Revisión como estaba o 17 de maio de 2016 ás 08:53 editar HombreDHojalata (conversa \| contribucións) Administradores 4.610 edicións Sen resumo de edición ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 17 de maio de 2016 ás 09:15 editar desfacer HombreDHojalata (conversa \| contribucións) Administradores 4.610 edicións Sen resumo de edición Edición máis nova →
Liña 15: <center>___</center> {{Espazos\|3}} Erase que se era un fidalgo dos mais pobree, d'aqueles que dixo [[:es:Cervantes\|Cervantes]] «de lanza en astillero, adarga antigua, rocin flaco y galgo corredor» {{Espazos\|3}} A facenda era pouca: as trampas moitas; mais, así e todo, tan pa- Liña 32: da, pol-ó landreadas que estaban. {{Espazos\|3}} A roupa do fidalgo corría parexas c'o bon estado da casa. Recor- dar, recordaba as modas do tempo do rei Perico; mais, en de por eso' tan límpo do poo e palla andaba á forza do se acepillar, quo ao se pa- seare c'o sombreiro â teima e c'o seu pau de carballo na man, mália o lustroso do traxe, que de tan gastado deixaba vel-os fios da tea, pa- recía todo un cabaleiro. {{Espazos\|3}} Como diñeiro, non había de qué, tiña un modo de vivir apretadi- ño. O seu xantar era ben cativo; non pasaba fame, gracias á que o pan non iba caro, e comíao reseso para que lle rindera mais. O viño, Diol-o dera: prestaballe mais a augoa fresca, pois para matal-a sede tiña un pozo no curral que daba xenio. {{Espazos\|3}} ¿Criados? servíase él que non estaba para manter folgazás, e nin- guen fai as cousas mais xeitosas que o que as precisa. {{Espazos\|3}} Así e todo, como tiña moita crianza, andaba sempre na compaña dos veciños mais ricos e de mais nota da sua parroquia e das da bisbarra. As visitas facías âs xeiras, boxe aquí manan ali, sendo ben recibido onde queira que fora. Non tiña outro defecto mais que o da grandeza e, á docotío, non falaba se non das rendas que cobraba; que se eran tantos ou cantos ferrados: dos empregos que tiña dados á parcería ou âs ganancias e outras cen e cen escochas que encaixaba á pote. Minti- reiro cal era, onde mais se corría, era ao falar das suas comidas, que, solo ao decil-ó que aparellaba para unha sola, podía darse por farto un batallón. {{Espazos\|3}} Ríase toda a xente do que argallaba o pobretón do fidalgo e, como hai quen de todo se moca e moitos son o demo n-esto de poñeren alcu- mes, deron en chamarlle ''O Pintureiro'', non ó conocendo ninguen por outro nome. {{Espazos\|3}} Non falthu quen, vendo que ao bon do fidalgo non Ile gustaba de- ber favoros sio pagalos (dos que non eustan eartos, bay que entendola), quixo facer modo de redueilo g xantar fora da easa, pofiondoo no apreto de ter qae pagada convidada. Mais non honbo de que. Ninguen puido facerlle aeoptabo agasallo. {{Espazos\|3}} 0 demo, que non durme, quixo que Ull día ao xantar das doce ti- vara que sair á un pequeno viaxe e tanta presa tivo o bon do fidalgo para facol.o mandudo, que, casi scn IIe dar rornato h comida, ergueuse da táboa. Tan eago safu e tanto bunu, pol-a conta que Ile tifia, que non se coidou de ben se roupa. {{Espazos\|3}} A sua mala fertuna fixolle atopar n-unba corrodoira c'un dos seus vecifios quen Ile tivo o pé. Ben eriado, cal era o fidalgo, non Ile quedou ruais vivo remedio que ter un rato do Icria c'o seu anaigo, e, non se co. rrou ponco, cando o vecifio ollandoo ã nifin dos ollos preguntoulle:

O Pintureiro: Diferenzas entre revisións