yo la abandonaré. Soy su madre y en mis oraciones pido á Dios por ella. ¿Qué culpa tiene la pobrecilla de lo que la está pasando?
Pró a delor arreciaba e n'o alto de Lestedo, alí ond'o pé d'un cruceiro grande galla o camiño en dous, un que vai á ponte d'a Ulla e outro que guía á barca de Sarandon: Otilia suspiraba ja, layábase po-l-o baijo, mordía de cand'en cando o pano d'a faltiqueira; detuvo a mula e volveu a cara atrás. Sua nai e Adria, qu'acordando viñan pr'o caso en qu'a delor apurara moito, correron estonces o seu lado e con acento tenro, díjoll'a primeira:
 
{{Espazos|3}}Pró a delor arreciaba e n'o alto de Lestedo, alí ond'o pé d'un cruceiro grande galla o camiño en dous, un que vai á ponte d'a Ulla e outro que guía á barca de Sarandon: Otilia suspiraba ja, layábase po-l-o baijo, mordía de cand'en cando o pano d'a faltiqueira; detuvo a mula e volveu a cara atrás. Sua nai e Adria, qu'acordando viñan pr'o caso en qu'a delor apurara moito, correron estonces o seu lado e con acento tenro, díjoll'a primeira:
— Ya sé que te sientes mal, hija mia. Adria me lo acaba de anunciar.
 
{{Espazos|3}}— Ya sé que te sientes mal, hija mia. Adria me lo acaba de anunciar.
— Mamá, no puedo resistir.
 
{{Espazos|3}}— Mamá, no puedo resistir.
— Hijita, un poco de paciencia, algo de sufrimiento, por amor de Dios; cerca de casa estamos ya, tienes á tu madre aquí y sabes que te quiere, tanto que morirá contigo si es preciso.
 
{{Espazos|3}}— Hijita, un poco de paciencia, algo de sufrimiento, por amor de Dios; cerca de casa estamos ya, tienes á tu madre aquí y sabes que te quiere, tanto que morirá contigo si es preciso.
— Y, ¿quién, mamá, resiste hasta la casa?
 
{{Espazos|3}}— Y, ¿quién, mamá, resiste hasta la casa?
— Tú, hijita mia, tú. Vamos, ánimo y no te separes de nosotras.
 
{{Espazos|3}}— Tú, hijita mia, tú. Vamos, ánimo y no te separes de nosotras.
Ditas estas palabras, siguen o camiño d'a dereita, o d'a barca de Sarandon, e torcendo un pouco adiante sobr'a esquerda, doblan unha d'as faldas d'o Pico-sagro; mais, antes de Milleiros, Otilia tornou á decir que non resistia e qu'iba á cair d'a mula se pronto n'a baijaban d'éla. Adria gritou estonces o arquilador pra qu'alí viñera, apeouse n'unha esalacion, e collendo n'o colo á Otilia, puxo-a de pe n'o chau; Leto, que ja viñera, fijo outro tanto co-a nai e auto continuo, dijo esta ó arquilador:
 
{{Espazos|3}}Ditas estas palabras, siguen o camiño d'a dereita, o d'a barca de Sarandon, e torcendo un pouco adiante sobr'a esquerda, doblan unha d'as faldas d'o Pico-sagro; mais, antes de Milleiros, Otilia tornou á decir que non resistia e qu'iba á cair d'a mula se pronto n'a baijaban d'éla. Adria gritou estonces o arquilador pra qu'alí viñera, apeouse n'unha esalacion, e collendo n'o colo á Otilia, puxo-a de pe n'o chau; Leto, que ja viñera, fijo outro tanto co-a nai e auto continuo, dijo esta ó arquilador:
— Mi hija viene un poco mareada y quiere ir á pié hasta casa. Vuélvase V., pues, á Santiago desde aquí.
 
{{Espazos|3}}— Mi hija viene un poco mareada y quiere ir á pié hasta casa. Vuélvase V., pues, á Santiago desde aquí.
— Ben está; mais usía e as señoritas quedan solas n'estes andurriales.
 
{{Espazos|3}}— Ben está; mais usía e as señoritas quedan solas n'estes andurriales.
— Sí; corta es la distancia á casa y vamos como de paseo.
 
{{Espazos|3}}— Sí; corta es la distancia á casa y vamos como de paseo.
Sacou logo un bolso con diñeiro, e apartando algunhas moedas que'entregou ó arquilador, añadeu:
 
{{Espazos|3}}Sacou logo un bolso con diñeiro, e apartando algunhas moedas que'entregou ó arquilador, añadeu:
— Tenga V. el importe de lo convenido con su amo; sobra un duro y ese es propina para V.
 
{{Espazos|3}}— Tenga V. el importe de lo convenido con su amo; sobra un duro y ese es propina para V.
— Gracias, señora; viva usía canto desea —responde Leto, agarrando os cartos.
 
{{Espazos|3}}— Gracias, señora; viva usía canto desea —responde Leto, agarrando os cartos.
Seguidamente antepuxo as duas mulas, pasou un brazo por entr'as rendas d'o cabalo, e quitando o sombreiro, dijo:
 
{{Espazos|3}}Seguidamente antepuxo as duas mulas, pasou un brazo por entr'as rendas d'o cabalo, e quitando o sombreiro, dijo:
— Señora e señoritas, hasta mais ver.
 
{{Espazos|3}}— Señora e señoritas, hasta mais ver.
— Adios —contestaron todas.
 
{{Espazos|3}}— Adios —contestaron todas.
E o arquilador dou volta pra Santiago, montando á pouco n'o tordo.
 
{{Espazos|3}}E o arquilador dou volta pra Santiago, montando á pouco n'o tordo.
Otilia, apuada n'un brazo de sua nai e n'outro d'Adria, levada case n'o aire por entrambas, foi así un bo anaco; pró en San Pedro de Vilanova, rendida-l-as condutoras, mayormente a nai, siquera d'as tripas fijese corazon e anduvese leguas á troco de chegar á casa co-a sua filla; layándos'esta cada ves mais; ouservando Adria qu'a casa non s'aviscaba ainda, qu'o camiño era escabroso e viñas'encima a noite; comprendendo, en fin, qu'aquelo non tiña traza e forza era darlla de calquera maneira, tendeu ó redo-l-a vista, e parándo-a n'a primeira aldeiña que dejergou, dijo coma quen ordena:
 
{{Espazos|3}}Otilia, apuada n'un brazo de sua nai e n'outro d'Adria, levada case n'o aire por entrambas, foi así un bo anaco; pró en San Pedro de Vilanova, rendida-l-as condutoras, mayormente a nai, siquera d'as tripas fijese corazon e anduvese leguas á troco de chegar á casa co-a sua filla; layándos'esta cada ves mais; ouservando Adria qu'a casa non s'aviscaba ainda, qu'o camiño era escabroso e viñas'encima a noite; comprendendo, en fin, qu'aquelo non tiña traza e forza era darlla de calquera maneira, tendeu ó redo-l-a vista, e parándo-a n'a primeira aldeiña que dejergou, dijo coma quen ordena:
— Andemos, si es posible, un poco más; bajemos á esa aldea que haí se encuentra y no faltará casa donde recogernos y pasar la noche.
 
{{Espazos|3}}— Andemos, si es posible, un poco más; bajemos á esa aldea que haí se encuentra y no faltará casa donde recogernos y pasar la noche.
— Tienes razon —contestou a nai d'Otilia.
 
{{Espazos|3}}— Tienes razon —contestou a nai d'Otilia.
— Tiene —repuxo esta.
 
{{Espazos|3}}— Tiene —repuxo esta.
— Vamos, pues, hijita, hácia allá —añadeu a nai.
 
{{Espazos|3}}— Vamos, pues, hijita, hácia allá —añadeu a nai.
E as tres botan de novo á andar n'a forma misma en que viñan; Otilia, non sin gran traballo; sua nai e Adria sosténdo-a á cada istante.
 
{{Espazos|3}}E as tres botan de novo á andar n'a forma misma en que viñan; Otilia, non sin gran traballo; sua nai e Adria sosténdo-a á cada istante.
Postas n'a aldea, rezando á Ave-Marías, viron de pronto unha casa de non mal aspeuto e con emparrado de viña á porta. Un home entraba, o tanto, un home c'un cesto de farramenta o lombo, e dirigindos'a él a nai d'Otilia, preguntoulle, con moitísima afablidá:
 
{{Espazos|3}}Postas n'a aldea, rezando á Ave-Marías, viron de pronto unha casa de non mal aspeuto e con emparrado de viña á porta. Un home entraba, o tanto, un home c'un cesto de farramenta o lombo, e dirigindos'a él a nai d'Otilia, preguntoulle, con moitísima afablidá:
— Amigo, ¿es V. el dueño de esta casita?
 
{{Espazos|3}}— Amigo, ¿es V. el dueño de esta casita?
— Pra servirlas, s'algo se lles ofrece.
 
{{Espazos|3}}— Pra servirlas, s'algo se lles ofrece.
— Mucho: quisiéramos nos dispensase un gran favor.
 
{{Espazos|3}}— Mucho: quisiéramos nos dispensase un gran favor.
— Dende logo, s'en min está.
 
{{Espazos|3}}— Dende logo, s'en min está.
— De su generosidad depende.
 
{{Espazos|3}}— De su generosidad depende.
— ¿Qu'e, pois, o qu'a señora manda?
 
{{Espazos|3}}— ¿Qu'e, pois, o qu'a señora manda?
— No mando, suplico, amigo mio; suplico que en su casa tenga V. la bondad de admitirnos esta noche. Venimos de Santiago, háme enfermado en el camino esta hija —señalando á Otilia—, y la infeliz no puede ya más consigo.
 
{{Espazos|3}}— No mando, suplico, amigo mio; suplico que en su casa tenga V. la bondad de admitirnos esta noche. Venimos de Santiago, háme enfermado en el camino esta hija —señalando á Otilia—, y la infeliz no puede ya más consigo.
— Comodidá pra todas quezais n'a haja, pró entren e verémos que dí a doña.
 
{{Espazos|3}}— Comodidá pra todas quezais n'a haja, pró entren e verémos que dí a doña.
Entraron á cociña, oscura, pobre, como case toda-l-as d'os nosos titulados labradores, e sin cousa particular qu'a atencion chamase: solo un ou dous tizons n'o lar ardendo, unha muller fiando, sentada n'a parrumeira, e ó lado un meniño tendido n'o seu bérce qu'a muller arrolaba c'un d'os pes. A muller ergueus'estonces, tirou d'a cintura a roca, arrimouna contra a parrumeira, e saindo ó encontro d'as señoras, saudárons'entre sí moi cortesmente. Namentras, pousou o home o cesto d'a farramenta, e chegándose dempois á doña, díjolle:
 
{{Espazos|3}}Entraron á cociña, oscura, pobre, como case toda-l-as d'os nosos titulados labradores, e sin cousa particular qu'a atencion chamase: solo un ou dous tizons n'o lar ardendo, unha muller fiando, sentada n'a parrumeira, e ó lado un meniño tendido n'o seu bérce qu'a muller arrolaba c'un d'os pes. A muller ergueus'estonces, tirou d'a cintura a roca, arrimouna contra a parrumeira, e saindo ó encontro d'as señoras, saudárons'entre sí moi cortesmente. Namentras, pousou o home o cesto d'a farramenta, e chegándose dempois á doña, díjolle:
— Inesiña, estas señoras o que che queren é pousada; á ver como te remejes e n'a probeza nosa as agasallas; mira qu'unha d'elas vench'enfermiña.
 
{{Espazos|3}}— Inesiña, estas señoras o que che queren é pousada; á ver como te remejes e n'a probeza nosa as agasallas; mira qu'unha d'elas vench'enfermiña.
— Ja oin, Caitan, o que contigo falaron aí n'a porta. Ti sempre estás moi pronto. Ti es un bonás, e coidas qu'unha señora s'aloja e pasa de calquera maneira coma nos.
 
{{Espazos|3}}— Ja oin, Caitan, o que contigo falaron aí n'a porta. Ti sempre estás moi pronto. Ti es un bonás, e coidas qu'unha señora s'aloja e pasa de calquera maneira coma nos.
— De cualquiera manera queremos pasar hoy la noche en casa de Vds. —interrumpeu a nai d'Otilia.
 
{{Espazos|3}}— De cualquiera manera queremos pasar hoy la noche en casa de Vds. —interrumpeu a nai d'Otilia.
— Señora, non versa eso —contestou Inés—, pra que nos fagamos o que se poida e a caridá nos manda. Cada un e cada un, e eu quixera ja qu'ustés entraron á honra-l-a nosa casa, non saisen descontentos d'ela nin de nos.
 
{{Espazos|3}}— Señora, non versa eso —contestou Inés—, pra que nos fagamos o que se poida e a caridá nos manda. Cada un e cada un, e eu quixera ja qu'ustés entraron á honra-l-a nosa casa, non saisen descontentos d'ela nin de nos.
— La Providencia sin duda nos trajo aquí —dijo a nai d'Otilia—, y creo que ni nosotras saldremos descontentas, ni Vds. quejosos de nosotras quedarán.
 
{{Espazos|3}}— La Providencia sin duda nos trajo aquí —dijo a nai d'Otilia—, y creo que ni nosotras saldremos descontentas, ni Vds. quejosos de nosotras quedarán.
— Arriba, arriba —prosigueu Inés—, qu'a enfermiña ha de querer descanso, e aquí siquiera ten ustés onde sentarse. Caitan, acende ese candil, e abre a porta d'o sobrado.
 
{{Espazos|3}}— Arriba, arriba —prosigueu Inés—, qu'a enfermiña ha de querer descanso, e aquí siquiera ten ustés onde sentarse. Caitan, acende ese candil, e abre a porta d'o sobrado.
(Continuará.)<ref>[http://www.galiciana.bibliotecadegalicia.xunta.es/en/catalogo_imagenes/grupo.cmd?path=1081885&interno=S&posicion=10&presentacion=pagina ''La Ilustración Gallega y Asturiana''] tomo II, n.º 21, Madrid, 28 de xullo de 1880.</ref>
 
{{Espazos|30}}(Continuará.)<ref>[http://www.galiciana.bibliotecadegalicia.xunta.es/en/catalogo_imagenes/grupo.cmd?path=1081885&interno=S&posicion=10&presentacion=pagina ''La Ilustración Gallega y Asturiana''] tomo II, n.º 21, Madrid, 28 de xullo de 1880.</ref>
 
----
Liña 315 ⟶ 316:
 
Bén quixéramos falar ahora d'a quinta, pró nosos leutores e leutoras, sobre todo, han de querer digamos primeiramente que clase de señoras eran as qu'en casa d'Inés e Caitan pousaron a noite de nacer Majina. Satisfarémo-l-a sua curiosidá, e fiados sempre n'a indulgencia que d'as unhas e d'os outros esperamos, iremos contando logo o que mais o caso veña, non solo pra a millor inteligencia d'a narracion, si que tamen pr'ameniza-l-a.
</div>
 
<br />