O encanto da pedra chan: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Nova páxina: "Co sono da inocencia, Que non turban remorsos da concencia, I a virxen ó sue lado Dormían os meus ánxeles na cuna, Cando, as furtadas, nun sereno día, Co peito palpitant..." |
Sen resumo de edición |
||
Liña 175:
Paei a corredoira da Codesa,
¡ I ó fin cheguei...!, i enriba dunha lousa,
En onde á amañecida o corvo pousa,
Un nobre cabaleiro
Coa súa pruma enrisada no sombreiro,
E vestido de seda e pedrería
A estilo da treidora mourería,
Dou en chamarme arteiro
Cun modo loumiñeiro
Que do ceo, non da terra, parecía.
"¡El é!, dixen ó punto temerosa...
Mais o do encanto, afeito
Seica a tratar con damas dende antano,
Sin que de verme se atopase estrano,
Dende lonxe chamándome sorría.
I o ceo póndose foi de corde rosas,
Mentras nas carballeiras e encanadas,
Soparaban unhas brisas repousadas,
Soaves e saudosas,
Cal promesas compridas, se esperadas.
Eu non sei que sentía
Vendo que el en chamarme proseguía,
Pois antre ansiosa i adusta,
Fumme indo cabo del, de gozo chea,
Cal palomiña vai tras da candea.
Tiña nas mans un cetro adiamantado;
Bateu con el na laxe misteriosa
Que se abreu, como se abre o granado
O froito sazonado;
E con voz harmoniosa
E garrido sembrante,
"¡Vamos!- me dixo gasalleiro-,-¡adiante!"
E fun cal folla inxel vai ca encalmada
Corrente, que primeiro asosegada
A arrastra nas súas auguas cristaíñas
Pra darlle sepultura criñosa
Nas orelas veciñas,
E que dempois a leva, arrebatada
Polo negra enxurrada,
Ós abismos da mare tormentosa.
¡E entrei pensando penetrar no ceo!
¿Por qué tén a maldade forza tanta?
Pois canto á vista encanta
E nos fince o ardentísimo deseo
Nunca farto nin cheo,
Alí os meus ollos viron, e prendados
Quedaron como nunca e namorados.
Do tesouro escondido
O brilo e fermosura,
¿A quen que fose de muller nacido,
A que mortal criatura
Na houbera contrubado e seducido?
E na lumieira i antreaberta porta,
Sin astresverme, de primeiro ausorta,
A vixiar da espréndida morada
Unha tras outra estensa galería,
Cal si quedase para todo morta
menos para o que vía,
Escramei no supremo da alegría:
-"Aquí Dios, aquí as dichas do universo
Sin voltas nin reverso;
Aquí o que a maxinar nunca chegara
A comprida ventura,
Que nunca outra topara
Máis grande, nin máis santa, nin máis pura!"
Tal brasfemei, sin medo nin coidado,
¡Tola de min, cegábame o pecado!
I aquel brilo que vía
Ó par que me alentaba a fantesía
Daba comprida fe do ben buscado.
Pensando que por sorte
Ó paraíso terreal chegara
I era verdade a dicha que soñara,
Sin me acordar da vida nin da morte,
Olvidando o pasado i o presente
Co porvir xuntamente,
Soio pensei en abarcar nun punto
Aquel tanto ben xunto,
Iñorando da xente.
Co poder do que pode, erguinme altiva
Sin coidar canto a humana natureza
É falibre e cativa,
E maxinando aterna fonte viva
Tanta e tanta riqueza
Como ante min soberba se ostentada,
Dixen seguindo ó hermoso cabaleiro:
-Xa que vis atopei tan lisonxeiro
Pra gozar logo so que é meu, decime,
Por onde debo encomenzar primeiro.
-Por onde vós querás, reina e señora
-Contestou galloso
Co seu falar gracioso-,
Que é voso canto aquí vos enamora,
Pero vós e mais eu antes bebamos
Nesta copa dpurada
Polos mals que nos deixan e deixamos,
I os bés que nos sorrín dende a alborada
Dunha mañán de abril nunca acabada.
-¡Pois bebamos!, ¡bebamos!
-Repetín eu, trubada e non de viño,
Sin que a sinal da cruz antes fixese
Pra que ben me emprestase o que bebese...
I hastra ó líquido fresco e cristaíño
Os dous nos abaixamos
E ambas bocas mollamos...
Nunca me olvidarei daquel momento
De inmensa dicha e de infernal tormento,
Pois de dentro da copa
Saíndo de repente
Unha e outra cabeza de sarpente
Contra min se volveno desatadas,
E todas xuntamente
A un tempo asubiaron,
E nas entrañas mesmas
O aguillón pezoñoso me encrabaron.
Caín, caín ferida
E casi que sin vida,
E inda enriba de min, feras volveno
Co seu mortal veneno
Unha i outra sarpente maldecida.
Cal brétema espallada
Polo Sur, na encanada
Disapareceu o lindo cabaleiro,
I espesa nube de trebóns preñada,
Partindo da sombrisa Compostela,
Que no confín lexano se trasvía
Cal se trasbé na tarde morimunda
A raia sin fulgor da noite fría,
Veu contrubar a miña mente inxela.
I alí enriba da lousa
En onde á mañecida o corvo pousa,
Atopeime de pronto sin ventura,
Das miñas dóces ilusións despida,
Soia e probe, cal n'outra criatura,
Envenenada, trsite e malferida.
E non sei que voz ronca marmuraba
Co vento que soaba:
"Coma ti, mal tesouro,
Que aquí deixou o mouro
E que a cubiza alaba,
Son os encantos todos terreales:
A tan grandes pracers, tan grandes males".
| |||