Testamento de Heilingenstadt: Diferenzas entre revisións

Como confesar ese defecto dun sentido que debía ser, en min, máis perfecto que nos outros, dun sentido que, en tempos atrás, foi tan perfecto como poucos homes dedicados á mesma arte posuían! Non me era con todo posíbel dicir aos homes: “Falade máis alto, berrade, pois estou xordo”. Perdoádeme se me vedes afastar de vós! A miña desgraza é dobremente penosa, pois alén do máis fai con que eu sexa mal xulgado. Para min, xa non hai encanto na reunión dos homes, nin nas palestras elevadas, nin nos desabafos íntimos. Só a máis estrita necesidade me arrastra á sociedade. Debo vivir como un exiliado. Se me acerco dun grupo, síntome preso dunha punxente angustia, polo receo que descubran meu triste estado. E así vivín este medio ano en que pasei no campo. Mais que humillación cando ao meu lado alguén apercibía o son ao lonxe dunha frauta e eu nada ouvía! Ou escoitaba o canto dun pastor e eu nada escoitaba!

 

 

A miña gratitude a todos os meus amigos. Sentireime feliz debaixo da terra se aínda vos puider valer. Recebo con felicidade a morte. Se ela viñese antes que realice todo o que me concede a miña capacidade artística, a pesar do meu destino, virá cedo demais e eu desexaríaa máis tarde. Aínda así, sentireime contento pois ela me liberará dun tormento sen fin. Veña cando quixer, e eu con coraxe a enfrontarei.