Constitución española de 1876: Diferenzas entre revisións

(As disposicións relativas ao Senado e senadores atópanse no Título III e artigos 46, 47 e 58)

 

'''Artigo 1.'''

 

Os Senadores non poderán ser procesados nin arrestados sen previa resolución do Senado senón cando sexan achados ''in fraganti'', ou cando non estea reunido o Senado; pero en todo caso darase conta a este Corpo o máis pronto posible para que determine o que corresponda. Tampouco poderán os Deputados ser procesados nin arrestados durante as sesións sen permiso do Congreso, a non ser achados ''in fraganti''; pero neste caso e no de ser procesados ou arrestados cando estiveren pechadas as Cortes, darase conta o máis pronto posible ao Congreso para o seu coñecemento e resolución. O Tribunal Supremo coñecerá das causas criminais contra os Senadores e Deputados, nos casos e na forma que determine a lei.

 

 

A persoa de El-Rei é sacra e inviolable.

 

Son responsables os Ministros. Ningún mandato de El-Rei pode levar a efecto se non está referendado por un Ministro, que por só este feito faise responsable.

 

A potestade de facer executar as leis reside en El-Rei, e a súa autoridade esténdese a todo canto conduce á conservación da orde pública no interior e á seguridade do Estado no exterior, conforme á Constitución e ás leis.

 

El-Rei sanciona e promulga as leis.

 

Ten o mando supremo do Exército e Armada, e dispón das forzas de mar e terra.

 

Concede os graos, ascensos e recompensas militares con arranxo ás leis.

 

Corresponde ademais, a El-Rei:

# Expedir os decretos, regulamentos e instrucións que sexan conducentes para a execución das leis.

# Conferir os empregos civís, e conceder honras e distincións de todas clases, con arranxo ás leis.

# Nomear e separar libremente aos Ministros.

 

O Rei necesita estar autorizado por unha lei especial:

# Para enajenar, ceder ou permutar calquera parte do territorio español.

# Para ratificar os tratados de alianza ofensiva, os especiais de comercio, os que estipulen dar subsidios a algunha Potencia estranxeira e todos aqueles que poidan obrigar individualmente aos españois: En ningún caso os artigos secretos dun tratado poderán derrogar os públicos.

# Para abdicar a Coroa no seu inmediato sucesor.

 

O Rei, antes de contraer matrimonio, porao en coñecemento das Cortes, a cuxa aprobación se someterán os contratos e estipulaciones matrimoniais que deban ser obxecto dunha lei. O mesmo observarase respecto do inmediato sucesor á Coroa. Nin El-Rei nin o inmediato sucesor poden contraer matrimonio con persoa que pola lei estea excluída da sucesión á Coroa.

 

A dotación de El-Rei e da súa familia fixarase polas Cortes ao principio de cada reinado.

 

Os Ministros poden ser Senadores ou Deputados, e tomar parte nas discusións de ámbolos dous Corpos Colexisladores; pero só terán voto naquel a que pertenzan.

 

 

O Rei lexítimo de España é Don Afonso XII de Borbón.

 

A sucesión ao Trono de España seguirá a orde regular de primoxenitura e representación, sendo preferida sempre a liña anterior ás posteriores; na mesma liña, o grao máis próximo ao máis remoto; no mesmo grao, o home á femia, e no mesmo sexo, a persoa de máis idade á de menos.

 

Extinguidas as liñas dos descendentes lexítimos de Don Afonso XII de Borbón, sucederán pola orde que queda establecido as súas irmás, a súa tía, irmá da súa nai, e os seus lexítimos descendentes, e os dos seus tíos, irmáns de Fernando VII, se non estiveren excluídos.

 

Se chegasen a extinguirse tódalas liñas que se sinalan, as Cortes farán  novos chamamentos, como máis conveña á Nación.

 

Calquera dubida de feito ou de dereito que ocorra en orde á sucesión da Coroa resolverase por unha lei.

 

As persoas que sexan incapaces para gobernar, ou fixesen cousa por que merezan perder o dereito á Coroa, serán excluídas da sucesión por unha lei.

 

Cando reine unha femia, o Príncipe consorte non terá parte ningunha no goberno do Reino.

 

 

 

Cando o Rei for menor de idade, o pai ou a nai do Rei e na súa falta o parente máis próximo a suceder na Coroa, segundo a orde establecida na Constitución, entrará desde logo a exercer a Regencia, e exerceraa todo o tempo da menor idade do Rei.

 

Para que o parente máis próximo exerza a Rexencia necesita ser español, ter vinte anos cumpridos, e non estar excluído da sucesión da Coroa. O pai ou a nai de El-Rei só poderán exercer a Rexencia permanecendo viúvos.

 

O Rexente prestará ante as Cortes o  xuramento de ser fiel a El-Rei menor e gardar a Constitución e as leis.

 

Se as Cortes non estivesen reunidas, o Rexente convocaraas inmediatamente, e entre tanto prestará o mesmo xuramento perante o Consello de Ministros, prometendo reiteralo perante as Cortes tan logo como se achen congregadas.

 

Se non houber ningunha persoa a quen corresponda de dereito a Regencia, nomearana as Cortes e comporase dunha, tres ou cinco persoas. Ata que se faga este nomeamento, gobernará provisionalmente o Reino o Consello de Ministros.

 

Cando o Rei se imposibilitar para exercer a súa autoridade, e a imposibilidade fose recoñecida polas Cortes, exercerá a Regencia, durante o impedimento, o fillo primoxénito do Rei, sendo maior de dez e seis anos; na súa falta, o consorte do Rei, e a falta deste, os chamados á Regencia.

 

O Rexente, e a Regencia no seu caso, exercerá toda a autoridade do Rei, en cuxo nomee publicaranse os actos do Goberno.

 

Será titor do Rei menor a persoa que no seu testamento houber nomeado o Rei defunto, sempre que sexa español de nacemento; se non o nomeou, será titor o pai ou a nai, mentres permanezan viúvos. Na súa falta, nomearanlle as Cortes; pero non poderán estar reunidos os encargos de Rexente e de titor do Rei senón no pai ou na nai deste.

 

 

A xustiza adminístrase en nome de El-Rei.

 

Uns mesmos Códigos rexerán en toda a Monarquía sen prexuízo das variacións que por particulares circunstancias determinen as leis. Neles non se establecerá máis que un só foro para todos os españois nos xuízos comúns, civís e criminais.

 

Aos Tribunais e Xulgados pertence exclusivamente a potestade de aplicar as leis nos xuízos civís e criminais, sen que poidan exercer outras funcións que as de xulgar e facer execútese o xulgado.

 

Unha lei especial determinará os casos en que haxa de esixirse autorización previa para procesar, perante os Tribunais ordinarios, ás autoridades e os seus axentes.

 

As leis determinarán os Tribunais e Xulgados que ha de haber, a organización de cada un, as súas facultades, o modo de exercelas e as calidades que han de ter os seus individuos.

 

Os xuízos en materias criminais serán públicos, na forma que determinen as leis.

 

Os  maxistrados e xuíces serán inamovibles e non poderán ser depostos, suspendidos nin trasladados senón nos casos e na forma que prescriba a lei orgánica de Tribunais.

 

Os xuíces son responsables persoalmente de toda infracción de lei que cometan.

 

 

En cada provincia haberá unha Deputación provincial, elixida na forma que determine a lei e composta do número de individuos que esta sinale.

 

Haberá nos pobos alcaldes e Concellos. Os Concellos serán nomeados polos veciños a quen a lei confira este dereito.

 

A organización e atribucións das Deputacións provinciais e Concellos rexeranse polas súas respectivas leis. Estas axustaranse aos principios seguintes:

# Goberno e dirección dos intereses peculiares da provincia ou do pobo polas respectivas corporacións.

# Determinación das súas facultades en materia de impostos, a fin de que os provinciais e municipais non se achen nunca en oposición co sistema tributario do Estado.

 

 

Todos os anos presentará o Goberno ás Cortes o orzamento xeral de gastos do Estado para o ano seguinte e o plan de contribucións e medios para enchelos, como así mesmo as contas da recadación e investimento dos caudais públicos, para o seu exame e aprobación.

 

Se non puidesen ser votados antes do primeiro día do ano económico seguinte, rexerán os do anterior, sempre que para el fosen discutidos e votados polas Cortes e sancionados por El-Rei.

 

O Goberno necesita estar autorizado por unha lei para dispor das propiedades do Estado e tomar caudais a préstamo sobre o crédito da Nación.

 

A Débeda pública está baixo a salvaguardia especial da Nación.

 

 

As Cortes fixarán todos os anos, a proposta de El-Rei, a forza militar permanente de mar e terra.

 

 

As provincias de Ultramar serán gobernadas por leis especiais; pero o Goberno queda autorizado para aplicar ás mesmas, coas modificacións que xulgue convenientes e dando conta ás Cortes, as leis promulgadas ou que se promulguen para a Península.