Constitución española de 1837: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
MAGHOI (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
MAGHOI (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Liña 11:
CONSTITUCIÓN DA MONARQUÍA ESPAÑOLA
 
== Título primeiro - Dos españois ==
TÍTULO PRIMEIRO - DOS ESPAÑOIS
'''Artigo 1º.'''
 
Artigo 1º. Son españois:
 
Primeiro. Todas as persoas nadas nos dominios de España.
Liña 25 ⟶ 26:
A calidade de español pérdese por adquirir natureza en país estranxeiro e por admitir emprego doutro Goberno sen licenza do Rei.
 
'''Artigo 2º.'''
Art. 2º. Todos os españois poden imprimir e publicar libremente as súas ideas sen previa censura, con suxeición ás leis. A cualificación dos delitos de imprenta corresponde exclusivamente aos xurados.
 
Tódolos españois poden imprimir e publicar libremente as súas ideas sen previa censura, con suxeición ás leis. A cualificación dos delitos de imprenta corresponde exclusivamente aos xurados.
Art. 3º. Todo español ten dereito de dirixir peticións por escrito ás Cortes e ao Rei, como determinen as leis.
 
'''Artigo 3º.'''
Art. 4º. Uns mesmos Códigos rexerán en toda a Monarquía, e neles non se establecerá máis que un só foro para todos os españois nos xuízos comúns, civís e criminais.
 
Todo español ten dereito de dirixir peticións por escrito ás Cortes e ao Rei, como determinen as leis.
Art. 5º. Todos os españois son admisibles aos empregos e cargos públicos, segundo o seu mérito e capacidade.
 
'''Artigo''' 4º.
Art. 6º. Todo español está obrigado a defender a patria coas armas cando sexa chamado pola lei, e a combater en proporción das súas haberes para os gastos do Estado.
 
Uns mesmos Códigos rexerán en toda a Monarquía, e neles non se establecerá máis que un só foro para todos os españois nos xuízos comúns, civís e criminais.
Art. 7º. Non pode ser detido, nin preso, nin separado do seu domicilio ningún español, nin achandada a súa casa, senón nos casos e na forma que as leis prescriban.
 
'''Artigo''' 5º.
Art. 8º. Se a seguridade do Estado esixir en circunstancias extraordinarias a suspensión temporal en toda a Monarquía, ou en parte dela, do disposto no artigo anterior, determinarase por unha lei.
 
Todos os españois son admisibles aos empregos e cargos públicos, segundo o seu mérito e capacidade.
Art. 9º. Ningún español pode ser procesado nin sentenciado senón polo xuíz ou tribunal competente, en virtude de leis anteriores ao delito e na forma que estas prescriban.
 
'''Artigo''' 6º.
Art. 10. Non se imporá xamais a pena de confiscación de bens, e ningún español será privado da súa propiedade senón por causa xustificada de utilidade común, previa a correspondente indemnización.
 
Todo español está obrigado a defender a patria coas armas cando sexa chamado pola lei, e a combater en proporción das súas haberes para os gastos do Estado.
Art. 11. A Nación obrígase a manter o culto e os ministros da relixión católica que profesan os españois.
 
'''Artigo''' 7º.
TÍTULO II - DAS CORTES
 
Non pode ser detido, nin preso, nin separado do seu domicilio ningún español, nin achandada a súa casa, senón nos casos e na forma que as leis prescriban.
Art. 12. A potestade de facer as leis reside nas Cortes co Rei.
 
'''Artigo''' 8º.
Art. 13. As Cortes componse de dous Corpos Colegisladores, iguais en facultades: o Senado e o Congreso de Deputados.
 
Se a seguridade do Estado esixir en circunstancias extraordinarias a suspensión temporal en toda a Monarquía, ou en parte dela, do disposto no artigo anterior, determinarase por unha lei.
TÍTULO III - DO SENADO
 
'''Artigo''' 9º.
Art. 14. O número dos Senadores será igual ao tres quintas partes dos Deputados.
 
Ningún español pode ser procesado nin sentenciado senón polo xuíz ou tribunal competente, en virtude de leis anteriores ao delito e na forma que estas prescriban.
Art. 15. Os Senadores son nomeados polo Rei a proposta, en lista tripla, dos electores que en cada provincia nomean os Deputados a Cortes.
 
'''Artigo''' 10.
Art. 16. A cada provincia corresponde propor un número de Senadores proporcional á súa poboación; pero ningunha deixará de ter, polo menos, un Senador.
 
Non se imporá xamais a pena de confiscación de bens, e ningún español será privado da súa propiedade senón por causa xustificada de utilidade común, previa a correspondente indemnización.
Art. 17. Para ser Senador requírese ser español, maior de corenta anos e ter medios de subsistencia e as demais circunstancias que determine a lei electoral.
 
'''Artigo''' 11.
Art. 18. Todos os españois en quen concorran estas calidades, poden ser propostos para Senadores por calquera provincia da Monarquía.
 
A Nación obrígase a manter o culto e os ministros da relixión católica que profesan os españois.
Art. 19. Cada vez que se faga elección xeral de Deputados, por expirar o termo do seu encargo, ou por ser disolto o Congreso, renovarase por orde de antigüidade a terceira parte dos Senadores, os cales poderán ser reelixidos.
 
== Título II - Das Cortes ==
Art. 20. Os fillos do Rei e do herdeiro inmediato da Coroa son Senadores á idade de vinte e cinco anos.
Art. 12.
 
A potestade de facer as leis reside nas Cortes co Rei.
TÍTULO IV - DO CONGRESO DOS DEPUTADOS[editar]
 
Art. 13.
Art. 21. Cada provincia nomeará un Deputado, ao menos, por cada cincuenta mil almas da súa poboación.
 
As Cortes componse de dous Corpos Colegisladores, iguais en facultades: o Senado e o Congreso de Deputados.
Art. 22. Os Deputados elixiranse o método directo, e poderán ser reelixidos indefinidamente.
 
== Título III - Do Senado ==
Art. 23. Para ser Deputado requírese ser español do estado seglar, cumprir vinte e cinco anos e ter as demais circunstancias que esixa a lei electoral.
Art. 14.
 
O número dos Senadores será igual ao tres quintas partes dos Deputados.
Art. 24. Todo español que teña estas calidades pode ser nomeado Deputado por calquera provincia.
 
Art. 15.
Art. 25. Os Deputados serán elixidos por tres anos.
 
Os Senadores son nomeados polo Rei a proposta, en lista tripla, dos electores que en cada provincia nomean os Deputados a Cortes.
TÍTULO V - DA CELEBRACIÓN E FACULTADES DAS CORTES[editar]
 
Art. 16.
Art. 26. As Cortes reúnense todos os anos. Corresponde ao Rei convocalas, suspender e pechar as súas sesións e disolver o Congreso dos Deputados; pero coa obrigación, neste último caso, de convocar outras Cortes, e reunilas dentro de tres meses.
 
A cada provincia corresponde propor un número de Senadores proporcional á súa poboación; pero ningunha deixará de ter, polo menos, un Senador.
Art. 27. Se o Rei deixar de reunir algún ano as Cortes antes do 1º. de Decembro, xuntaranse precisamente neste día, e no caso de que aquel mesmo ano conclúa o encargo dos Deputados empezaranse as eleccións o primeiro domingo de Outubro para facer novos nomeamentos.
 
Art. 17.
Art. 28. As Cortes reuniranse extraordinariamente logo que vacare a Coroa, ou que o Rei se imposibilitar de calquera modo para o goberno.
 
Para ser Senador requírese ser español, maior de corenta anos e ter medios de subsistencia e as demais circunstancias que determine a lei electoral.
Art. 29. Cada un dos Corpos Colegisladores forma o respectivo regulamento para o seu goberno interior e examina a legalidade das eleccións e as calidades dos individuos que lle compoñen.
 
Art. 18.
Art. 30. O Congreso dos Deputados nomea o seu Presidente, Vicepresidentes e Secretarios.
 
Todos os españois en quen concorran estas calidades, poden ser propostos para Senadores por calquera provincia da Monarquía.
Art. 31. O Rei nomea para cada lexislatura, de entre os mesmos Senadores, o Presidente e Vicepresidentes do Senado, e este elixe os seus Secretarios.
 
Art. 19.
Art. 32. O Rei abre e pecha as Cortes, en persoa ou por medio dos Ministros.
 
Cada vez que se faga elección xeral de Deputados, por expirar o termo do seu encargo, ou por ser disolto o Congreso, renovarase por orde de antigüidade a terceira parte dos Senadores, os cales poderán ser reelixidos.
Art. 33. Non poderá estar reunido un dos Corpos Colegisladores sen que o estea o outro tamén, excepto no caso en que o Senado xulgue aos Ministros.
 
Art. 20.
Art. 34. Os Corpos Colegisladores non poden deliberar xuntos nin en presenza do Rei. Art. 35. As sesións do Senado e do Congreso serán públicas, e só nos casos que esixan reserva poderá celebrarse sesión secreta.
 
Os fillos do Rei e do herdeiro inmediato da Coroa son Senadores á idade de vinte e cinco anos.
Art. 36. O Rei e cada un dos Corpos Colegisladores teñen a iniciativa das leis.
 
== Título IV - Do Congreso dos Deputados ==
Art. 37. As leis sobre contribucións e crédito público presentaranse primeiro ao Congreso dos Deputados, e se no Senado sufriren algunha alteración que aquel non admita despois, pasará á sanción Real o que os Deputados aprobaren definitivamente.
Art. 21.
 
Cada provincia nomeará un Deputado, ao menos, por cada cincuenta mil almas da súa poboación.
Art. 38. As resolucións de cada un dos Corpos Colegisladores tómanse a pluralidade absoluta de votos; pero para votar as leis requírese a presenza da metade máis un do número total dos individuos que lle compoñen.
 
Art. 22.
Art. 39. Se un dos Corpos Colegisladores refugar algún proxecto de lei, ou lle negar o Rei a sanción, non poderá volverse a propor un proxecto de lei sobre o mesmo obxecto naquela lexislatura.
 
Os Deputados elixiranse o método directo, e poderán ser reelixidos indefinidamente.
 
Art. 23.
 
Para ser Deputado requírese ser español do estado seglar, cumprir vinte e cinco anos e ter as demais circunstancias que esixa a lei electoral.
 
Art. 24.
 
Todo español que teña estas calidades pode ser nomeado Deputado por calquera provincia.
 
Art. 25.
 
Os Deputados serán elixidos por tres anos.
 
== Título V - Da celebración e facultades das Cortes ==
Art. 26.
 
As Cortes reúnense todos os anos. Corresponde ao Rei convocalas, suspender e pechar as súas sesións e disolver o Congreso dos Deputados; pero coa obrigación, neste último caso, de convocar outras Cortes, e reunilas dentro de tres meses.
 
Art. 27.
 
Se o Rei deixar de reunir algún ano as Cortes antes do 1º. de Decembro, xuntaranse precisamente neste día, e no caso de que aquel mesmo ano conclúa o encargo dos Deputados empezaranse as eleccións o primeiro domingo de Outubro para facer novos nomeamentos.
 
Art. 28.
 
As Cortes reuniranse extraordinariamente logo que vacare a Coroa, ou que o Rei se imposibilitar de calquera modo para o goberno.
 
Art. 29.
 
Cada un dos Corpos Colegisladores forma o respectivo regulamento para o seu goberno interior e examina a legalidade das eleccións e as calidades dos individuos que lle compoñen.
 
Art. 30.
 
O Congreso dos Deputados nomea o seu Presidente, Vicepresidentes e Secretarios.
 
Art. 31.
 
O Rei nomea para cada lexislatura, de entre os mesmos Senadores, o Presidente e Vicepresidentes do Senado, e este elixe os seus Secretarios.
 
Art. 32.
 
O Rei abre e pecha as Cortes, en persoa ou por medio dos Ministros.
 
Art. 33.
 
Non poderá estar reunido un dos Corpos Colegisladores sen que o estea o outro tamén, excepto no caso en que o Senado xulgue aos Ministros.
 
Art. 34.
 
Os Corpos Colegisladores non poden deliberar xuntos nin en presenza do Rei. Art. 35. As sesións do Senado e do Congreso serán públicas, e só nos casos que esixan reserva poderá celebrarse sesión secreta.
 
Art. 36.
 
O Rei e cada un dos Corpos Colegisladores teñen a iniciativa das leis.
 
Art. 37.
 
As leis sobre contribucións e crédito público presentaranse primeiro ao Congreso dos Deputados, e se no Senado sufriren algunha alteración que aquel non admita despois, pasará á sanción Real o que os Deputados aprobaren definitivamente.
 
Art. 38.
 
As resolucións de cada un dos Corpos Colegisladores tómanse a pluralidade absoluta de votos; pero para votar as leis requírese a presenza da metade máis un do número total dos individuos que lle compoñen.
 
Art. 39.
 
Se un dos Corpos Colegisladores refugar algún proxecto de lei, ou lle negar o Rei a sanción, non poderá volverse a propor un proxecto de lei sobre o mesmo obxecto naquela lexislatura.
 
Art. 40. Ademais da potestade lexislativa que exercen as Cortes co Rei, perténcenlles as facultades seguintes:
Liña 123 ⟶ 194:
Art. 43. Os Deputados e Senadores que admitan do Goberno, ou da Casa Real, pensión, emprego que non sexa de escala na súa respectiva carreira, comisión con soldo, honras ou condecoracións, quedan suxeitos a reelección.
 
== Título V - De El-Rei ==
TITULO V - DO REI[editar]
Art. 44.
 
Art. 44. A persoa do Rei é sacra e inviolable, e non está suxeita á responsabilidade. Son responsables os Ministros.
 
Art. 45.
Art. 45. A potestade de facer executar as leis reside no Rei, e a súa autoridade esténdese a todo canto conduce á conservación da orde pública no interior e á seguridade do Estado co exterior, conforme á Constitución e ás leis.
 
A potestade de facer executar as leis reside no Rei, e a súa autoridade esténdese a todo canto conduce á conservación da orde pública no interior e á seguridade do Estado co exterior, conforme á Constitución e ás leis.
Art. 46. O Rei sanciona e promulga as leis.
 
Art. 46.
Art. 47. Ademais das prerrogativas que a Constitución sinala ao Rei, correspóndelle:
 
O Rei sanciona e promulga as leis.
 
Art. 47.
 
Ademais das prerrogativas que a Constitución sinala ao Rei, correspóndelle:
 
1º. Expedir os decretos, regulamentos e instrucións que sexan conducentes para a execución das leis.
Liña 153 ⟶ 231:
10. Nomear e separar libremente os Ministros.
 
Art. 48.

O Rei necesita estar autorizado por unha lei especial:
 
1º. Para enajenar, ceder ou permutar calquera parte do territorio español.
Liña 167 ⟶ 247:
6º. Para abdicar a Coroa no seu inmediato sucesor.
 
Art. 49.
Art. 49. A dotación do Rei e da súa familia fixarase polas Cortes ao principio de cada reinado.
 
A dotación do Rei e da súa familia fixarase polas Cortes ao principio de cada reinado.
TÍTULO VII - DA SUCESIÓN DA COROA[editar]
 
== Título VII - Da sucesión da Coroa ==
Art. 50. A Raíña lexítima das Españas é Dona Isabel II de Borbón.
Art. 50.
 
A Raíña lexítima das Españas é Dona Isabel II de Borbón.
Art. 51. A sucesión no Trono das Españas será segundo a orde regular de primogenitura e representación, preferindo sempre a liña anterior ás posteriores: na mesma liña, o grao máis próximo ao máis remoto; no mesmo grao, o home á femia, e no mesmo sexo, a persoa de máis idade á de menos.
 
Art. 51.
Art. 52. Extinguidas as liñas dos descendentes lexítimos de Dona Isabel II de Borbón, sucederán pola orde que queda establecido, a súa irmá e os tíos irmáns do seu pai, así homes como femias, e os seus lexítimos descendentes, se non estivesen excluídos.
 
A sucesión no Trono das Españas será segundo a orde regular de primogenitura e representación, preferindo sempre a liña anterior ás posteriores: na mesma liña, o grao máis próximo ao máis remoto; no mesmo grao, o home á femia, e no mesmo sexo, a persoa de máis idade á de menos.
Art. 53. Se se chegaren a extinguirse todas as liñas que sinalan, as Cortes farán novos chamamentos, como máis conveña á Nación.
 
Art. 52.
Art. 54. As Cortes deberán excluír da sucesión aquelas persoas que sexan incapaces para gobernar, ou fixesen cousa porque merezan perder o dereito á Coroa.
 
Extinguidas as liñas dos descendentes lexítimos de Dona Isabel II de Borbón, sucederán pola orde que queda establecido, a súa irmá e os tíos irmáns do seu pai, así homes como femias, e os seus lexítimos descendentes, se non estivesen excluídos.
Art. 55. Cando reine unha femia, o seu marido non terá parte ningunha no Goberno do Reino.
 
Art. 53.
TÍTULO VIII - DA MENOR IDADE DO REI, E DA REGENCIA[editar]
 
Se se chegaren a extinguirse todas as liñas que sinalan, as Cortes farán novos chamamentos, como máis conveña á Nación.
Art. 56. O Rei é menor de idade ata cumprir catorce anos.
 
Art. 54.
Art. 57. Cando o Rei se imposibilitar para exercer a súa autoridade, ou vacare a Coroa sendo de menor idade o inmediato sucesor, nomearán as Cortes para gobernar o Reino, unha Regencia composta dunha, tres ou cinco persoas.
 
As Cortes deberán excluír da sucesión aquelas persoas que sexan incapaces para gobernar, ou fixesen cousa porque merezan perder o dereito á Coroa.
Art. 58. Ata que as Cortes nomeen a Regencia, será gobernado o Reino provisionalmente polo pai ou a nai do Rei; e, na súa falta, polo Consello de Ministros.
 
Art. 55.
Art. 59. A Regencia exercerá toda a autoridade do Rei, en cuxo nomee publicaranse os actos do Goberno.
 
Cando reine unha femia, o seu marido non terá parte ningunha no Goberno do Reino.
Art. 60. Será titor do Rei menor a persoa que no seu testamento nomease o Rei defunto, sempre que sexa español de nacemento; se non lle nomeou, será titor o pai ou a nai, mentres permanezan viúvos. Na súa falta nomearanlle as Cortes; pero non poderán estar reunidos, os encargos de Rexente e de titor do Rei, senón no pai ou a nai deste.
 
== Título VIII - Da menor idade de El-Rei, e da rexencia ==
TÍTULO IX - DOS MINISTROS[editar]
Art. 56.
 
O Rei é menor de idade ata cumprir catorce anos.
Art. 61. Todo o que o Rei mandar ou dispuxer no exercicio da súa autoridade, deberá ser asinado polo Ministro a quen corresponda, e ningún funcionario público dará cumprimento ao que careza deste requisito.
 
Art. 57.
Art. 62. Os Ministros poden ser Senadores ou Deputados, e tomar parte nas discusións de ambos os Corpos Colegisladores; pero só terán voto naquel a que pertenzan.
 
Cando o Rei se imposibilitar para exercer a súa autoridade, ou vacare a Coroa sendo de menor idade o inmediato sucesor, nomearán as Cortes para gobernar o Reino, unha Regencia composta dunha, tres ou cinco persoas.
TÍTULO X - DO PODER XUDICIAL[editar]
 
Art. 58.
Art. 63. Aos Tribunais e Xulgados pertence exclusivamente a potestade de aplicar as leis nos xuízos civís e criminais, sen que poidan exercer outras funcións que as de xulgar e facer que se execute o xulgado.
 
Ata que as Cortes nomeen a Regencia, será gobernado o Reino provisionalmente polo pai ou a nai do Rei; e, na súa falta, polo Consello de Ministros.
Art. 64. As leis determinarán os Tribunais e Xulgados que ha de facer, a organización de cada un, as súas facultades, o modo de exercelas, e as calidades que han de ter os seus individuos.
 
Art. 59.
Art. 65. Os xuízos en materias criminais serán públicos, na forma que determinen as leis.
 
A Regencia exercerá toda a autoridade do Rei, en cuxo nomee publicaranse os actos do Goberno.
Art. 66. Ningún maxistrado ou xuíz poderá ser deposto do seu destino, temporal ou perpetuo, senón por sentenza ejecutoria, nin suspendido senón por auto xudicial, ou en virtude de orde do Rei, cando este, con motivos fundados, mándelle xulgar polo Tribunal competente.
 
Art. 60.
Art. 67. Os xuíces son responsables persoalmente de toda infracción de lei que cometan.
 
Será titor do Rei menor a persoa que no seu testamento nomease o Rei defunto, sempre que sexa español de nacemento; se non lle nomeou, será titor o pai ou a nai, mentres permanezan viúvos. Na súa falta nomearanlle as Cortes; pero non poderán estar reunidos, os encargos de Rexente e de titor do Rei, senón no pai ou a nai deste.
Art. 68. A xustiza adminístrase en nome do Rei.
 
== Título IX - Dos ministros ==
TÍTULO XI - DAS DEPUTACIÓNS PROVINCIAIS E DOS CONCELLOS[editar]
Art. 61.
 
Todo o que o Rei mandar ou dispuxer no exercicio da súa autoridade, deberá ser asinado polo Ministro a quen corresponda, e ningún funcionario público dará cumprimento ao que careza deste requisito.
Art. 69. En cada provincia haberá unha Deputación provincial, composta do número de individuos que determine a lei, nomeados polos mesmos electores que os Deputados a Cortes.
 
Art. 62.
Art. 70. Para o goberno interior dos pobos haberá Concellos, nomeados polos veciños, a quen a lei conceda este dereito.
 
Os Ministros poden ser Senadores ou Deputados, e tomar parte nas discusións de ambos os Corpos Colegisladores; pero só terán voto naquel a que pertenzan.
Art. 71. A lei determinará a organización e funcións das Deputacións provinciais e dos Concellos. Para o goberno interior dos pobos haberá Concellos, nomeados polos veciños, a quen a lei conceda este dereito.
 
== Título X - Do poder xudicial ==
TÍTULO XII - DAS CONTRIBUCIÓNS[editar]
'''Artigo 63.'''.
 
Aos Tribunais e Xulgados pertence exclusivamente a potestade de aplicar as leis nos xuízos civís e criminais, sen que poidan exercer outras funcións que as de xulgar e facer que se execute o xulgado.
Art. 72. Todos os anos presentará o Goberno ás Cortes o Orzamento xeral dos gastos do Estado para o ano seguinte, e o plan das contribucións e medios para enchelos; como así mesmo as contas da recadación e investimento dos caudais públicos para o seu exame e aprobación.
 
'''Artigo 64.'''
Art. 73. Non poderá imporse nin cobrarse ningunha contribución nin arbitrio, que non estea autorizado pola lei de Orzamentos ou outra especial.
 
As leis determinarán os Tribunais e Xulgados que ha de facer, a organización de cada un, as súas facultades, o modo de exercelas, e as calidades que han de ter os seus individuos.
Art. 74. Igual autorización necesítase para dispor das propiedades do Estado e para tomar caudais a préstamo sobre o crédito da Nación.
 
'''Artigo 65.'''
Art. 75. A débeda pública está baixo a salvaguardia especial da Nación.
 
Os xuízos en materias criminais serán públicos, na forma que determinen as leis.
TÍTULO XIII - DA FORZA MILITAR NACIONAL[editar]
 
'''Artigo 66.'''
Art. 76. As Cortes fixarán todos os anos, a proposta do Rei, a forza militar permanente de mar e terra.
 
Ningún maxistrado ou xuíz poderá ser deposto do seu destino, temporal ou perpetuo, senón por sentenza ejecutoria, nin suspendido senón por auto xudicial, ou en virtude de orde do Rei, cando este, con motivos fundados, mándelle xulgar polo Tribunal competente.
Art. 77. Haberá en cada provincia corpos de Milicia Nacional, cuxa organización e servizo arranxarase por unha lei especial; e o Rei poderá, en caso necesario, dispor desta forza dentro da respectiva provincia; pero non poderá empregala fóra dela sen outorgamento das Cortes.
 
'''Artigo 67.'''
ARTIGOS ADICIONAIS[editar]
 
Os xuíces son responsables persoalmente de toda infracción de lei que cometan.
Artigo 1º. As leis determinarán a época e o modo, en que se ha de establecer o xuízo por xurados para toda clase de delitos.
 
'''Artigo 68º.'''
Art. 2º. As provincias de Ultramar serán gobernadas por leis especiais.
 
A xustiza adminístrase en nome do Rei.
 
== Título XI - Das Deputacións provinciais e dos Concellos ==
'''Artigo 69.'''
 
En cada provincia haberá unha Deputación provincial, composta do número de individuos que determine a lei, nomeados polos mesmos electores que os Deputados a Cortes.
 
'''Artigo 70.'''
 
Para o goberno interior dos pobos haberá Concellos, nomeados polos veciños, a quen a lei conceda este dereito.
 
'''Artigo 71.'''
 
A lei determinará a organización e funcións das Deputacións provinciais e dos Concellos. Para o goberno interior dos pobos haberá Concellos, nomeados polos veciños, a quen a lei conceda este dereito.
 
== Título XII - Das contribucións ==
'''Artigo 72.'''
 
Todos os anos presentará o Goberno ás Cortes o Orzamento xeral dos gastos do Estado para o ano seguinte, e o plan das contribucións e medios para enchelos; como así mesmo as contas da recadación e investimento dos caudais públicos para o seu exame e aprobación.
 
'''Artigo 73.'''
 
Non poderá imporse nin cobrarse ningunha contribución nin arbitrio, que non estea autorizado pola lei de Orzamentos ou outra especial.
 
'''Artigo 74.'''
 
Igual autorización necesítase para dispor das propiedades do Estado e para tomar caudais a préstamo sobre o crédito da Nación.
 
'''Artigo 75.'''
 
A débeda pública está baixo a salvaguardia especial da Nación.
 
== Título XIII - Da forza militar nacional ==
'''Artigo 76.'''
 
As Cortes fixarán todos os anos, a proposta do Rei, a forza militar permanente de mar e terra.
 
'''Artigo 77.'''
 
Haberá en cada provincia corpos de Milicia Nacional, cuxa organización e servizo arranxarase por unha lei especial; e o Rei poderá, en caso necesario, dispor desta forza dentro da respectiva provincia; pero non poderá empregala fóra dela sen outorgamento das Cortes.
 
== Artigos adicionais ==
'''Artigo 1º.'''
 
As leis determinarán a época e o modo, en que se ha de establecer o xuízo por xurados para toda clase de delitos.
 
'''Artigo 2º.'''
 
As provincias de Ultramar serán gobernadas por leis especiais.
 
Palacio da Cortes en Madrid a 8 de Xuño do ano de 1837.
 
Agustín Argüelles, Deputado da provincia de Madrid, Presidente.? -Seguen as firmas de todos os Señores Deputados.?Pío Laborda, Deputado pola provincia de Zaragoza, Secretario.?Mauricio Carlos de Onís, Deputado pola provincia de Salamanca, Secretario.?Miguel Roda, Deputado pola provincia de Granada, Secretario.?José Feliú e Miralles, Deputado pola provincia de Barcelona, Secretario.
 
Real Palacio de Madrid, 17 de Xuño de 1837.?Conforme co disposto nesta Constitución, adhírome a ela e acepto en nome do meu augusta filla réinaa Dona Isabel II.?María Cristina, Reina Gobernadora.?Como Secretario do Despacho de Estado e Presidente do Consello de Ministros, José María Calatrava. Como Secretario de Estado e do Despacho da Gobernación da Península, Pío Pita.?Como Secretario de Estado e do Despacho de Graza e Xustiza, José Landero.?Como Secretario de Estado e do Despacho de Facenda, e encargado interinamente do de Mariña, Comercio e Gobernación de Ultramar, Juan Alvarez e Mendizábal.?Como Secretario de Estado e do Despacho de Guerra, O Conde de Almodóvar.
 
Por tanto, mandamos a todos os españois súbditos da Raíña nosa amada Filla, de calquera clase e condición que sexan, que haxan e garden a Constitución insere como lei fundamental da Monarquía, e mandamos así mesmo a todos os Tribunais, Xustizas, Xefes, Gobernadores e demais autoridades, así civís como militares e eclesiásticas, de calquera clase e dignidade, que garden e fagan gardar, cumprir e executar a expresada Constitución en todas as súas partes. Tendréislo entendido, e disporedes o necesario para o seu cumprimento, facéndoo imprimir, publicar e circular.? -Eu Réinaaa Raíña Gobernadora.? -En palacio a 18 de Xuño de 1837.?-a D. José María Calatrava, Presidente do Consello de Ministros.
 
José María Calatrava, Presidente do Consello de Ministros