Breve compendio de los varones ilustres de Galicia: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
rematado |
||
Liña 176:
:C<small>ASTRO</small>: ''Biblioteca española'', t.° 2. °, f.° 490.
'''ARIAS''' (D. Martín), natural de Santiago, Bispo de Zamora; fundou na súa patria unha ermida co título de San Lorenzo, no ano 1223, na que se fundou un convento de relixiosos descalzos de San Francisco.
:G<small>IL</small> G<small>ONZALEZ</small> D<small>ÁVILA</small>: ''Teatro eclesiástico das Igrexas de España'', t.° 1. °, pág. 3.
'''AVITO''', natural de Braga, contemporáneo de Paulo Orosio; é celebrado dos doutos; florecía polos anos de 310; traduciu do grego ó latin a relación que compuxo Luciano das reliquias do Protomártir Santo Estebo; as dificultades sobre a súa existencia tócaas a devandita ''Biblioteca'', tomo 2. °, f.° 247.
'''AVITO''', presbítero, natural de Braga. Florecía polo ano de 500; foi escritor poeta, como din Tritemio e San Isidoro, e danlle o título de Bispo; os seus escritos son cinco libros. 1. ° ''Da orixe do mundo'', 2. ° ''Do pecado orixinal'', 3. ° ''Da sentenza de Deus'', 4. °º ''Do dioivo do mundo'', 5. ° ''Do paso do mar Vermello''. Escribiu tamén á súa irmá Fuscina un libro da loanza da virxindade en verso hermosísimo e composto de elegantes epigramas, segundo a devandita ''Biblioteca'' e tomo, f.° 247.
-----
Liña 187 ⟶ 193:
8.{{note|8}} Esta mesma biografía, escrita por outro autor, áchase na páxina 1.ª—Nota do Editor.
-----
'''BAEZA''' (Diego), natural de Ponferrada, tomou a sotana de Xesuíta en Salamanca, ano de 1600, onde ensinou con notable aplauso sendo ao mesmo tempo predicador moi celoso e apostólico; morreu cara o ano de 1647, con máis de 60 anos de idade. Deixou varios sermóns; ''Comentarios alegóricos e morais de Cristo no Vello Testamento''; ''nos Evanxeos'', &.
'''BUGARIÑOS''' (o Mestre Frei Xosé), natural deste Reino, relixioso dominico, colexial que foi no de San Gregorio de Valladolid; foi moi erudito. Escribiu unha ''Historia do Apóstolo Santiago'' que existe manuscrita. Tamén un parecer manuscrito ''sobre a existencia continua do Noso Señor Sacramentado'', patente dia e noite na Igrexa Catedral de Lugo.
:P<small>ALLARES</small>: ''Historia desta cidade'', folios 152 e 269.
'''BALBOA E BALCÁRCEL''' (Frei Gonzalo), da orde de San Francisco, natural deste Reino; aínda que Brandaón lle quere facer portugués. Foi mestre en teoloxía, e provincial na provincia de Santiago; célebre en virtudes, e un dos máis doutos que había na cristiandade no seu tempo; foi electo Xeral da súa relixión no capítulo celebrado en Asis, ano de 1304, e foi o primeiro da nosa nación. Aumentou e ilustrou con moitas fundacións de conventos, a súa orde, e adquiriu para ela na Terra Santa os sagrados lugares de Jerusalen, o de Nazaret, o de Monte-Sión, os do Sepulcro e Monte Calvario e todos os demais lugares e casas que posúe a seráfica Igrexa na devandita terra. Graduou de mestre ao sutilísimo Escoto; ilustrou a orde cun capítulo xeral, que celebrou en Tolosa, a onde concorreron novecentos Mestres en sagrada teoloxía, que formaron a declaración da súa regra, a que aprobou despois o Concilio vienense; e o Papa Clemente V desapropiou a toda a Orde das rendas que posuía, reducíndoa á observancia primitiva, e co mesmo espírito de singular pobreza morreu no Señor no convento de París, aos nove anos do seu xeneralato, ano de 1313, onde apareceu á os seus relixiosos, rodeado de luces e resplandores de gloria.
:G<small>ÁNDARA</small>: ''Armas e triunfos de Galicia'', segunda impresión, f.° 283, c.° 2. °-F<small>ERRERAS</small>: ''Historia de España'', t.° 7. °, f.° 24. -G<small>IL</small> G<small>ONZÁLEZ</small> D<small>ÁVILA</small>, ''Historia das antigüidades de Salamanca'', lib. 3. °, pág. 228 e 229.
'''BERNARDO COMPOSTELÁN''', así chamado por ser natural de Compostela, Arcediago da apostólica Igrexa do Apóstolo Santiago, florecía no século XIII e nel acreditou os seus talentos coas obras que escribiu, e son: unha compilación das Decretais dos Pontífices (1) ou ''Lectura aurea super primum librum Decretalium'', que empeza: ''Quot modis''. Tamén escribiu ''Breviarium juris canonici''. ''Escolios á segunda colección das Decretais''; ''Escolios á terceira''; ''Sobre o libro primeiro das Decretais''; ''Aparato ás Decretais''; ''Casos sobre os cinco libros das Decretais''; ''Suma do dereito canónico'' ou ''Summa quoestionum ex Decretalibus''; ''Postilas sobre o Códice'' e ''Dixesto''. Destas obras, unhas áchanse impresas e outras manuscritas.
:F<small>ERRERAS</small>: ''Historia de España'', t.° 6. °, no Indice, ao fin. Foi natural de Compostela, vivía polos anos de 1250; tivo moito coñecemento do Dereito e moito máis en negocios eclesiásticos; con tan relevantes garantías atraeulle para si o Papa Inocencio IV facéndoo o seu capelan. -M<small>ORERI</small>: t.° 2, f.° 256. -G<small>ARIBAY</small>: t.° 2. °, lib. 13, cap. 6. °, f.° 791. Con máis extensión trata deste varón doctísimo, CASTRO na súa ''Biblioteca Española'', t.° 2. °, dende o f.° 583 ao 588.
'''BIEDMA''' (D. Nicolás de), nobilísimo fillo de D. Diego Fernández de Biedma, Señor da casa de Biedma neste Reino de Galicia: graduouse de Doutor en Decretos; obtivo o arcediagado de Écija, dignidade na Santa Iglesia de Sevilla, de onde saíu electo para Bispo de Jaen o 17 de Xullo de 1368, cuxa Igrexa gobernou 14 anos como bo pastor; visitou logo o seu rabaño; reparou e edificou, ás súas expensas, a súa Igrexa catedral, á que deixou por herdeira á fin dos seus dias, con esta cláusula. ''Quam constituo haeredem universalem in praedictis omnibus bonis meis et quam ego incepi edificare''. En 1371, con acordo e consentimento do cabido da súa Igrexa, o domingo 2 de Marzo, reformou a Igrexa de Úbeda, por non poder sustentar tantos ministros como tiña, pola falta de poboadores que destruíran e afastaran os mouros coas súas continuas entradas, quitando enteiramente porcións e medias porcións e deixando só catro dignidades e oito coenxías. No devandito ano foi confirmador de sete privilexios que o Rei D. Enrique II concedeu e confirmou outro do mesmo Rei. No seguinte ano, o 8 de Xuño, cometeulle o Papa Gregorio IX a visita do Arcebispado de Sevilla, a dos Bispados de Córdoba, Badaxoz, Xaén, Plasencia, Cádiz e Coria, e a de todas as relixións, hospitais e lugares píos, que agás a Cartuxa e mendicantes, houbese neles {{ref|9}} (levando por acompañado ao pai Montesino da Orde de predicadores), ao efecto da cal expedíulle dúas bulas, e nunha delas dálle facultade para que poida levar cinco floríns de ouro de dereito por cada dia de ocupación na visita, os cales tiñan que pagar os visitados. Un asunto de tanta gravidade e empeño encargado á este prelado pola cabeza da Igrexa, acredita a súa moita prudencia, virtude e literatura. En 1378 deu cumprimento á súa visita, e conta ao Papa Clemente que residía en Aviñón, a onde foi, e promoveuno ao Bispado de Cuenca, onde experimentando pouca saúde, logo que viu vacante a súa primeira cadeira, pretendeu volvela á ocupar, e logrouno, entrando nela a principios de 1382, pero apertándolle o mal da gota que padecía, fixo o seu testamento, xa referido, en Xaén á 7 de Marzo de 1383, ante Alonso Díaz del Rincón, notario público e racioneiro da devandita santa Igrexa; morreu pouco tempo despois e foi sepultado o seu corpo no medio do coro da santa Igrexa.
:D. M<small>ARTÍN</small> X<small>IMENA</small>: ''Anais de Xaén'', f.° 342 ata o 366.
'''BEIRA''' (o P. Xoán), Xesuíta, e antes cóengo na colexiata da cidade da Coruña, movido dun sermón que oíu ao pai Estrada, deixando o século, seguiulle e aos seus doce compañeiros, que alí se achegaron, a pé ata Portugal, dando a mula en que adoitaba andar a un dos P. P. que se achaba enfermo. Foi admitido á relixión na cidade de Coimbra, ano de 1544, e ao seguinte enviáronlle ás Indias cos pais Antonio Criminal e Nicolás Lanceloto, e naquel colexio fixo oficio de porteiro; pouco despois foi enviado a Comorin, e despois San Francisco Javier mandouno ás Malucas, onde tres veces naufragou, loitando dous días e noites, nunha táboa, coas ondas en alta mar. E finalmente chegando á terra, experimentou non menores traballos; foi vendido a os mouros e bárbaros, por cristiáns apóstatas. Perseguido deles, fuxiu a os bosques, onde se mantiña moitos días sen comer, nin beber, todo o seu afán era a salvación das almas; por isto viu moitas veces postos puñais no seu peito para matalo; outras veces botábanlle veleno na comida e bebida, e finalmente de moitas emboscadas que lle preparaban, para quitarlle a vida, librábao Deus. Fixo gran número de conversións naqueles países, obrou o Altísimo polo seu medio algunhas marabillas que lle fixeron loable nesta mortal carreira, á que deu fin apostólica e santamente.
:N<small>IEREMBERG</small>: ''Varóns ilustres da Compañía'', tomo 1. °, f.° 534.
9.{{note|9}} Adición interlineal do autor.
| |||