Do xornadario dun estudante

Deixa chegá-lo son (Con anacos do meu interior)       Manuel Antonio       1920
 

    Ista cidade un día solagouse
nun fracaso que pra chorar orballa
    e na brétema dunha
luz loito-marino
    Dorme sonos antigos
                       que espalla
nos sentimentos
               nos pensamentos
                              Faino
cun arrolo de canos fraternos
    cinguidos dun espíritu monoforme
        que os aconsella
na desluada noite informe.

    Pousada e inconcreto disfrace de bohemia
    Intimidade ispida
                     A luz acobardada
Un cano
       preto
            espalla unha pademia
A noite trasnoita mollada.

A leición de mañán:
                   Química
                          Logaritmo
Opinión encol dun prestixio noxento:
Mecanizar o ritmo
pra...
Orballa:
        Espalla:
                No sentimento...

A ollada
        alleeira
                pousándose nas liñas
Doemos unha coita
                 Pensamos máis alá
Alucinante
         lírica chuvisca
                        ti adiviñas
o que me di o teu son cando me atopa so?

Unha opinión da Química:
                       H2O.

---

<<<<

>>>>