Cantares gallegos/Meniña, ti á mais hermosa: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 9:
:::::<big>'''24.'''</big>
Meniña, ti á mais hermosa
Qu' á luz do sol alumbrara,
Ti á estrela da mañanciña
Qu' en puras tintas se baña,
Ti á frol d'as froridas cumbres,
Ti á ninfa d' as frescas auguas,
Ti como folla do lirio
Branca, pura e contristada,
¿Quen eres fada sin nome
De tan dormentes miradas
De tan dorida sonrisa
De feituriña tan cándida?
Quisais de muller naceches
Sendo tan limpa e tan casta?
Quisais d' as brisas da tarde
Quisais d' as bretemas vagas...
D' as burbulliñas d' un rio,
Quisais d' un-ha nube branca?
Ou as espumas do mare
A un rayo de sol xuntadas
Pousaronte ô ser d' aurora
Nun-ha cunchiña de nacra?
Mais d' onde queira que seas
Tristisima pasionaria
Por ti sinto un amor puro
Que pouco á pouco me mata.
Por ti de noite e de dia
Cal vaga sombra encarnada,
Preto do teu vivir ximo
Ximo c' os ventos que pasan
Facendo vibrar sonoras
Sentidas cordas d' un arpa,
Que con ecos tembradores
D' os meus amores che falan.
Mais dime ¿por qu' estás muda,
Di por qu' estás solitaria,
Di por que vives nos montes
C' os paxariños que cantan,
Mentras ti choras e choras
O pe d' un olmo sentada
Toda de loito cuberta,
Toda cuberta de lágrimas.
—Déixame vivir nos montes
Déixaim' estar solitaria
Déixame c' os paxariños
Qu' en derredor de min cantan.
Déixame vestir de loito
Cuberta por tristes vagoas,
Y eco de homes non escoite
Nin son d' armoniosas arpas,
Qu' eses sons d' amor e vida
Rompen as miñas entrañas.
Si d' eles galan por sorte
Doce consolo arrancaras
Para un dor que non ten cura
Para un mal que non s' acaba.
Si ô seu vibrar sonoroso
As tombas se levantaran
Y o polvo que nelas mora
Volto a vivir s' axitara!...
Mais cala, galan... non toques
As soaves cordas d' un arpa
Que nin dá vida ôs que morren
Nin as tristes tombas levanta.
Cala galan, c' os cantares
Que con pasion d' amor cantas,
Qu' os meus amores morreron
Y aló antre tombas m' agardan.
Para min morreu á dicha,
Morreu tamen á esperanza,
Cubreuse ó seu de tristura
Y á terra d' ásperas prantas.
Déixame vivir nos montes
Déixam' estar solitaria
Déixame vestir de loito
Cuberta d' amargas lágrimas.
''Qu' á rula que viudou''
''Xurou de non ser casada,''
''Nin pousar en ramo verde''
''Nin beber augua crara.''
| |||