Breve compendio de los varones ilustres de Galicia: Diferenzas entre revisións

 

'''ARES''' (D. Miguel), {{ref|8}} natural da cidade de Santiago, fillo de Alfonso de Ares e da súa muller D.ª María González e bautizado na parroquia de Santo Andrés; foi catedrático na Universidade da devandita cidade; pasou a Salamanca, onde recibiu a bolsa de colexial no maior de San Bartolomé en 1574. Graduouse alí como Licenciado e foi catedrático de Artes e Filosofía, con tanto crédito e vantaxes da súa literatura, que chegaron á chamalo outro Séneca; saíu Cóengo Maxistral de Ávila, e en 1593 presentoulle o rei Felipe II para o Arcebispado das Charcas, que non aceptou; pero aos dous anos despois, fíxolle Bispo de Ourense onde tomou posesion o 30 de Maio de 1595 e gobernou con tal acerto o seu rabaño por máis de 15 anos, que mereceu que lle chamasen na súa morte ''Gloria de Prelados'' e outros ditados que se rexistran no seu epitafio. A súa caridade e celo cos pobres e en obsequio do sagrado foi excesiva. Enriqueceu a Catedral co tabernáculo, custodia, lámpada, caliz, vinagreiras, almofía e fontes de prata sobredouradas: todas pezas grandes, curiosas e ricas: engadiu ornamentos, que duran hoxe, e son os mais preciosos. Doou á fábrica da Igrexa as súas tapicerías, pinturas, e todo o Pontifical, en vida. Fundou tres misas perpetuas polos seus pais na Parroquia onde fora bautizado, con renda para vestir 12 pobres, que asisten a unha e levan en diñeiro outra esmola. No lugar onde naceron os seus pais dotou unha capelanía e escola para ensinar os nenos; na súa Catedral a festa de San Miguel, e unha capelanía no coro; ao colexio de San Bartolomé deu máis de 2.000 ducados; fixo o retablo da capela e unha colgadura de damasco e veludo carmesí con orlas e franxas de ouro. Fixo tamén mandas ao colexio de Santiago; e ademais de todo isto, socorrendo aos pobres, con públicas e secretas esmolas. Ao convento de San Francisco de Orense deu a súa librería. Fixo moitas esmolas a conventos pobres; repartiu o que tiña en misas e en dar estado ás orfas; e ao fin con tales méritos, rendeu o vital espírito á 1.º de Xaneiro de 1611.