Libro de Mormón - Libro de Moroni: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Liña 270:
1 O meu amado fillo, escríboche outra vez para que saibas que estou vivo aínda; pero escribo algo daquilo que é penoso.
 
2 Porque velaquí, hei ter unha rifar batalla cos lamanitas, na cal non vencemos; e Arqueanto caeu pola espada, e tamén Luram e Emrón; si, e perdemos un gran número dos nosos mellores homes.
 
3 E agora ben, velaquí, fillo meu, temo que os lamanitas destrúan aos deste pobo; porque non se arrepinten, e Satanás de continuo estaos provocando á ira uns contra outros.
 
4 Velaquí, continuamente estou afanándome con eles; e cando lles falo a palabra de Deus con severidad, tremen e se enojan comigo; e cando non emprego a severidad, endurecen o corazón contra a palabra; xa que logo, temo que o Espírito do Señor cesou de loitar con eles.
 
5 Porque é tan grande a súa ira, que me parece que non temen a morte; e perderon o seu amor, o un para co outro; e sempre están sedientos de sangue e de vinganza.
 
6 E agora ben, o meu querido fillo, pese á súa dureza, traballemos diligentemente; porque si deixamos de obrar, incurriremos na condenación. Porque temos unha obra que debemos efectuar mentres esteamos neste tabernáculo de barro, a fin de vencer ao inimigo de toda rectitud, e dar repouso ás nosas almas no reino de Deus.
 
7 E agora escribo un pouco concernente aos padecimientos deste pobo, porque segundo as noticias que recibín de Amorón, velaquí, os lamanitas teñen moitos prisioneiros que tomaron da torre de Sherriza; e había entre eles homes, mulleres e nenos.
 
8 E aos maridos e pais destas mulleres e nenos matáronos; e alimentan ás mulleres coa carne dos seus esposos, e aos nenos coa carne dos seus pais; e non lles dan senón un pouco de auga.
 
9 Mais no entanto esta gran abominación dos lamanitas, non excede á do noso pobo en Moriántum. Pois velaquí, tomaron cativas a moitas das fillas dos lamanitas; e logo de privalas do que era máis caro e precioso que todas as cousas, que é a castidad e a virtude,
 
10 logo de facer isto, asasináronas do xeito máis cruel, torturando os seus corpos ata a morte; e despois que fixeron isto, devoran os seus corpos como bestas salvaxes, por mor da dureza dos seus corazóns; e fano como sinal de valor.
 
11 Oh o meu amado fillo, como pode un pobo como este, que está sen civilización
 
12 (e só pasaron uns poucos anos desde que era un pobo deleitable e civilizado),
 
13 oh fillo meu, como pode un pobo como este, que se deleita en tanta abominación,
 
14 como podemos esperar que Deus deteña a súa man en xuízo contra nós?
 
15 Velaquí, o meu corazón exclama: ¡Ai deste pobo! ¡Ven en xuízo, oh Deus, e oculta os seus pecados, e iniquidade, e abominaciones, de ante a túa face!
 
16 E ademais, fillo meu, hai moitas viudas e as súas fillas que permanecen en Sherriza; e a parte das provisiones que os lamanitas non se levaron, velaquí, o exército de Zenefi tomouna consigo, e a elas deixounas para que anden errando por onde poidan achar alimento; e moitas anciás se desmayan polo camiño, e morren.
 
17 E o exército que está comigo é débil; e os exércitos dos lamanitas sepáranme de Sherriza; e cantos pasáronse ao exército de Aarón foron vítimas da súa espantosa brutalidad.
 
18 ¡Oh, a depravación do meu pobo! Non teñen nin orde nin misericordia. Velaquí, non son máis que un home, e non teño máis forza que a dun home, e xa non me é posible poñer en vigor as miñas ordes.
19 E eles hanse empedernido no seu perversidad; e son igualmente brutais, pois non perdoan a ninguén, nin a mozos nin a anciáns; e se deleitan en todo menos no que é bo; e os padecimientos das nosas mulleres e os nosos fillos por toda a face desta terra sobrepujan a todas as cousas; si, a lingua non o pode expresar, nin se pode escribir.
20 Agora ben, fillo meu, non falo máis desta horrible escena. Velaquí, ti coñeces a iniquidade dos deste pobo; sabes que non teñen principios e perderon toda sensibilidade; e as súas iniquidades sobrepujan ás dos lamanitas.
21 Velaquí, fillo meu, non podo encomendalos a Deus, non sexa que el me castigue.
22 Mais velaquí, fillo meu, encoméndoche a Deus, e confío en Cristo que che salvarás; e pídolle a Deus que che conserve a vida para que sexas testemuña ou do regreso deste pobo a el, ou da súa enteira destrución; porque eu sé que deben perecer, a menos que se arrepintan e volvan a el.
23 E si perecen, será como os jareditas, por motivo da obstinación dos seus corazóns en buscar sangue e vinganza.
24 E si é que perecen, sabemos que un gran número dos nosos irmáns pasáronse aos lamanitas, e que moitos outros tamén desertarán a eles. Escribe, pois, algunhas cousas, si es preservado e eu morro e non che vexo máis; pero confío en que poida verche pronto, porque teño uns anales sagrados que quixese entregarche.
25 Fillo meu, sé fiel en Cristo; e que as cousas que escribín non che aflijan, para apesadumbrarte ata a morte; senón Cristo anímeche, e os seus padecimientos e morte, e a manifestación do seu corpo aos nosos pais, e o seu misericordia e longanimidad, e a esperanza da súa gloria e da vida eterna, repousen na túa mente para sempre.
26 E a graza de Deus o Pai, cuxo trono está nas alturas dos ceos, e do noso Señor Jesucristo, que se senta á diestra da súa poder, ata que todas as cousas sexanlle suxeitas, acompáñeche e quede contigo para sempre. Amén.
 
 
 
 
19 E eles hanse empedernido no seu perversidad; e son igualmente brutais, pois non perdoan a ninguén, nin a mozos nin a anciáns; e se deleitan en todo menos no que é bo; e os padecimientos das nosas mulleres e os nosos fillos por toda a face desta terra sobrepujan a todas as cousas; si, a lingua non o pode expresar, nin se pode escribir.
 
 
20 Agora ben, fillo meu, non falo máis desta horrible escena. Velaquí, ti coñeces a iniquidade dos deste pobo; sabes que non teñen principios e perderon toda sensibilidade; e as súas iniquidades sobrepujansobrepuxan ás dos lamanitas.
 
21 Velaquí, fillo meu, non podo encomendalos a Deus, non sexa que el me castigue.
 
22 Mais velaquí, fillo meu, encoméndoche a Deus, e confío en Cristo que che salvarás; e pídolle a Deus que che conserve a vida para que sexas testemuña ou do regreso deste pobo a el, ou da súa enteira destrución; porque eu sé que deben perecer, a menos que se arrepintan e volvan a el.
 
23 E si perecen, será como os jareditas, por motivo da obstinación dos seus corazóns en buscar sangue e vinganza.
 
24 E si é que perecen, sabemos que un gran número dos nosos irmáns pasáronse aos lamanitas, e que moitos outros tamén desertarán a eles. Escribe, pois, algunhas cousas, si es preservado e eu morro e non che vexo máis; pero confío en que poida verche pronto, porque teño uns anales sagrados que quixese entregarche.
 
25 Fillo meu, sé fiel en Cristo; e que as cousas que escribín non che aflijan, para apesadumbrarte ata a morte; senón Cristo anímeche, e os seus padecimientos e morte, e a manifestación do seu corpo aos nosos pais, e o seu misericordia e longanimidad, e a esperanza da súa gloria e da vida eterna, repousen na túa mente para sempre.
 
26 E a graza de Deus o Pai, cuxo trono está nas alturas dos ceos, e do noso Señor Jesucristo, que se senta á diestra da súa poder, ata que todas as cousas sexanlle suxeitas, acompáñeche e quede contigo para sempre. Amén.
 
== Capítulo 10 ==