Libro de Mormón - Libro de Mormón: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
|||
Liña 156:
== Capítulo 4 ==
''Continúan a guerra e as matanzas—Os inicuos castigan aos inicuos—Xamais houbera unha iniquidade maior entre toda a casa de Israel—Ofrécense mulleres e nenos en sacrificio aos ídolos—Os lamanitas empezan a ahuyentar aos nefitas diante deles. Aproximadamente 363—375 d.C.
1 E aconteceu que no ano trescentos sesenta e tres, os nefitas saíron da terra de Desolación cos seus exércitos para combater aos lamanitas.
2 E aconteceu que os exércitos dos nefitas foron rexeitados ata a terra de Desolación; e mentres aínda se achaban cansos, caeu sobre eles unha nova tropa de lamanitas; e houbo unha recia batalla, ao grado de que os lamanitas se posesionaron da cidade de Desolación, e mataron a moitos dos nefitas, e tomaron un gran número de prisioneiros.
3 E o resto fuxiu e incorporouse aos habitantes da cidade de Teáncum; e esta achábase situada na fronteira, pola costa do mar, e tamén estaba próxima á cidade de Desolación.
4 E foi porque os exércitos dos nefitas acometieron aos lamanitas, que empezaron a ser destruídos; pois de non ser por iso, os lamanitas non os venceron.
▲1 E aconteceu que no ano trescentos sesenta e tres, os nefitas saíron da terra de Desolación cos seus exércitos para combater aos lamanitas.
▲2 E aconteceu que os exércitos dos nefitas foron rexeitados ata a terra de Desolación; e mentres aínda se achaban cansos, caeu sobre eles unha nova tropa de lamanitas; e houbo unha recia batalla, ao grado de que os lamanitas se posesionaron da cidade de Desolación, e mataron a moitos dos nefitas, e tomaron un gran número de prisioneiros.
▲3 E o resto fuxiu e incorporouse aos habitantes da cidade de Teáncum; e esta achábase situada na fronteira, pola costa do mar, e tamén estaba próxima á cidade de Desolación.
▲4 E foi porque os exércitos dos nefitas acometieron aos lamanitas, que empezaron a ser destruídos; pois de non ser por iso, os lamanitas non os venceron.
5 Pero velaquí, os castigos de Deus sobrevendrán aos inicuos; e é polos inicuos que os inicuos son castigados; porque son eles os que incitan o corazón dos fillos dos homes a derramar sangue.
6 E sucedeu que os lamanitas fixeron preparativos para avanzar contra a cidade de Teáncum.
7 E ocorreu que no ano trescentos sesenta e catro os lamanitas avanzaron contra a cidade de Teáncum, con obxecto de apoderarse dela tamén.
8 E aconteceu que os nefitas rexeitáronos e fixéronos fuxir. E cando os nefitas viron que fixeran fuxir aos lamanitas, se jactaron outra vez da súa forza; e saíron confiados no seu propio poder, e nuevamente tomaron a cidade de Desolación. 9 E todas estas cousas aconteceran, e pereceron miles de ambas partes, tanto entre os nefitas como entre os lamanitas.
10 E sucedeu que xa pasara o ano trescentos sesenta e seis, e viñeron outra vez os lamanitas á batalla contra os nefitas; e con todo, os nefitas non se arrepentían do malo que cometeran, senón que persistían continuamente na súa iniquidade.
11 E é imposible que a lingua relate, ou que o home escriba unha descrición completa da horrible escena de sangue e mortandad que existía entre o pobo, así nefitas como lamanitas; e todo corazón habíase endurecido, de modo que se deleitaban en derramar sangue continuamente.
12 E xamais houbera tan grande iniquidade entre todos os fillos de Lehi, nin aínda entre toda a casa de Israel, segundo as palabras do Señor, como a que había entre este pobo. ▼
▲12 E xamais houbera tan grande iniquidade entre todos os fillos de Lehi, nin aínda entre toda a casa de Israel, segundo as palabras do Señor, como a que había entre este pobo.
14 E tamén marcharon contra a cidade de Teáncum, e arroxaron dela aos seus habitantes, e tomaron moitos prisioneiros, tanto mulleres como pícaros, e ofrecéronos como sacrificio aos seus ídolos. ▼
15 E no ano trescentos sesenta e sete aconteceu que os nefitas, furiosos porque os lamanitas sacrificaran ás súas mulleres e aos seus fillos, marcharon contra os lamanitas, posuídos dunha ira sumamente grande, de maneira que nuevamente venceron aos lamanitas e botáronos fóra das súas terras. ▼
17 E neste ano caeron sobre os nefitas con todas as súas forzas; e non foron contados por mor do seu inmenso número. ▼
▲14 E tamén marcharon contra a cidade de Teáncum, e arroxaron dela aos seus habitantes, e tomaron moitos prisioneiros, tanto mulleres como pícaros, e ofrecéronos como sacrificio aos seus ídolos.
18 E desde esa ocasión non volveron os nefitas a avantaxar aos lamanitas, senón que empezaron a ser arrasados por eles, así como o rocío ante o sol. ▼
19 E aconteceu que os lamanitas caeron sobre a cidade de Desolación; e librouse unha batalla sumamente violenta na terra de Desolación, na cal venceron aos nefitas. ▼
▲15 E no ano trescentos sesenta e sete aconteceu que os nefitas, furiosos porque os lamanitas sacrificaran ás súas mulleres e aos seus fillos, marcharon contra os lamanitas, posuídos dunha ira sumamente grande, de maneira que nuevamente venceron aos lamanitas e botáronos fóra das súas terras.
20 E fuxiron nuevamente diante dos lamanitas, e chegaron á cidade de Boaz; e alí fixeron fronte aos lamanitas con extraordinario valor, ao grado de que os lamanitas non os venceron senón ata que viñeron sobre eles por segunda vez. ▼
21 E cando os acometieron por segunda vez, os nefitas foron rexeitados e esnaquizados cunha mortandad grande en extremo; e as súas mulleres e os seus fillos de novo foron sacrificados aos ídolos. ▼
16 E os lamanitas non volveron contra os nefitas senón ata o ano trescentos setenta e cinco.
22 E sucedeu que os nefitas fuxiron deles outra vez, levando consigo a todos os habitantes, tanto das cidades como das aldeas. ▼
▲17 E neste ano caeron sobre os nefitas con todas as súas forzas; e non foron contados por mor do seu inmenso número.
▲18 E desde esa ocasión non volveron os nefitas a avantaxar aos lamanitas, senón que empezaron a ser arrasados por eles, así como o rocío ante o sol.
▲19 E aconteceu que os lamanitas caeron sobre a cidade de Desolación; e librouse unha batalla sumamente violenta na terra de Desolación, na cal venceron aos nefitas.
▲20 E fuxiron nuevamente diante dos lamanitas, e chegaron á cidade de Boaz; e alí fixeron fronte aos lamanitas con extraordinario valor, ao grado de que os lamanitas non os venceron senón ata que viñeron sobre eles por segunda vez.
▲21 E cando os acometieron por segunda vez, os nefitas foron rexeitados e esnaquizados cunha mortandad grande en extremo; e as súas mulleres e os seus fillos de novo foron sacrificados aos ídolos.
▲22 E sucedeu que os nefitas fuxiron deles outra vez, levando consigo a todos os habitantes, tanto das cidades como das aldeas.
23 E agora ben, eu, Mormón, vendo que os lamanitas estaban a piques de subxugar a terra, fun, por conseguinte, ao outeiro de Shim, e recollín todos os anales que Ammarón escondera para os fins do Señor.
== Capítulo 5 ==
Mormón nuevamente dirixe aos exércitos nefitas en cruentas batallas de terrible mortandad—O Libro de Mormón aparecerá para convencer a todo Israel de que Jesús é o Cristo—Por motivo do seu incredulidad, os lamanitas serán dispersados, e o Espírito deixará de loitar con eles—Nos últimos días, recibirán o evangelio de parte dos gentiles. Aproximadamente 375—384 d.C.
| |||