Crónicas de Galiza. As letras vernáculas e a cultura: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 118:
de cinco lustros os apostrofes dun
bardo, que por contraste enmudeceu
no exilio: [[Autor:Manuel Curros Enríquez|Curros Enríquez]], López Abente,
Rodríguez González, Vitoriano Taibo
e Lugrís Freire publicaron nesta época
os seus mellores libros de versos.
[[Autor:Antón Villar Ponte|Antonio Villar Ponte]] escribiu “Almas
mortas”, unha novela de tese en que
se presenta o problema da emigración;
Vicente Risco deu a luz a súa
“Teoría do nazonalismo galego”, e Ramón
Villar Ponte, “Doutrina nazonalista”
e unha “Historia sintética de Galicia”.
Liña 135:
unha gramática galega e un
“Dicionario galego-castelán” Lugrís
Freiré e Carré Alvarellos. [[Autor:Francisca Herrera Garrido|Francisca Ferreira]],
unha escritora sobre a cal se
estende inxustamente o esquecemento,
aportou a este renacemento literario
unha novela excelente, “Néveda”, e
[[Autor:Xosé Lesta Meis|Xosé Lesta Meis]] outra: “Estebo”, acollida
pola crítica con aplauso poucas
veces tan unánime. E recentemente,
Liña 162:
periódicos e revistas. No aspecto
editorial a súa obra foi fecundísima.
Nace no Ferrol a editorial
novelas curtas, e na Coruña,
máis tarde,
os novos valores e lanzan con frecuencia
ao mercado libros que se esgotan
inmediatamente. En Ourense
publícase a revista de cultura galega
de combate; en Betanzos,
En Lugo nace
unha revista literaria de tipo vangardista
dentro das letras galegas, primorosamente
editada; en Pontevedra,
publicacións de novelas cortas.
Hei aquí, en síntese, sen que un
| |||