Libro de Mormón - Libro de Mormón: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 9:
== Capítulo 1 ==
''Ammarón dá instrucións a Mormón concernentes aos anales sagrados—Comeza a guerra entre os nefitas e os lamanitas—Retírase aos Tres Nefitas—Prevalecen a iniquidade, a incredulidad, os sortilegios e as hechicerías. Aproximadamente 321—326 d.C.''
1 E agora eu, Mormón, fago unha relación das cousas que vin e oído; e chámoa o Libro de Mormón.
2 E máis ou menos na época en que Ammarón ocultou os anales para os fins do Señor, veu a min (tería eu uns dez anos de idade, e empezaba a adquirir algunha instrución na ciencia do meu pobo), e díxome Ammarón: Vexo que es un neno serio, e presto para observar;
3 polo tanto, cando teñas uns vinte e catro anos de idade, quixese que recordases as cousas que observes concernentes a este pobo, e cando chegues a esa idade, ve á terra de Antum, a un outeiro que se chamará Shim; e alí depositei para os fins do Señor todos os santos gravados concernentes a este pobo.
4 E velaquí, tomarás contigo as planchas de Nefi, e as demais deixaralas no lugar onde se achan; e sobre as planchas de Nefi gravarás todas as cousas que observes concernentes a este pobo.
5 E eu, Mormón, sendo descendiente de Nefi (e o nome do meu pai era Mormón), recordei as cousas que Ammarón mandoume.
6 E sucedeu que tendo eu once anos de idade, o meu pai levoume á terra do sur, si, ata a terra de Zarahemla.
7 Toda a superficie da terra quedara cuberta de edificios, e os habitantes eran case tan numerosos como as areas do mar.
8 E sucedeu que neste ano empezou a haber unha guerra entre os nefitas, que se compoñían dos nefitas, e os jacobitas, e os josefitas e os zoramitas; e esta guerra foi entre os nefitas, e os lamanitas, os lemuelitas e os ismaelitas.
9 Agora ben, os lamanitas, lemuelitas e ismaelitas chamábanse lamanitas; e os dous partidos eran os nefitas e os lamanitas.
10 E aconteceu que empezou a guerra entre eles nas fronteiras de Zarahemla, xunto ás augas de Sidón.
11 E sucedeu que os nefitas reuniran un número moi crecido de homes, que pasaba aínda de trinta mil. E acaeceu que en leste mesmo ano houbo un número de batallas, nas cales os nefitas derrotaron aos lamanitas e mataron a moitos deles.
12 E ocorreu que os lamanitas abandonaron o seu propósito, e houbo paz na terra; e durou a paz polo término duns catro anos, de modo que non houbo efusión de sangue.
14 E non houbo dons do Señor, e o Espírito Santo non descendeu sobre ningún, por causa da súa iniquidade e incredulidad.
15 E habendo chegado eu á idade de quince anos, e sendo de carácter algo serio, xa que logo, visitoume o Señor, e probei e coñecín a bondade de Jesús.
16 E intentei predicar a este pobo, pero foime pechada a boca, e prohibíulleme que lles predicase; pois velaquí, habíanse rebelado intencionalmente contra o seu Deus; e os amados discípulos foron retirados da terra, por mor da iniquidade do pobo.
17 Mais eu permanecín entre eles, pero foime prohibido que lles predicase por motivo da dureza dos seus corazóns; e debido á dureza dos seus corazóns, a terra foi maldicida por causa deles.
18 E estes ladróns de Gadiantón, que se achaban entre os lamanitas, infestaban a terra, a tal grado que os habitantes empezaron a ocultar os seus tesouros na terra; e fixéronse deleznables, porque o Señor maldixera a terra, de tal xeito que non podían conservalos nin recuperalos.
19 E aconteceu que houbo sortilegios, e hechicerías, e encantamentos; e o poder do maligno estendeuse por toda a face da terra, ata cumprirse todas as palabras de Abinadí e tamén de Samuel o Lamanita.
== Capítulo 2 ==
''Mormón encabeza os exércitos dos nefitas—Hai sangue e mortandad pola face da terra—Os nefitas quéixanse e laméntanse coa aflicción dos condenados—O seu día de graza pasou—Mormón obtén as planchas de Nefi—Continúan as guerras. Aproximadamente 327—350 d.C.
1 E sucedeu que nese mesmo ano empezou de novo a haber guerra entre os nefitas e os lamanitas. E malia a miña mocidade, eu era de grande estatura; xa que logo, o pobo de Nefi nomeoume para que fose o seu caudillo, ou sexa, o caudillo dos seus exércitos.
2 Aconteceu, pois, que aos dezaseis anos de idade saín contra os lamanitas á cabeza dun exército nefita; de modo que xa transcorreran trescentos vinte e seis anos.
3 E ocorreu que no ano trescentos vinte e sete, os lamanitas viñeron contra nós cunha forza sumamente grande, ao grado de que encheron de temor aos meus exércitos; de modo que non quixeron loitar, e empezaron a retroceder cara aos países do norte.
4 E sucedeu que chegamos á cidade de Angola, e tomamos posesión da cidade, e fixemos os preparativos para defendernos dos lamanitas. E aconteceu que fortificamos a cidade coa nosa forza; pero malia todas nosas fortificaciones, os lamanitas viñeron sobre nós e botáronnos da cidade.
5 E tamén nos arroxaron da terra de David.
6 E emprendemos a marcha e chegamos á terra de Josué, que se achaba nas fronteiras do oeste preto do mar.
7 E aconteceu que reunimos ao noso pobo con toda a rapidez posible, para concentralo nun só grupo.
8 Pero velaquí, a terra estaba chea de ladróns e lamanitas; e no entanto a gran destrución que se cernía sobre os do meu pobo, non se arrepentiron das súas iniquidades; de modo que houbo sangue e mortandad por toda a face da terra, así entre os nefitas como entre os lamanitas; e por toda a superficie da terra había unha revolución completa.
9 E os lamanitas tiñan un rei, e chamábase Aarón; e viño contra nós cun exército de corenta e catro mil. E velaquí, eu fíxenlle fronte con corenta e dous mil. E aconteceu que o derrotei co meu exército, de modo que fuxiu diante de min. E velaquí, ocorreu todo isto, e pasaran xa trescentos trinta anos.
10 E sucedeu que os nefitas empezaron a arrepentirse da súa iniquidade, e a chorar tal como profetizouno o profeta Samuel; porque velaquí, ninguén podía conservar o que era seu, por motivo dos ladróns, e os bandidos, e os asasinos, e as artes máxicas, e as brujerías que había na terra.
11 De modo que empezou a haber quejidos e lamentacións en toda a terra por mor destas cousas; e con máis particularidade entre o pobo de Nefi.
12 E sucedeu que cando eu, Mormón, vin os seus queixumes, e os seus quejidos, e o seu pesar diante do Señor, o meu corazón empezou a regocijarse dentro de min, coñecendo as misericordias e a longanimidad do Señor, supoñendo, xa que logo, que el sería misericordioso con eles para que se tornasen de novo nun pobo xusto.
13 Pero velaquí, foi en balde este gozo meu, porque o seu aflicción non era para arrepentimiento, por motivo da bondade de Deus, senón que era máis ben o pesar dos condenados, porque o Señor non sempre ía permitirlles que achasen felicidade no pecado.
14 E non viñan a Jesús con corazóns quebrantados e espíritos contritos, así a todo, maldicían a Deus, e desexaban morrer. No entanto, loitaban coa espada polas súas vidas.
15 E aconteceu que o meu aflicción nuevamente volveu a min, e vin que o día de graza pasara para eles, tanto temporal como espiritualmente; porque vin que miles deles eran tallados en rebelión manifesta contra o seu Deus, e amontoados como estiércol sobre a superficie da terra. E así pasaran trescentos corenta e catro anos.
16 E ocorreu que no ano trescentos corenta e cinco, os nefitas empezaron a fuxir diante dos lamanitas; e foron perseguidos aínda ata que chegaron á terra de Jasón antes que fose posible detelos na súa retirada.
17 E a cidade de Jasón achábase situada non lonxe da terra onde Ammarón depositara os anales para os fins do Señor, con obxecto de que non fosen destruídos. E velaquí, eu había ido, de acordo coa palabra de Ammarón, e tomado as planchas de Nefi, e preparei unha historia segundo as súas palabras.
18 E sobre as planchas de Nefi fixen unha relación completa de todas as iniquidades e abominaciones; mais sobre estas planchas abstívenme de facer un relato completo das súas iniquidades e as súas abominaciones; porque velaquí, desde que fun capaz de observar as vías dos homes, estivo diante dos meus ollos unha escena continua de maldades e abominaciones.
19 E ¡ai de min por causa das súas iniquidades; porque o meu corazón viuse cheo de pesar por razón das súas maldades, todos os meus días! No entanto, sei que eu serei enaltecido no postrer día.
20 E sucedeu que neste ano, o pobo de Nefi outra vez foi perseguido e botado. E aconteceu que fomos acosados ata que houbemos chegado ao norte, á terra que se chamaba Shem.
21 E ocorreu que fortificamos a cidade de Shem, e recollemos a cantos foinos posible do noso pobo para que talvez librásemolos da destrución.
22 E aconteceu que no ano trescentos corenta e seis, os lamanitas empezaron a acometernos outra vez.
23 E aconteceu que falei aos do meu pobo, e exhorteinos con moita enerxía, para que resistisen valientemente fronte aos lamanitas, e loitasen polas súas mulleres, e os seus fillos, e as súas casas, e os seus fogares.
24 E as miñas palabras impulsáronos un tanto a ter vigor, ao grado de que non fuxiron dos lamanitas, senón que os resistiron osadamente.
25 E ocorreu que cun exército de trinta mil homes, combatemos contra unha forza de cincuenta mil; e sucedeu que os resistimos con tal firmeza que fuxiron diante de nós.
26 E aconteceu que cando fuxiron, perseguímolos cos nosos exércitos, e de novo tivemos un encontro con eles e derrotámolos. No entanto, a forza do Señor non estaba connosco; si, vímonos/vímosnos abandonados a tal grado que o Espírito do Señor non moraba en nós; xa que logo, volvémonos/volvémosnos débiles como os nosos irmáns.
27 E se afligió o meu corazón por motivo desta gran calamidade do meu pobo, causada pola súa iniquidade e as súas abominaciones. Mais velaquí, avanzamos contra os lamanitas e os ladróns de Gadiantón, ata que de novo tomamos posesión das terras da nosa herdanza.
28 E pasara o ano trescentos corenta e nove. E no ano trescentos cincuenta concertamos un tratado cos lamanitas e os ladróns de Gadiantón, mediante o cal quedaron divididas as terras da nosa herdanza.
29 E os lamanitas cedéronnos a rexión do norte, si, ata o estreito pasaje que conducía á rexión do sur; e nós demos aos lamanitas toda a terra do sur.
== Capítulo 3 ==
''Mormón proclama o arrepentimiento aos nefitas—Logran unha gran vitoria e se jactan da súa propia forza—Mormón négase a dirixilos, e as súas oracións por eles carecen de fe—O Libro de Mormón invita ás doce tribos de Israel a crer no evangelio. Aproximadamente 360—362 d.C.
1 E sucedeu que os lamanitas non volveron de novo á batalla senón ata logo de transcorrer dez anos máis. E velaquí, eu ocupara ao meu pobo, os nefitas, en preparar as súas terras e as súas armas para o día da batalla.
2 E aconteceu que o Señor díxome: Clama a este pobo: Arrepentídevos, e vinde/vide a min, e sede bautizados, e establecede de novo a miña igrexa, e seredes preservados.
3 E amonesté a este pobo, pero foi en balde; e non comprenderon que era o Señor o que os librou, e concedeulles unha oportunidade para arrepentirse. E velaquí, endurecieron os seus corazóns contra o Señor o seu Deus.
4 E aconteceu que logo de pasar este décimo ano, facendo, en total, trescentos sesenta anos desde a vinda de Cristo, o rei dos lamanitas envioume unha epístola na que me fixo saber que se estaban preparando para vir de novo á batalla contra nós.
5 E sucedeu que fixen que o meu pobo congregásese na terra de Desolación, nunha cidade que se achaba nas fronteiras, cerca do pasaje estreito que conducía á terra do sur.
6 E alí situamos aos nosos exércitos para deter os exércitos dos lamanitas, para que non se apoderasen de ningunha das nosas terras; xa que logo, fortificámosnos/fortificámonos contra eles con toda a nosa forza.
7 E aconteceu que no ano trescentos sesenta e un, os lamanitas chegaron á cidade de Desolación para loitar contra nós; e sucedeu que os derrotamos ese ano, de maneira que se volveron ás súas propias terras.
8 E no ano trescentos sesenta e dous, volveron outra vez á batalla; e de novo derrotámolos, e matamos a un gran número deles, e os seus mortos foron arroxados ao mar.
9 Agora ben, por motivo desta cousa notable que o meu pobo, os nefitas, lograra, empezaron a jactarse da súa propia forza, e comezaron a xurar ante os ceos que vingarían o sangue dos seus irmáns que foran mortos polos seus inimigos.
10 E xuraron polos ceos, e tamén polo trono de Deus, que irían á batalla contra os seus inimigos, e tallaríanos de sobre a face da terra.
11 E sucedeu que desde esa ocasión eu, Mormón, negueime por completo a ser comandante e caudillo deste pobo, por mor da súa iniquidade e as súas abominaciones.
12 Velaquí, eu dirixiunos; malia as súas iniquidades, moitas veces dirixiunos á batalla; e amounos con todo o meu corazón, de acordo co amor de Deus que había en min; e todo o día derramouse a miña alma en oración a Deus a favor deles; con todo, foi sen fe, debido á dureza dos seus corazóns.
13 E tres veces libreinos das mans dos seus inimigos, e non se arrepentiron dos seus pecados.
14 E cando houberon xurado por todo o que o noso Señor e Salvador Jesucristo prohibiulles, que irían contra os seus inimigos para combater e vingar o sangue dos seus irmáns, velaquí, a voz do Señor viño a min, dicindo:
15 Miña é a vinganza, e eu pagarei; e porque este pobo non se arrepentiu despois que o librei, velaquí, será destruído de sobre a face da terra.
16 E sucedeu que terminantemente negueime a marchar contra os meus inimigos, e fixen o que o Señor mandoume; e fun testemuña pasiva para manifestar ao mundo as cousas que eu vin e oín, segundo as manifestacións do Espírito que dera testemuño de cousas venideras.
17 Xa que logo, escríbovos a vós, gentiles, e tamén a vós, casa de Israel, que cando comece a obra, achédesvos a piques de prepararvos para volver á terra da vosa herdanza;
18 si, velaquí, escribo a todos os extremos da terra; si, a vós, doce tribos de Israel, que seredes xulgadas segundo as vosas obras polos doce que Jesús escolleu na terra de Jerusalén para que fosen as súas discípulos.
19 E escribo tamén ao resto deste pobo, que igualmente será xulgado polos doce que Jesús escolleu nesta terra; e estes serán xulgados polos outros doce que Jesús escolleu na terra de Jerusalén.
20 E o Espírito maniféstame estas cousas; polo tanto, escríbovos a todos vós. E por esta razón escríbovos, para que saibades que todos teredes que comparecer ante o tribunal de Cristo, si, toda alma que pertence a toda a familia humana de Adán; e debedes presentarvos para ser xulgados polas vosas obras, xa sexan boas ou malas;
21 e tamén para que creades no evangelio de Jesucristo que teredes entre vós; e tamén para que os xudeus, o pobo do convenio do Señor, teñan outro testamento, separadamente daquel a quen viron e oíron, de que Jesús, a quen mataron, era o verdadeiro Cristo e o verdadeiro Deus.
22 E si tan só puidese persuadirvos a todos vós, extremos da terra, a que vos arrepentísedes e preparásedesvos para comparecer ante o tribunal de Cristo.
| |||