Libro de Mormón - Terceiro Nefi: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
|||
Liña 8:
E Helamán era fillo de Helamán, que era fillo de Alma, o fillo de Alma, o cal era descendente de Nefi, que era fillo de Lehi, quen saíu de Xerusalén o primeiro ano do reinado de Sedequías, rei de
== Capítulo 1 ==
Liña 15:
1 E aconteceu que o ano noventa e un concluíra, e pasaran seiscentos anos da época en que Lehi saíu de Xerusalén; e foi o ano en que Laconeo era xuíz superior e gobernador en toda a terra.
2 E Nefi, fillo de Helamán, había partido da terra de
3 Entón saíu desa terra, e ninguén sabe onde se foi; e o seu fillo Nefi levou os anais no seu lugar, si, os anais deste pobo.
Liña 25:
6 E empezaron a rirse dos seus irmáns, dicindo: Velaquí, xa se pasou o tempo, e non se cumpriron as palabras de Samuel; de modo que foron en balde o voso gozo e a vosa fe concernentes a isto.
7 E aconteceu que fixeron un gran alboroto por toda a terra; e as persoas que crían empezaron a
8 Mais velaquí, esperaban firmemente a chegada dese día e esa noite e outro día, que serían como un só día, coma se non houbese noite, a fin de saber que a súa fe non fora en balde.
9 E sucedeu que os incrédulos fixaron un día no cal haberíase de aplicar a pena de morte a todos aqueles que cresen nesas tradicións, a menos que se verificase o sinal que indicara o profeta Samuel.
10 E ocorreu que cando Nefi, fillo de Nefi, viu esta iniquidade do seu pobo, o seu corazón se
11 E acaeceu que foi e prostrouse en terra e clamou fervorosamente ao seu Deus a favor do seu pobo, si, aqueles que estaban a piques de ser destruídos por motivo da súa fe na tradición dos seus pais.
12 E sucedeu que todo ese día
13 Alza a cabeza e sei de bo ánimo, pois velaquí, chegou o momento; e esta noite darase o sinal, e mañá vingo ao mundo para mostrar ao mundo que hei de cumprir todas as cousas que fixen declarar por boca dos meus santos profetas.
Liña 40:
14 Velaquí, vingo aos meus para cumprir todas as cousas que dei a coñecer aos fillos dos homes desde a fundación do mundo, e para facer a vontade así a do Pai como a do Fillo: a do Pai por causa de min, e a do Fillo por causa da miña carne. Velaquí, chegou o momento e esta noite darase o sinal.
15 E aconteceu que se cumpriron as palabras que se deron a Nefi, tal como foron ditas; porque velaquí, á posta do sol, non houbo
16 E houbo moitos, que non creran as palabras dos profetas, que caeron a terra e quedaron coma se estivesen mortos, pois sabían que se frustrou o gran plan de destrución que tramaran contra aqueles que crían nas palabras dos profetas; porque o sinal que se indicou estaba xa presente.
Liña 48:
18 porque sabían que os profetas deran testemuño desas cousas por moitos anos, e que o sinal que se indicou xa estaba á vista; e empezaron a temer por motivo da súa iniquidade e incredulidade.
19 E sucedeu que non houbo
20 E aconteceran, si, todas as cousas, toda partícula, segundo as palabras dos profetas.
Liña 54:
21 E aconteceu tamén que apareceu unha nova estrela, de acordo coa palabra.
22 E sucedeu que de alí en diante Satanás empezou a
23 E ocorreu que Nefi saíu entre o pobo, e tamén moitos outros, bautizando para arrepentimento, co cal houbo unha gran remisión de pecados. E así, o pobo de novo empezou a gozar de paz na terra.
Liña 70:
29 E tamén houbo causa de moita tristeza entre os lamanitas; porque velaquí, tiñan moitos fillos que creceron e aumentaron en anos ata actuar por si mesmos, e uns que eran zoramitas inducíronos, coas súas mentiras e as súas palabras aduladoras, a unirse a eses ladróns de Gadiantón.
30 E así foron
== Capítulo 2 ==
Liña 83:
4 E así pasou o ano noventa e seis; e tamén o ano noventa e sete; así mesmo o ano noventa e oito, e o noventa e nove;
5 e tamén transcorreran cen anos desde os días de
6 E pasaran seiscentos nove anos desde que Lehi saíra de Xerusalén.
Liña 91:
8 Agora ben, os nefitas empezaron a calcular o seu tempo desde esta ocasión en que se manifestou o sinal, ou sexa, desde a vinda de Cristo; xa que logo, pasaran xa nove anos.
9 E Nefi, o pai daquel Nefi que tiña ao seu cargo os anais, non volveu á terra de
10 E sucedeu que a pesar das moitas predicacións e profecías que se difundiron entre eles, o pobo
11 E sucedeu que no ano trece empezou a haber guerras e contendas por toda a terra; porque os ladróns de Gadiantón fixéronse tan numerosos, e mataban a tantos dos do pobo, e arrasaban tantas cidades, e causaban tanta mortaldade e estragos por toda a terra, que foi mester que todo o pobo, nefitas así como lamanitas, tomase as armas contra eles.
Liña 111:
18 E así concluíu o ano catorce. E no ano quince viñeron contra o pobo de Nefi; e debido á iniquidade dos nefitas, e as súas moitas contencións e disensións, os ladróns de Gadiantón lograron avantaxalos de moitos xeitos.
19 E así concluíu o ano quince, e así se atopaba o pobo nun estado de moitas aflicións; e a espada da destrución
== Capítulo 3 ==
''Giddiani, o xefe da banda de Gadiantón, esixe que Laconeo e os nefitas réndanse e que entreguen as súas terras-Laconeo nomea a
1 E sucedeu que no ano dezaseis desde a vinda de Cristo, Laconeo, gobernador da terra, recibiu unha epístola do xefe e caudillo desta banda de ladróns; e estas eran as palabras que foran escritas, e dicían:
2 Laconeo, excelentísimo gobernador principal da terra: Velaquí, escríboche esta epístola, e douche o máis amplo eloxio por causa da túa firmeza, e tamén pola firmeza do teu pobo, ao manter o que supondes que é o voso dereito e liberdade; si, ben
3 E paréceme unha mágoa, excelentísimo Laconeo, que sexades tan insensatos e tan vans para supor que podedes sostervos contra tantos homes valentes que teño baixo as miñas ordes, que nestes momentos están sobre as armas, e que esperan con gran ansiedade a orde: Caede sobre os nefitas, e destruídeos.
Liña 132:
8 E velaquí, afírmoche con xuramento que se facedes isto, non seredes destruídos; pero se non facedes isto, asegúroche con xuramento que o mes que vén darei ordes de que os meus exércitos vingan contra vós; e non deterán a súa man nin perdoarán, senón que vos matarán e feriranvos coa espada ata que sexades aniquilados.
9 Velaquí, son
10 E escríboche esta epístola, Laconeo, e confío en que entregaredes as vosas terras e as vosas posesións sen efusión de sangue, a fin de que recuperen os seus dereitos e goberno os do meu pobo, que se separaron de vós por causa da vosa iniquidade ao privalos dos seus dereitos ao goberno; e a menos que fagades isto, eu vingarei os seus agravios. Son
11 E aconteceu que cando Laconeo recibiu esta epístola, asombrouse en extremo por motivo da audacia de
12 Mais velaquí, este Laconeo, o gobernador, era un home xusto, e non se amedrentou polas ameazas e demandas dun ladrón; xa que logo, non fixo caso da epístola de
13 Si, enviou unha proclamación entre todo o pobo de que xuntasen ás súas mulleres e aos seus fillos, os seus
14 E fixo que se construísen
15 Si, e díxolles: Así como vive o Señor, a menos que vos arrepintades de todas as vosas iniquidades, e
16 E tan grandes e marabillosas foron as palabras e as profecías de Laconeo, que
17 E sucedeu que Laconeo nomeou capitáns en xefe sobre todos os exércitos dos nefitas para que os dirixisen na ocasión en que os ladróns saísen do deserto en contra deles.
18 E foi nomeado o que había de ser o principal de todos os capitáns en xefe e comandante supremo de todos os exércitos dos nefitas, e chamábase
19 E era costume entre todos os nefitas escoller como capitáns en xefe (salvo nas súas épocas de iniquidade) a algún que tivese o espírito de revelación e tamén de profecía; xa que logo, este
20 E o pobo dixo a
21 Pero
22 E sucedeu que no ano dezasete, cara a fins do ano, a proclamación de Laconeo circulara por toda a superficie da terra; e reuniran os seus cabalos, e os seus carros, e o seu gando, e todos os seus
23 E o lugar sinalado foi a terra de
24 E houbo moitos miles dos que se chamaban nefitas que se congregaron nesta terra; e Laconeo fixo que se reunisen na terra do sur por motivo da gran maldición que había sobre a terra do norte.
Liña 166:
25 E fortificáronse contra os seus inimigos; e moraron nunha rexión e como un só grupo; e temeron as palabras que Laconeo pronunciara, ao grao de que se arrepentiron de todos os seus pecados, e elevaban as súas oracións ao Señor o seu Deus para que os librase na ocasión en que os seus inimigos viñesen á batalla contra eles.
26 E estaban sumamente
== Capítulo 4 ==
''Os exércitos nefitas derrotan aos ladróns de Gadiantón-Matan a
1 E aconteceu que a fins do ano dezaoito, aqueles exércitos de ladróns apercibíronse para a batalla, e empezaron a baixar e a saír dos outeiros, e das montañas, e do deserto, e das súas fortalezas e os seus lugares secretos, e empezaron a apoderarse das terras, tanto as que se achaban na terra do sur como na terra do norte, e comezaron a ocupar todos os terreos que foran abandonados polos nefitas, e as cidades que quedaran desertas.
Liña 175:
2 Mais velaquí, non había nin animais silvestres nin caza naquelas terras que os nefitas abandonaran; e non había caza para os ladróns senón no deserto.
3 E os ladróns non podían subsistir senón no deserto, pola falta de alimento; porque os nefitas deixaran arrasadas as súas terras, e recolleran as súas
4 Por conseguinte, non había xeito de que os ladróns roubasen nin obtivesen alimentos, a non ser que fosen á batalla contra os nefitas; e os nefitas achábanse nun só grupo, e era grande o seu número, e habíanse provisto de víveres e de cabalos, e gando, e rabaños de toda clase, para poder subsistir polo termo de sete anos, durante o cal tiñan a esperanza de destruír aos ladróns de sobre a face da terra; e así concluíu o ano dezaoito.
5 E sucedeu que no ano dezanove,
6 E non se atrevían a estenderse sobre a face da terra para cultivar gran, non fose que os nefitas caesen sobre eles e matásenos. De modo que
7 E ocorreu que foron á batalla; e foi no sexto mes; e velaquí, grande e terrible foi o día en que se presentaron para a batalla; e ían cinguidos ao xeito de ladróns; e levaban unha pel de cordeiro ao redor dos lombos, e tinguíronse con sangue, e levaban rapada a cabeza, e cubríronse con cascos; e grande e terrible era o aspecto dos exércitos de
8 E aconteceu que cando viron a aparencia do exército de
9 E sucedeu que cando viron isto, os exércitos de
10 Pero nisto enganáronse, porque os nefitas non lles tiñan medo; pero si temían ao seu Deus, e suplicáronlle a súa protección; xa que logo, cando os exércitos de
11 E empezou a batalla neste sexto mes; e grande e terrible foi a batalla, si, grande e terrible foi a carnicería, a tal grao que nunca se coñeceu tan grande mortaldade entre todo o pobo de Lehi desde que saíu de Xerusalén.
12 E no entanto as ameazas e xuramentos que proferira
13 E ocorreu que
14 E sucedeu que
15 E aconteceu que os exércitos dos nefitas volvéronse á súa praza forte. E pasouse ese ano dezanove, e os ladróns non volveron á batalla; nin volveron tampouco no ano vinte.
Liña 203:
16 E nin no ano vinte e un viñeron á batalla, senón que chegaron por todos lados para pór sitio ao pobo nefita; porque supuñan que se illaban ao pobo de Nefi das súas terras, e rodeábanos por todas partes e cortábanlles todos os seus privilexios co exterior, obrigaríanos a renderse segundo os seus desexos.
17 E nomeáronse a outro caudillo que se chamaba
18 Mais velaquí, isto resultou vantaxoso para os nefitas; porque era imposible que os ladróns sostivesen o sitio o tempo suficiente para causar efecto algún nos nefitas, por motivo das súas moitas provisións que tiñan almacenadas,
Liña 213:
21 E os nefitas continuamente estaban facendo saídas, de día e de noite, e caendo sobre os seus exércitos, e esnaquizándoos por miles e por decenas de miles.
22 E así se implantou na xente de
23 E sucedeu que
24 E
25 E fixeron isto durante a noite, e adiantáronse aos ladróns, de modo que ao amencer, cando estes se puxeron en marcha, atopáronse coas forzas dos nefitas, tanto á súa fronte como á súa retagarda.
26 E os bandidos que estaban cara ao sur tamén quedaron illados das súas goridas. E todas estas cousas fixéronse por ordes de
27 E houbo moitos miles deles que se entregaron como prisioneiros aos nefitas, e ao resto deles matáronos.
28 E tomaron a
29 O Señor conserve aos do seu pobo en
30 E se
31 E sucedeu que
32 Si, e clamaron: ¡Hosanna ao Máis Alto Deus! E deron voces, dicindo: ¡Bendito sexa o nome do Señor Deus Todopoderoso, o Máis Alto Deus!
33 E os seus corazóns sobordaron de alegría, ata o
== Capítulo 5 ==
Liña 244:
2 E sabían que era mester que Cristo viñese, por motivo dos moitos sinais que se deron, de acordo coas palabras dos profetas; e por causa das cousas que xa se verificaron, todos sabían que era necesario que se cumprisen todas as cousas de acordo co que se falou.
3 Xa que logo, abandonaron todos os seus pecados, e as súas abominacións, e as súas
4 E logo de tomar cativos a todos os ladróns, a tal grao que non se escapou ningún dos que non morreron, encerraron aos seus presos na prisión, e fixeron que se lles predicase a palabra de Deus; e cantos se arrepentiron dos seus pecados e fixeron convenio de que non cometerían máis asasinatos, foron postos en liberdade.
Liña 266:
13 Velaquí, son discípulo de Xesucristo, o Fillo de Deus. fun chamado por el para declarar a súa palabra entre os do seu pobo, a fin de que alcancen a vida eterna.
14 E foi mester, de acordo coa vontade de Deus, a fin de que se cumpran, segundo a súa fe, as oracións dos que morreron, que foron santos, que eu faga unha
15 si, unha breve historia do que transcorreu desde a época en que Lehi saíu de Xerusalén, ata o presente.
Liña 280:
20 Son Mormón, e son descendente directo de Lehi. Teño motivo para bendicir ao meu Deus e ao meu Salvador Xesucristo, porque sacou aos nosos pais da terra de Xerusalén (e ninguén o soubo senón el e aqueles a quen sacou desa terra), e porque nos deu, a min e ao meu pobo, tanto coñecemento para a salvación das nosas almas.
21 Certamente el bendixo á casa de
22 E ao grao que os fillos de Lehi gardaron os seus mandamentos, el bendíxoos e fíxoos prosperar de acordo coa súa palabra.
23 Si, e de seguro volverá traer a un resto da posteridade de
24 E tan certo como vive o Señor, reunirá das catro partes da terra a todo o resto dos descendentes de
25 E tal como fixo convenio con toda a casa de
26 E entón coñecerán ao seu Redentor, que é Xesucristo, o Fillo de Deus; e entón serán recollidos das catro partes da terra aos seus propios países, de onde foron dispersados; si, así como vive o Señor, así sucederá. Amén.
Liña 295:
''Os nefitas prosperan-Xorden o orgullo, as riquezas e a distinción de clases-A Igrexa desfaise por motivo das disensións-Satanás leva ao pobo a rebelarse abertamente-Moitos profetas proclaman o arrepentimento e son mortos-Os seus asasinos conspiran para apoderarse do goberno. Aproximadamente 26-30 d.C.''
1 E sucedeu que no ano vinte e seis os nefitas volveron todos ás súas propias terras, todo home coa súa familia, os seus rabaños e
2 E aconteceu que non consumiran todas as súas provisións; xa que logo, levaron consigo todo canto non comeran, de todo o seu gran de todas clases, e o seu ouro, e a súa prata e todas as súas cousas preciosas, e volveron ás súas propias terras e posesións, tanto cara ao norte como cara ao sur, así na terra do norte como na terra do sur.
Liña 301:
3 E aos ladróns que fixeran convenio de observar a paz da terra, que desexaban seguir sendo lamanitas, concedéronlles terreos, segundo o seu número, a fin de que mediante o seu traballo tivesen de que vivir; e así estableceron a paz en toda a terra.
4 E de novo empezaron a prosperar e a facerse grandes; e pasaron os anos vinte e seis e vinte e sete, e houbo gran orde na terra; e formularan as súas leis de acordo coa
5 E non había nada en toda a terra que impedise que o pobo prosperase continuamente, a non ser que caesen en transgresión.
6 E foron
7 E sucedeu que houbo moitas cidades que se construíron de novo, e reparáronse moitas cidades antigas.
Liña 313:
9 E así se pasou o ano vinte e oito, e a xente tivo paz continua.
10 Pero aconteceu que no ano vinte e nove empezaron a xurdir algunhas disputas entre os do pobo; e algúns se enxalzaron ata o orgullo e a
11 porque había moitos comerciantes na terra, e tamén moitos avogados e moitos oficiais.
Liña 319:
12 E empezou o pobo a distinguirse por clases, segundo as súas riquezas e as súas oportunidades para instruírse; si, algúns eran ignorantes por mor da súa pobreza, e outros recibían abundante instrución por motivo das súas riquezas.
13 Algúns se enxalzaban no orgullo, e outros eran sumamente humildes; uns devolvían inxuria por inxuria, mentres que outros sufrían inxuria e persecución e toda clase de aflicións, e non se volvían e
14 E así xurdiu unha gran desigualdade en toda a terra, de tal modo que empezou a desfacerse a igrexa; si, a tal grao que no ano trinta desfíxose a igrexa en toda a terra, con excepción de entre uns poucos lamanitas que se converteron á verdadeira fe; e non quixeron separarse dela, porque eran firmes, inquebrantables e inmutables; e estaban dispostos a gardar os mandamentos do Señor con toda dilixencia.
Liña 333:
19 E foi nos días de Laconeo, fillo de Laconeo, porque ocupaba Laconeo o asento do seu pai e gobernaba ao pobo ese ano.
20 E empezou a haber homes inspirados do ceo e enviados, que andaron entre o pobo en toda a terra, predicando e testificando
21 E houbo moitos dos do pobo que se
22 E non había avogado, nin xuíz, nin sumo sacerdote, que tivese o poder para condenar á morte a unha persoa, a menos que o gobernador da terra asinase a sentenza.
23 E houbo moitos daqueles que testificaron das cousas concernentes a Cristo, e que testificaron
24 E agora ben, velaquí, isto era contrario ás leis da terra, que se lle quitase a vida a un home a menos que se tivese autorización do gobernador da terra.
25 Xa que logo, presentouse unha queixa na terra de
26 E sucedeu que os tomaron e leváronos ante o xuíz para ser xulgados do crime que habían labor, segundo a lei que fora dada polo pobo.
Liña 349:
27 E aconteceu que aqueles xuíces tiñan moitos amigos e parentes; e o resto, si, case todos os avogados e sumos sacerdotes xuntáronse e uníronse aos parentes daqueles xuíces que ían ser xulgados segundo a lei.
28 E fixeron convenio uns con outros, si, ese convenio que impuñan os da antigüidade, convenio que o diaño deu e administrou para combinarse contra toda
29 De modo que se combinaron contra o pobo do Señor, e fixeron convenio de destruílo e de librar do poder da xustiza, que estaba a piques de administrarse de acordo coa lei, a aqueles que eran culpables de asasinato.
30 E desafiaron a lei e os dereitos da súa patria; e fixeron convenio un con outro de destruír ao gobernador e de establecer un rei sobre a terra, a fin de que xa non fose libre, senón que estivese suxeita a reis.
== Capítulo 7 ==
''Asasinan ao xuíz superior, destrúen o goberno, e o pobo divídese en tribos-
1 Agora ben, velaquí, mostrareivos que non estableceron rei na terra; pero neste mesmo ano, si, no ano trinta, destruíron sobre o asento xudicial, si, asasinaron ao xuíz superior da terra.
Liña 372 ⟶ 373:
7 E causaron unha forte contención na terra, ao grao de que case toda a parte máis xusta do pobo volveuse inicua; si, entre eles non había senón uns poucos homes xustos.
8 E así, non transcorreran nin seis anos, cando xa a maior parte do pobo habíase apartado do seu
9 E os desta combinación secreta, que trouxeran tan grande iniquidade sobre o pobo, reuníronse e puxeron á cabeza deles a un home que chamaban
10 e chamárono o seu rei; xa que logo, quedou constituído en rei desta banda perversa; e era un dos principais que alzaran a voz contra os profetas que testificaron de
11 E sucedeu que non eran tan fortes en número como o eran as tribos do pobo, que se mantiñan unidas, salvo que eran os seus xefes os que establecían as súas leis, cada cal segundo a súa tribo; no entanto, eran inimigos; pero a pesar de que non eran unha xente xusta, estaban unidos, con todo, no seu odio polos que fixeran pacto para destruír o goberno.
12 Polo que
13 E foi tan rápida a súa marcha, que non se puido impedir ata que xa avanzaran fose do alcance do pobo. E así concluíu o ano trinta; e así se achaban os asuntos do pobo de Nefi.
14 E aconteceu que no ano trinta e un achábanse divididos en tribos, cada home segundo a súa familia, parentes e amigos; no entanto, chegaran a un acordo de que non irían á guerra uns contra outros; pero non estaban unidos no que concernía ás súas leis e o seu sistema de goberno, porque se estableceron segundo a vontade dos que eran os seus xefes e os seus caudillos. Pero si estableceron leis moi estritas de que unha tribo non debía agraviar a outra; de modo que ata certo punto tiveron paz na terra; no entanto, os seus corazóns apartáronse do Señor o seu Deus, e
15 E sucedeu que Nefi ?habéndoo visitado anxos, e tamén a voz do Señor; xa que logo, habendo visto anxos, e sendo testemuña ocular, e habéndoselle dado poder para saber concernente ao ministerio de Cristo, e sendo tamén testemuña ocular do rápido retroceso do pobo da
16
17 E lles ministró moitas cousas a eles; e non todas pódense escribir, e parte delas non bastaría; xa que logo, non se escriben neste libro. E Nefi ministró con poder e gran autoridade.
18 E aconteceu que se
19 E no nome de
20 E o pobo viuno e presenciouno, e irritouse contra el por mor do seu poder; e tamén obrou el moitos outros milagres no nome de
21 E aconteceu que concluíu o ano trinta e un, e non houbo senón uns poucos que se converteron ao Señor; pero cantos se converteron, manifestaron en verdade ao pobo que os visitou o poder e o Espírito de Deus que había en Xesucristo, en quen crían.
Liña 413 ⟶ 414:
''Tempestades, terremotos, incendios, bulebules e convulsións naturais testifican da crucifixión de Cristo-Moitas persoas son destruídas-As tebras cobren a terra durante tres días-Os sobrevivientes lamentan o seu destino. Aproximadamente 33-34 d.C.''
1 Agora ben, aconteceu que segundo os nosos anais, e sabemos que son verdadeiros, porque, velaquí, un home xusto levaba os anais, porque en verdade fixo moitos milagres no nome de
2 sucedeu, pois, que se este home non se equivocou no cálculo do noso tempo, o ano trinta e tres pasara;
Liña 424 ⟶ 425:
6 E houbo tamén unha grande e horrenda tempestade; e houbo terribles tronos de tal modo que sacudían toda a terra coma se estivese a piques de dividirse.
7 E houbo lóstregos extremadamente
8 E incendiouse a cidade de
9 E afundiuse a cidade de Moroni nas profundidades do mar, e os seus habitantes afogáronse.
10 E amontoouse a terra sobre a cidade de
11 E houbo unha destrución grande e terrible na terra do sur.
Liña 446 ⟶ 447:
17 E así quedou desfigurada a superficie de toda a terra por motivo das tempestades, e os tronos, e os lóstregos, e os tremores de terra.
18 E velaquí, as rocas partíronse; foron despedazadas sobre a superficie de toda a terra, de tal modo que se acharon feitas pedazos, e partidas e
19 E aconteceu que cando cesaron os tronos, e os lóstregos, e a tormenta, e a tempestade, e os tremores da terra ?pois velaquí, duraron como unhas tres horas; e algúns dixeron que foi máis tempo; no entanto, todas estas grandes e terribles cousas aconteceron no espazo dunhas tres horas? velaquí, entón houbo tebras sobre a face da terra.
20 E sucedeu que houbo densa
21 e non podía haber luz por causa da
22 E non se vía luz algunha, nin lume, nin albisque, nin o sol, nin a lúa, nin as estrelas, por ser tan densos os vapores de
23 E sucedeu que durou polo espazo de tres días, de modo que non se viu ningunha luz; e houbo grandes lamentacións, berros e choros continuamente entre todo o pobo; si, grandes foron os
24 E nun lugar oíaselles lamentarse, dicindo: ¡
25 E noutro lugar oíaselles queixarse e lamentarse, dicindo: ¡
== Capítulo 9 ==
Liña 467 ⟶ 468:
1 E sucedeu que se oíu unha voz entre todos os habitantes da terra, por toda a superficie desta terra, clamando:
2 ¡Ai, ai, ai deste pobo! ¡Ai dos habitantes de toda a terra, a menos que se arrepintan; porque o diaño rise e os seus anxos se
3 Velaquí, queimei con lume a gran cidade de
4 E velaquí, fixen que esa gran cidade de Moroni afúndase nas profundidades do mar, e que se afoguen os seus habitantes.
5 E velaquí, cubrín de terra esa gran cidade de
6 E velaquí, fixen que se afundise a cidade de
7 si, e a cidade de Oníah e os seus habitantes, e a de Mocum e os seus habitantes, e a cidade de Xerusalén e os seus habitantes; e fixen que as augas ocupen os seus lugares, para ocultar as súas maldades e abominacións de ante min face, a fin de que o sangue dos profetas e dos santos non suba máis ata min en contra deles.
|