|
E, n-estes instantes, tornábase refresivo na saudade dos tempos en que respiraba a brisa libre e fresca, e nos que o seu corpo, aterecido pol-a friaxe do amañecer cobraba vida e quentura no rudo traballo d'acotío.
E decote finaba por espertar do seu ensono, esgotado d'anguria, e tiña a arela de cramar á berros coma si se sintira afogado por unha man brutal que lle esmagase o corazón; mais ao cabo, a sua ansia trocábase n-un pranto silenzoso, qu'esbaraba sin salayos pol-as suas enrugas, requimándolle as palpebras, e tornando duro e violento o seu ollar, decote homilde e afable.
Choraba a sua mocedade morta, a sua eisistenza árida e amergurada, a sua alma valeira d'un d'eses agarimos eternos que fan a vida amabel e dan barudos alentos para a triste loita no mundo.
Mais él, tiña un pracer íntimo, inconfeso, nas ponlas do seu dôr: refozábase nas suas mágoas coa ledicia de todol-os malpocados na podre do seu esprito, coma os porcos no estrume do seu cortello, coma os probes das portas na carroña das suas chagas.
No mes de Sant-Yago, perdidol-os bêns n-un preito de foros sen amparo no mundo, acatóu contrito o seu ingreso no Asilo da cibdade. Nos primeiros tempos, el traballaba tamén na horta, podaba as viñas, sachaba as patacas, facía de todo, e achábase contente. Agarimábao o pás das langas celdas, o contauto côs compañeiros tamén desherdados da fortuna, aquelo era un consolo pro seu esprito esgazado, un sedante para as suas arelas fementes de quietude.
Mais no decurso dos días, ia nacendo un sentimento insospeitado, indefinibel. Alcontrábase coma preso, na casa grande, na horta pequeneira, os seus ollos percuraban decote hourizontes libres onde choutar cal cuchos rebuldeiros, no dondo verdor das leiras matinales, na aspra esponxa dos toxos bravos.
A tola carreira das suas miradas esnaquizábase estonces contr-os muros inxentes, carón das mouras fachadas postreiras das casas vilegas, untadas cô negro do chapapote, que arrodeban â hortiña monacal.
E levantábase na sua alma unha xenreira xorda contra aqueles edificios poboados de felicidade e de cristaiñas risas de nenos, que eran unha afrenta, unha maldizoada inxuria âs lacras dos humildes dos menestorosos.
Tivera desexado velas arder pol-os catro flancos e afundirse n-un estrondo de traxedia aquelas ledicias tan ingratas â sua amergura.
Non atopaba acougo en ningures, na sua eisaltación, as paredes, os muros, somellaban estreitalo pouco a pouco. Xa tiña no peito mergullada a saudade da libertade e atopábase mal en todol-os sitios.
Sô n-aquela fenestra qu'espallaba un anaco de terra labrega, pasaba as horas mortas, saloucando internamente a saudade do ceibe que enchíao de morriña acongoxante.
Na fría mañán de inverno, sentado preto do leito ainda quênte, Pedro Lueiro ollaba coma decote, as cromáticas lonxanías, ubérrimas de variedade pol-os xogos das nubens, no ceo cinzento.
Voltóu á acordar en si, y-ergueuse limpando as bágoas fuxitivas cô dorso da dura man encallecida.
</poem>
<div style="text-align:right;">'''[[Os probes de Deus|continuar lendo...]]'''</div>
| 