Libro de Mormón - Terceiro Nefi: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición
Liña 8:
 
 
E Helamán era fillo de Helamán, que era fillo de Alma, o fillo de Alma, o cal era descendente de Nefi, que era fillo de Lehi, quen saíu de Xerusalén o primeiro ano do reinado de Sedequías, rei de JudáXudá.
 
== Capítulo 1 ==
Liña 15:
1 E aconteceu que o ano noventa e un concluíra, e pasaran seiscentos anos da época en que Lehi saíu de Xerusalén; e foi o ano en que Laconeo era xuíz superior e gobernador en toda a terra.
 
2 E Nefi, fillo de Helamán, había partido da terra de ZarahemlaZaraenla, dando ao seu fillo Nefi, que era o seu fillo maior, o cargo concernente aos ferros de bronce e todos os anais que foran conservados, e todas aquelas cousas que se gardaron sacras desde a saída de Lehi de Xerusalén.
 
3 Entón saíu desa terra, e ninguén sabe onde se foi; e o seu fillo Nefi levou os anais no seu lugar, si, os anais deste pobo.
Liña 25:
6 E empezaron a rirse dos seus irmáns, dicindo: Velaquí, xa se pasou o tempo, e non se cumpriron as palabras de Samuel; de modo que foron en balde o voso gozo e a vosa fe concernentes a isto.
 
7 E aconteceu que fixeron un gran alboroto por toda a terra; e as persoas que crían empezaron a apesadumbrarseaflixise en gran xeito, non fose que dalgún modo non chegasen a verificarse aquelas cousas que se declararon.
 
8 Mais velaquí, esperaban firmemente a chegada dese día e esa noite e outro día, que serían como un só día, coma se non houbese noite, a fin de saber que a súa fe non fora en balde.
 
9 E sucedeu que os incrédulos fixaron un día no cal haberíase de aplicar a pena de morte a todos aqueles que cresen nesas tradicións, a menos que se verificase o sinal que indicara o profeta Samuel.
10 E ocorreu que cando Nefi, fillo de Nefi, viu esta iniquidade do seu pobo, o seu corazón se afligióaflixiu en extremo.
 
11 E acaeceu que foi e prostrouse en terra e clamou fervorosamente ao seu Deus a favor do seu pobo, si, aqueles que estaban a piques de ser destruídos por motivo da súa fe na tradición dos seus pais.
 
12 E sucedeu que todo ese día imploróimplorou fervorosamente ao Señor, e velaquí, a voz do Señor viño a el, dicindo:
 
13 Alza a cabeza e sei de bo ánimo, pois velaquí, chegou o momento; e esta noite darase o sinal, e mañá vingo ao mundo para mostrar ao mundo que hei de cumprir todas as cousas que fixen declarar por boca dos meus santos profetas.
Liña 40:
14 Velaquí, vingo aos meus para cumprir todas as cousas que dei a coñecer aos fillos dos homes desde a fundación do mundo, e para facer a vontade así a do Pai como a do Fillo: a do Pai por causa de min, e a do Fillo por causa da miña carne. Velaquí, chegou o momento e esta noite darase o sinal.
 
15 E aconteceu que se cumpriron as palabras que se deron a Nefi, tal como foron ditas; porque velaquí, á posta do sol, non houbo obscuridadescuridade; e o pobo empezou a asombrarse porque non houbo obscuridadescuridade á noitiña.
 
16 E houbo moitos, que non creran as palabras dos profetas, que caeron a terra e quedaron coma se estivesen mortos, pois sabían que se frustrou o gran plan de destrución que tramaran contra aqueles que crían nas palabras dos profetas; porque o sinal que se indicou estaba xa presente.
Liña 48:
18 porque sabían que os profetas deran testemuño desas cousas por moitos anos, e que o sinal que se indicou xa estaba á vista; e empezaron a temer por motivo da súa iniquidade e incredulidade.
 
19 E sucedeu que non houbo obscuridadescuridade durante toda esa noite, senón que estivo tan claro coma se fose mediodía. E aconteceu que na mañá o sol saíu de novo, segundo a súa orde natural; e entenderon que ese era o día en que había de nacer o Señor, por motivo do sinal que se deu.
 
20 E aconteceran, si, todas as cousas, toda partícula, segundo as palabras dos profetas.
Liña 54:
21 E aconteceu tamén que apareceu unha nova estrela, de acordo coa palabra.
 
22 E sucedeu que de alí en diante Satanás empezou a esparcirespallar mentiras entre o pobo, para endurecer os seus corazóns, a fin de que non cresen naqueles sinais e prodixios que viran; pero a pesar destas mentiras e enganos, a maior parte do pobo creu e converteuse ao Señor.
 
23 E ocorreu que Nefi saíu entre o pobo, e tamén moitos outros, bautizando para arrepentimento, co cal houbo unha gran remisión de pecados. E así, o pobo de novo empezou a gozar de paz na terra.
Liña 70:
29 E tamén houbo causa de moita tristeza entre os lamanitas; porque velaquí, tiñan moitos fillos que creceron e aumentaron en anos ata actuar por si mesmos, e uns que eran zoramitas inducíronos, coas súas mentiras e as súas palabras aduladoras, a unirse a eses ladróns de Gadiantón.
 
30 E así foron afligidosaflixidos tamén os lamanitas, e empezaron a decaer en canto á súa fe e rectitudrectitude, por causa da iniquidade da nova xeración.
 
== Capítulo 2 ==
Liña 83:
4 E así pasou o ano noventa e seis; e tamén o ano noventa e sete; así mesmo o ano noventa e oito, e o noventa e nove;
 
5 e tamén transcorreran cen anos desde os días de MosíahMosías, que fora rei dos nefitas.
 
6 E pasaran seiscentos nove anos desde que Lehi saíra de Xerusalén.
Liña 91:
8 Agora ben, os nefitas empezaron a calcular o seu tempo desde esta ocasión en que se manifestou o sinal, ou sexa, desde a vinda de Cristo; xa que logo, pasaran xa nove anos.
 
9 E Nefi, o pai daquel Nefi que tiña ao seu cargo os anais, non volveu á terra de ZarahemlaZaraenla, nin se lle puido achar en toda a terra.
 
10 E sucedeu que a pesar das moitas predicacións e profecías que se difundiron entre eles, o pobo perseveróperseverou na súa iniquidade; e así pasou tamén o ano décimo; e o ano once igualmente pasou na iniquidade.
 
11 E sucedeu que no ano trece empezou a haber guerras e contendas por toda a terra; porque os ladróns de Gadiantón fixéronse tan numerosos, e mataban a tantos dos do pobo, e arrasaban tantas cidades, e causaban tanta mortaldade e estragos por toda a terra, que foi mester que todo o pobo, nefitas así como lamanitas, tomase as armas contra eles.
Liña 111:
18 E así concluíu o ano catorce. E no ano quince viñeron contra o pobo de Nefi; e debido á iniquidade dos nefitas, e as súas moitas contencións e disensións, os ladróns de Gadiantón lograron avantaxalos de moitos xeitos.
 
19 E así concluíu o ano quince, e así se atopaba o pobo nun estado de moitas aflicións; e a espada da destrución cerníasecérnase sobre eles, ao grao de que estaban a piques de ser feridos por ela; e isto por mor da súa iniquidade.
 
== Capítulo 3 ==
''Giddiani, o xefe da banda de Gadiantón, esixe que Laconeo e os nefitas réndanse e que entreguen as súas terras-Laconeo nomea a GidgiddoniXidxidoni para que sexa o capitán principal dos exércitos-Os nefitas congréganse en ZarahemlaZaraenla e na terra de Abundancia para defenderse. Aproximadamente 16-18 d.C.''
 
1 E sucedeu que no ano dezaseis desde a vinda de Cristo, Laconeo, gobernador da terra, recibiu unha epístola do xefe e caudillo desta banda de ladróns; e estas eran as palabras que foran escritas, e dicían:
 
2 Laconeo, excelentísimo gobernador principal da terra: Velaquí, escríboche esta epístola, e douche o máis amplo eloxio por causa da túa firmeza, e tamén pola firmeza do teu pobo, ao manter o que supondes que é o voso dereito e liberdade; si, ben perseveráisperseverades, coma se sostivésevos a man dun deus, na defensa da vosa liberdade, e as vosas propiedades e o voso país, ou o que así chamades vós.
 
3 E paréceme unha mágoa, excelentísimo Laconeo, que sexades tan insensatos e tan vans para supor que podedes sostervos contra tantos homes valentes que teño baixo as miñas ordes, que nestes momentos están sobre as armas, e que esperan con gran ansiedade a orde: Caede sobre os nefitas, e destruídeos.
Liña 132:
8 E velaquí, afírmoche con xuramento que se facedes isto, non seredes destruídos; pero se non facedes isto, asegúroche con xuramento que o mes que vén darei ordes de que os meus exércitos vingan contra vós; e non deterán a súa man nin perdoarán, senón que vos matarán e feriranvos coa espada ata que sexades aniquilados.
 
9 Velaquí, son GiddianiXidiani; e son o caudillo desta sociedade secreta de Gadiantón; e sei que esta sociedade e as súas obras son boas; e son de data antiga e fóronnos transmitidas.
 
10 E escríboche esta epístola, Laconeo, e confío en que entregaredes as vosas terras e as vosas posesións sen efusión de sangue, a fin de que recuperen os seus dereitos e goberno os do meu pobo, que se separaron de vós por causa da vosa iniquidade ao privalos dos seus dereitos ao goberno; e a menos que fagades isto, eu vingarei os seus agravios. Son GiddianiXidiani.
 
11 E aconteceu que cando Laconeo recibiu esta epístola, asombrouse en extremo por motivo da audacia de GiddianiXidiani en esixir a terra dos nefitas, e tamén en ameazar ao pobo e vingar os agravios daqueles que xamais recibiran agravio algún, a non ser que se agraviaron a si mesmos pasándose a aqueles perversos e abominables ladróns.
 
12 Mais velaquí, este Laconeo, o gobernador, era un home xusto, e non se amedrentou polas ameazas e demandas dun ladrón; xa que logo, non fixo caso da epístola de GiddianiXidiani, o caudillo dos ladróns, así a todo, fixo que o seu pobo suplicáselle forza ao Señor, para cando os ladróns descendesen contra eles.
 
13 Si, enviou unha proclamación entre todo o pobo de que xuntasen ás súas mulleres e aos seus fillos, os seus hatosmanadas e os seus rabaños e toda o seu substancia, excepto os seus terreos, nun lugar.
 
14 E fixo que se construísen fortificacionesfortificacións ao redor deles, e que a forza delas fose grande en extremo; e fixo que os exércitos, tanto dos nefitas como dos lamanitas, ou sexa, de todos os que se contaban entre os nefitas, colocásense ao redor como gardas para vixialos e para protexelos dos ladróns día e noite.
 
15 Si, e díxolles: Así como vive o Señor, a menos que vos arrepintades de todas as vosas iniquidades, e imploréisimplorades ao Señor, de ningún modo seredes librados das mans deses ladróns de Gadiantón.
 
16 E tan grandes e marabillosas foron as palabras e as profecías de Laconeo, que infundieroninfundiron temor en todo o pobo; e esforzáronse con todo o seu vigor por obrar de acordo coas palabras de Laconeo.
 
17 E sucedeu que Laconeo nomeou capitáns en xefe sobre todos os exércitos dos nefitas para que os dirixisen na ocasión en que os ladróns saísen do deserto en contra deles.
 
18 E foi nomeado o que había de ser o principal de todos os capitáns en xefe e comandante supremo de todos os exércitos dos nefitas, e chamábase GidgiddoniXidxidoni.
 
19 E era costume entre todos os nefitas escoller como capitáns en xefe (salvo nas súas épocas de iniquidade) a algún que tivese o espírito de revelación e tamén de profecía; xa que logo, este GidgiddoniXidxidoni era un gran profeta entre eles, como tamén o era o xuíz superior.
 
20 E o pobo dixo a GidgiddoniXidxidoni: Ora ao Señor, e subamos ás montañas e ao deserto para caer sobre os ladróns e destruílos nas súas propias terras.
 
21 Pero GidgiddoniXidxidoni díxolles: Non o permita o Señor; porque se marchásemos contra eles, o Señor entregaríanos nas súas mans; por conseguinte, prepararémonos no centro das nosas terras e reuniremos a todos os nosos exércitos; e non sairemos en contra deles, senón que esperaremos ata que vingan contra nós; xa que logo, así como vive o Señor que se así o facemos, el entregaraos nas nosas mans.
 
22 E sucedeu que no ano dezasete, cara a fins do ano, a proclamación de Laconeo circulara por toda a superficie da terra; e reuniran os seus cabalos, e os seus carros, e o seu gando, e todos os seus hatosmanadas e rabaños, e o seu gran, e todos os seus bens, e dirixíronse por miles e decenas de miles ata que todos houberon chegado ao sitio que se sinalou para que se xuntasen, a fin de defenderse dos seus inimigos.
 
23 E o lugar sinalado foi a terra de ZarahemlaZaraenla e a terra que estaba entre a terra de ZarahemlaZaraenla e a de Abundancia, si, ata a liña que corría entre a terra de Abundancia e a terra de Desolación.
 
24 E houbo moitos miles dos que se chamaban nefitas que se congregaron nesta terra; e Laconeo fixo que se reunisen na terra do sur por motivo da gran maldición que había sobre a terra do norte.
Liña 166:
25 E fortificáronse contra os seus inimigos; e moraron nunha rexión e como un só grupo; e temeron as palabras que Laconeo pronunciara, ao grao de que se arrepentiron de todos os seus pecados, e elevaban as súas oracións ao Señor o seu Deus para que os librase na ocasión en que os seus inimigos viñesen á batalla contra eles.
 
26 E estaban sumamente afligidosaflixidos por mor dos seus inimigos. E GidgiddoniXidxidoni mandou que fixesen armas de guerra de toda clase, e que se fortalecesen con armadura, e con escudos e con broquelesbroqueis, segundo as súas instrucións.
 
== Capítulo 4 ==
''Os exércitos nefitas derrotan aos ladróns de Gadiantón-Matan a GiddianiXidiani e colgan a ZemnaríahZemnaría, o seu sucesor-Os nefitas encomian ao Señor polos seus triunfos. Aproximadamente 19-22 d.C.''
 
1 E aconteceu que a fins do ano dezaoito, aqueles exércitos de ladróns apercibíronse para a batalla, e empezaron a baixar e a saír dos outeiros, e das montañas, e do deserto, e das súas fortalezas e os seus lugares secretos, e empezaron a apoderarse das terras, tanto as que se achaban na terra do sur como na terra do norte, e comezaron a ocupar todos os terreos que foran abandonados polos nefitas, e as cidades que quedaran desertas.
Liña 175:
2 Mais velaquí, non había nin animais silvestres nin caza naquelas terras que os nefitas abandonaran; e non había caza para os ladróns senón no deserto.
 
3 E os ladróns non podían subsistir senón no deserto, pola falta de alimento; porque os nefitas deixaran arrasadas as súas terras, e recolleran as súas hatosmanadas e os seus rabaños e todo canto tiñan, e achábanse reunidos nun só grupo.
 
4 Por conseguinte, non había xeito de que os ladróns roubasen nin obtivesen alimentos, a non ser que fosen á batalla contra os nefitas; e os nefitas achábanse nun só grupo, e era grande o seu número, e habíanse provisto de víveres e de cabalos, e gando, e rabaños de toda clase, para poder subsistir polo termo de sete anos, durante o cal tiñan a esperanza de destruír aos ladróns de sobre a face da terra; e así concluíu o ano dezaoito.
 
5 E sucedeu que no ano dezanove, GiddianiXidiani viu que era preciso que fose á batalla contra os nefitas, porque non tiñan outro medio de subsistir senón polo roubo, o pillajepillaxe e o asasinato.
 
6 E non se atrevían a estenderse sobre a face da terra para cultivar gran, non fose que os nefitas caesen sobre eles e matásenos. De modo que GiddianiXidiani deu ordes aos seus exércitos de que fosen á batalla contra os nefitas ese ano.
 
7 E ocorreu que foron á batalla; e foi no sexto mes; e velaquí, grande e terrible foi o día en que se presentaron para a batalla; e ían cinguidos ao xeito de ladróns; e levaban unha pel de cordeiro ao redor dos lombos, e tinguíronse con sangue, e levaban rapada a cabeza, e cubríronse con cascos; e grande e terrible era o aspecto dos exércitos de GiddianiXidiani por causa da súa armadura e por haberse tinguido con sangue.
 
8 E aconteceu que cando viron a aparencia do exército de GiddianiXidiani, todos os exércitos dos nefitas caeron ao chan, e alzaron as súas voces ao Señor o seu Deus para que os preservase e libráseos das mans dos seus inimigos.
 
9 E sucedeu que cando viron isto, os exércitos de GiddianiXidiani empezaron a gritar fortemente por mor do seu gozo, pois supuxeran que os nefitas caeran de medo, polo terror dos seus exércitos.
 
10 Pero nisto enganáronse, porque os nefitas non lles tiñan medo; pero si temían ao seu Deus, e suplicáronlle a súa protección; xa que logo, cando os exércitos de GiddianiXidiani arremetéronos, achábanse preparados para resistilos, si, fixéronlles fronte coa forza do Señor.
 
11 E empezou a batalla neste sexto mes; e grande e terrible foi a batalla, si, grande e terrible foi a carnicería, a tal grao que nunca se coñeceu tan grande mortaldade entre todo o pobo de Lehi desde que saíu de Xerusalén.
 
12 E no entanto as ameazas e xuramentos que proferira GiddianiXidiani, velaquí, os nefitas batéronos, ao grao que retrocederon ante eles.
 
13 E ocorreu que GidgiddoniXidxidoni deu ordes de que os seus exércitos habían de perseguilos ata os confíns do deserto, e que non perdoasen a ningún dos que caesen nas súas mans polo camiño; e así os perseguiron e matáronos ata os confíns do deserto, si, ata que houberon cumprido as ordes de GidgiddoniXidxidoni.
 
14 E sucedeu que GiddianiXidiani, que se sostivo e loitado con intrepidez, foi perseguido cando fuxiu; e achándose fatigado de tanto pelexar, alcanzárono e matárono. E así chegou ao seu fin GiddianiXidiani o ladrón.
 
15 E aconteceu que os exércitos dos nefitas volvéronse á súa praza forte. E pasouse ese ano dezanove, e os ladróns non volveron á batalla; nin volveron tampouco no ano vinte.
Liña 203:
16 E nin no ano vinte e un viñeron á batalla, senón que chegaron por todos lados para pór sitio ao pobo nefita; porque supuñan que se illaban ao pobo de Nefi das súas terras, e rodeábanos por todas partes e cortábanlles todos os seus privilexios co exterior, obrigaríanos a renderse segundo os seus desexos.
 
17 E nomeáronse a outro caudillo que se chamaba ZemnaríahZemnaría; xa que logo, foi ZemnaríahZemnaría o que fixo que se puxese o sitio.
 
18 Mais velaquí, isto resultou vantaxoso para os nefitas; porque era imposible que os ladróns sostivesen o sitio o tempo suficiente para causar efecto algún nos nefitas, por motivo das súas moitas provisións que tiñan almacenadas,
Liña 213:
21 E os nefitas continuamente estaban facendo saídas, de día e de noite, e caendo sobre os seus exércitos, e esnaquizándoos por miles e por decenas de miles.
 
22 E así se implantou na xente de ZemnaríahZemnaría o desexo de abandonar o seu proxecto, debido á destrución tan grande que lles sobreviña de día e de noite.
 
23 E sucedeu que ZemnaríahZemnaría mandou ás súas forzas que levantasen o sitio e emprendesen a marcha cara ás partes máis afastadas da terra do norte.
 
24 E GidgiddoniXidxidoni, decatado do seu propósito, e sabendo da súa debilidade, por motivo da falta de víveres e o grande estrago que se fixo entre eles, enviou, xa que logo, as súas tropas durante a noite e cortoulles a retirada, e colocou aos seus exércitos por onde habían de retroceder.
 
25 E fixeron isto durante a noite, e adiantáronse aos ladróns, de modo que ao amencer, cando estes se puxeron en marcha, atopáronse coas forzas dos nefitas, tanto á súa fronte como á súa retagarda.
 
26 E os bandidos que estaban cara ao sur tamén quedaron illados das súas goridas. E todas estas cousas fixéronse por ordes de GidgiddoniXidxidoni.
 
27 E houbo moitos miles deles que se entregaron como prisioneiros aos nefitas, e ao resto deles matáronos.
 
28 E tomaron a ZemnaríahZemnaría, o seu caudillo, e colgárono dunha árbore, si, da copa da árbore ata que morreu. E logo de habelo colgado, tallaron a árbore e clamaron en alta voz, dicindo:
 
29 O Señor conserve aos do seu pobo en rectitudrectitude e en santidade de corazón, para que se bote por terra a todos os que procuren matalos por medio do poder e das secretas combinacións, tal como botouse por terra a este home.
 
30 E se regocijaronalagraron, e de novo clamaron a unha voz, dicindo: O Deus de AbrahamAbrahán, e o Deus de Isaac, e o Deus de JacobXacob protexa a este pobo en xustiza, en tanto que invoque o nome do seu Deus, pedíndolle protección.
 
31 E sucedeu que prorrumpieronprorromperon unánimes en cantos e encomios ao seu Deus, polo gran beneficio que lles outorgou, gardándoos de caer nas mans dos seus inimigos.
 
32 Si, e clamaron: ¡Hosanna ao Máis Alto Deus! E deron voces, dicindo: ¡Bendito sexa o nome do Señor Deus Todopoderoso, o Máis Alto Deus!
 
33 E os seus corazóns sobordaron de alegría, ata o derramamientoderramamento de moitas bágoas, por razón da inmensa bondade de Deus en libralos das mans dos seus inimigos; e sabían que fora polo seu arrepentimento e humildade que foran librados dunha destrución eterna.
 
== Capítulo 5 ==
Liña 244:
2 E sabían que era mester que Cristo viñese, por motivo dos moitos sinais que se deron, de acordo coas palabras dos profetas; e por causa das cousas que xa se verificaron, todos sabían que era necesario que se cumprisen todas as cousas de acordo co que se falou.
 
3 Xa que logo, abandonaron todos os seus pecados, e as súas abominacións, e as súas fornicacionesfornicacións, e serviron a Deus con toda dilixencia de día e de noite.
 
4 E logo de tomar cativos a todos os ladróns, a tal grao que non se escapou ningún dos que non morreron, encerraron aos seus presos na prisión, e fixeron que se lles predicase a palabra de Deus; e cantos se arrepentiron dos seus pecados e fixeron convenio de que non cometerían máis asasinatos, foron postos en liberdade.
Liña 266:
13 Velaquí, son discípulo de Xesucristo, o Fillo de Deus. fun chamado por el para declarar a súa palabra entre os do seu pobo, a fin de que alcancen a vida eterna.
 
14 E foi mester, de acordo coa vontade de Deus, a fin de que se cumpran, segundo a súa fe, as oracións dos que morreron, que foron santos, que eu faga unha arelaciónrelación destas cousas que se verificaron;
 
15 si, unha breve historia do que transcorreu desde a época en que Lehi saíu de Xerusalén, ata o presente.
Liña 280:
20 Son Mormón, e son descendente directo de Lehi. Teño motivo para bendicir ao meu Deus e ao meu Salvador Xesucristo, porque sacou aos nosos pais da terra de Xerusalén (e ninguén o soubo senón el e aqueles a quen sacou desa terra), e porque nos deu, a min e ao meu pobo, tanto coñecemento para a salvación das nosas almas.
 
21 Certamente el bendixo á casa de JacobXacob, e foi misericordioso para cos descendentes de JoséXosé.
 
22 E ao grao que os fillos de Lehi gardaron os seus mandamentos, el bendíxoos e fíxoos prosperar de acordo coa súa palabra.
 
23 Si, e de seguro volverá traer a un resto da posteridade de JoséXosé ao coñecemento do Señor o seu Deus.
 
24 E tan certo como vive o Señor, reunirá das catro partes da terra a todo o resto dos descendentes de JacobXacob que se achan dispersos sobre toda a superficie da terra.
 
25 E tal como fixo convenio con toda a casa de JacobXacob, así se cumprirá, no seu debido tempo, o convenio que concertou coa casa de JacobXacob, para a restauración de toda a casa de JacobXacob ao coñecemento do convenio que el fixo con eles.
 
26 E entón coñecerán ao seu Redentor, que é Xesucristo, o Fillo de Deus; e entón serán recollidos das catro partes da terra aos seus propios países, de onde foron dispersados; si, así como vive o Señor, así sucederá. Amén.
Liña 295:
''Os nefitas prosperan-Xorden o orgullo, as riquezas e a distinción de clases-A Igrexa desfaise por motivo das disensións-Satanás leva ao pobo a rebelarse abertamente-Moitos profetas proclaman o arrepentimento e son mortos-Os seus asasinos conspiran para apoderarse do goberno. Aproximadamente 26-30 d.C.''
 
1 E sucedeu que no ano vinte e seis os nefitas volveron todos ás súas propias terras, todo home coa súa familia, os seus rabaños e hatosmanadas, os seus cabalos e o seu gando, e cantas cosas pertencíanlle.
 
2 E aconteceu que non consumiran todas as súas provisións; xa que logo, levaron consigo todo canto non comeran, de todo o seu gran de todas clases, e o seu ouro, e a súa prata e todas as súas cousas preciosas, e volveron ás súas propias terras e posesións, tanto cara ao norte como cara ao sur, así na terra do norte como na terra do sur.
Liña 301:
3 E aos ladróns que fixeran convenio de observar a paz da terra, que desexaban seguir sendo lamanitas, concedéronlles terreos, segundo o seu número, a fin de que mediante o seu traballo tivesen de que vivir; e así estableceron a paz en toda a terra.
 
4 E de novo empezaron a prosperar e a facerse grandes; e pasaron os anos vinte e seis e vinte e sete, e houbo gran orde na terra; e formularan as súas leis de acordo coa equidadequidade e a xustiza.
 
5 E non había nada en toda a terra que impedise que o pobo prosperase continuamente, a non ser que caesen en transgresión.
 
6 E foron GidgiddoniXidxidoni e o xuíz Laconeo e os que foran nomeados xefes, os que estableceron esta paz tan grande na terra.
 
7 E sucedeu que houbo moitas cidades que se construíron de novo, e reparáronse moitas cidades antigas.
Liña 313:
9 E así se pasou o ano vinte e oito, e a xente tivo paz continua.
 
10 Pero aconteceu que no ano vinte e nove empezaron a xurdir algunhas disputas entre os do pobo; e algúns se enxalzaron ata o orgullo e a jactanciavanagloria, por razón das súas sumamente grandes riquezas, si, ao grao de causar grandes persecucións;
 
11 porque había moitos comerciantes na terra, e tamén moitos avogados e moitos oficiais.
Liña 319:
12 E empezou o pobo a distinguirse por clases, segundo as súas riquezas e as súas oportunidades para instruírse; si, algúns eran ignorantes por mor da súa pobreza, e outros recibían abundante instrución por motivo das súas riquezas.
 
13 Algúns se enxalzaban no orgullo, e outros eran sumamente humildes; uns devolvían inxuria por inxuria, mentres que outros sufrían inxuria e persecución e toda clase de aflicións, e non se volvían e injuriabaninxuriaban á súa vez, senón que eran humildes e contritos diante de Divos.
 
14 E así xurdiu unha gran desigualdade en toda a terra, de tal modo que empezou a desfacerse a igrexa; si, a tal grao que no ano trinta desfíxose a igrexa en toda a terra, con excepción de entre uns poucos lamanitas que se converteron á verdadeira fe; e non quixeron separarse dela, porque eran firmes, inquebrantables e inmutables; e estaban dispostos a gardar os mandamentos do Señor con toda dilixencia.
Liña 333:
19 E foi nos días de Laconeo, fillo de Laconeo, porque ocupaba Laconeo o asento do seu pai e gobernaba ao pobo ese ano.
 
20 E empezou a haber homes inspirados do ceo e enviados, que andaron entre o pobo en toda a terra, predicando e testificando intrépidamenteintrepidamente dos pecados e iniquidades do pobo, e testificándolles concernente á redención que o Señor faría polo seu pobo, ou noutros termos, a resurrección de Cristo; e testificaron intrépidamenteintrepidamente acerca da súa morte e as súas padecimientospadecementos.
 
21 E houbo moitos dos do pobo que se enojaronenfadaron en extremo por mor daqueles que testificaban destas cousas; e os que se enojabanenfadaban eran principalmente os xuíces superiores e aqueles que foran sumos sacerdotes e avogados; si, todos aqueles que eran avogados irritáronse contra os que daban testemuño destas cousas.
 
22 E non había avogado, nin xuíz, nin sumo sacerdote, que tivese o poder para condenar á morte a unha persoa, a menos que o gobernador da terra asinase a sentenza.
 
23 E houbo moitos daqueles que testificaron das cousas concernentes a Cristo, e que testificaron intrépidamenteintrepidamente, a quen os xuíces prenderon e executaron secretamente, de modo que o coñecemento da súa morte non chegou ao gobernador da terra senón ata logo de estar mortos.
 
24 E agora ben, velaquí, isto era contrario ás leis da terra, que se lle quitase a vida a un home a menos que se tivese autorización do gobernador da terra.
 
25 Xa que logo, presentouse unha queixa na terra de ZarahemlaZaraenla, ante o gobernador da terra, contra eses xuíces que habían condenado á morte aos profetas do Señor en contravención da lei.
 
26 E sucedeu que os tomaron e leváronos ante o xuíz para ser xulgados do crime que habían labor, segundo a lei que fora dada polo pobo.
Liña 349:
27 E aconteceu que aqueles xuíces tiñan moitos amigos e parentes; e o resto, si, case todos os avogados e sumos sacerdotes xuntáronse e uníronse aos parentes daqueles xuíces que ían ser xulgados segundo a lei.
 
28 E fixeron convenio uns con outros, si, ese convenio que impuñan os da antigüidade, convenio que o diaño deu e administrou para combinarse contra toda rectitudrectitude.
 
29 De modo que se combinaron contra o pobo do Señor, e fixeron convenio de destruílo e de librar do poder da xustiza, que estaba a piques de administrarse de acordo coa lei, a aqueles que eran culpables de asasinato.
 
30 E desafiaron a lei e os dereitos da súa patria; e fixeron convenio un con outro de destruír ao gobernador e de establecer un rei sobre a terra, a fin de que xa non fose libre, senón que estivese suxeita a reis.
 
 
== Capítulo 7 ==
''Asasinan ao xuíz superior, destrúen o goberno, e o pobo divídese en tribos-JacobXacob, un anticristo, chega a ser rei dunha confederación de tribos-Nefi predica o arrepentimento e a fe en Cristo-Anxos lle ministran diariamente e el levanta ao seu irmán dos mortos-Moitos arrepíntense e son bautizados. Aproximadamente 30-33 d.C.''
 
1 Agora ben, velaquí, mostrareivos que non estableceron rei na terra; pero neste mesmo ano, si, no ano trinta, destruíron sobre o asento xudicial, si, asasinaron ao xuíz superior da terra.
Liña 372 ⟶ 373:
7 E causaron unha forte contención na terra, ao grao de que case toda a parte máis xusta do pobo volveuse inicua; si, entre eles non había senón uns poucos homes xustos.
 
8 E así, non transcorreran nin seis anos, cando xa a maior parte do pobo habíase apartado do seu rectitudrectitude, como o can que volve ao seu vómito, ou a puercaporca a revolcarse no lodo.
 
9 E os desta combinación secreta, que trouxeran tan grande iniquidade sobre o pobo, reuníronse e puxeron á cabeza deles a un home que chamaban JacobXacob;
 
10 e chamárono o seu rei; xa que logo, quedou constituído en rei desta banda perversa; e era un dos principais que alzaran a voz contra os profetas que testificaron de JesúsXesús.
 
11 E sucedeu que non eran tan fortes en número como o eran as tribos do pobo, que se mantiñan unidas, salvo que eran os seus xefes os que establecían as súas leis, cada cal segundo a súa tribo; no entanto, eran inimigos; pero a pesar de que non eran unha xente xusta, estaban unidos, con todo, no seu odio polos que fixeran pacto para destruír o goberno.
 
12 Polo que JacobXacob, vendo que os seus inimigos eran máis numerosos que eles, sendo rei da banda, mandou, xa que logo, aos do seu pobo que fuxisen á parte máis afastada do norte, e alí establecesen un reino para si mesmos, ata que se unisen a eles os disidentes (porque os halagó, dicíndolles que habería moitos disidentes), e tivesen a forza suficiente para loitar contra as tribos do pobo; e así o fixeron.
 
13 E foi tan rápida a súa marcha, que non se puido impedir ata que xa avanzaran fose do alcance do pobo. E así concluíu o ano trinta; e así se achaban os asuntos do pobo de Nefi.
 
14 E aconteceu que no ano trinta e un achábanse divididos en tribos, cada home segundo a súa familia, parentes e amigos; no entanto, chegaran a un acordo de que non irían á guerra uns contra outros; pero non estaban unidos no que concernía ás súas leis e o seu sistema de goberno, porque se estableceron segundo a vontade dos que eran os seus xefes e os seus caudillos. Pero si estableceron leis moi estritas de que unha tribo non debía agraviar a outra; de modo que ata certo punto tiveron paz na terra; no entanto, os seus corazóns apartáronse do Señor o seu Deus, e apedreabanapedraban aos profetas e botábanos fóra de entre eles.
 
15 E sucedeu que Nefi ?habéndoo visitado anxos, e tamén a voz do Señor; xa que logo, habendo visto anxos, e sendo testemuña ocular, e habéndoselle dado poder para saber concernente ao ministerio de Cristo, e sendo tamén testemuña ocular do rápido retroceso do pobo da rectitudrectitude ás súas iniquidades e abominacións;
 
16 afligidoaflixido, pois, pola dureza dos seus corazóns e a ceguedad das súas mentes? saíu entre eles ese mesmo ano, e empezou a proclamar, osadamenteousadamente, o arrepentimento e a remisión dos pecados por medio da fe no Señor Xesucristo.
 
17 E lles ministró moitas cousas a eles; e non todas pódense escribir, e parte delas non bastaría; xa que logo, non se escriben neste libro. E Nefi ministró con poder e gran autoridade.
 
18 E aconteceu que se enojaronenfadaron con el, si, porque tiña maior poder que eles; pois non era posible que descreyerandescreran as súas palabras, pois tan grande era a súa fe no Señor Xesucristo que anxos lle ministraban diariamente.
 
19 E no nome de JesúsXesús botaba fose demos e espíritos inmundos; e aínda levantou a un irmán seu dos mortos, despois que o pobo hóuboo apedreadoapedrado e matado.
 
20 E o pobo viuno e presenciouno, e irritouse contra el por mor do seu poder; e tamén obrou el moitos outros milagres no nome de JesúsXesús á vista do pobo.
 
21 E aconteceu que concluíu o ano trinta e un, e non houbo senón uns poucos que se converteron ao Señor; pero cantos se converteron, manifestaron en verdade ao pobo que os visitou o poder e o Espírito de Deus que había en Xesucristo, en quen crían.
Liña 413 ⟶ 414:
''Tempestades, terremotos, incendios, bulebules e convulsións naturais testifican da crucifixión de Cristo-Moitas persoas son destruídas-As tebras cobren a terra durante tres días-Os sobrevivientes lamentan o seu destino. Aproximadamente 33-34 d.C.''
 
1 Agora ben, aconteceu que segundo os nosos anais, e sabemos que son verdadeiros, porque, velaquí, un home xusto levaba os anais, porque en verdade fixo moitos milagres no nome de JesúsXesús, e non había home algún que puidese facer un milagre no nome de JesúsXesús, a menos que estivese enteiramente limpo da súa iniquidade;
2 sucedeu, pois, que se este home non se equivocou no cálculo do noso tempo, o ano trinta e tres pasara;
 
Liña 424 ⟶ 425:
6 E houbo tamén unha grande e horrenda tempestade; e houbo terribles tronos de tal modo que sacudían toda a terra coma se estivese a piques de dividirse.
 
7 E houbo lóstregos extremadamente resplandecientesresplandecentes, como nunca se viron en toda a terra.
 
8 E incendiouse a cidade de ZarahemlaZaraenla.
 
9 E afundiuse a cidade de Moroni nas profundidades do mar, e os seus habitantes afogáronse.
 
10 E amontoouse a terra sobre a cidade de MoroníahMoronía, de modo que en lugar da cidade, apareceu unha enorme montaña.
 
11 E houbo unha destrución grande e terrible na terra do sur.
Liña 446 ⟶ 447:
17 E así quedou desfigurada a superficie de toda a terra por motivo das tempestades, e os tronos, e os lóstregos, e os tremores de terra.
 
18 E velaquí, as rocas partíronse; foron despedazadas sobre a superficie de toda a terra, de tal modo que se acharon feitas pedazos, e partidas e hendidasfendidas, sobre toda a face da terra.
 
19 E aconteceu que cando cesaron os tronos, e os lóstregos, e a tormenta, e a tempestade, e os tremores da terra ?pois velaquí, duraron como unhas tres horas; e algúns dixeron que foi máis tempo; no entanto, todas estas grandes e terribles cousas aconteceron no espazo dunhas tres horas? velaquí, entón houbo tebras sobre a face da terra.
 
20 E sucedeu que houbo densa obscuridadescuridade sobre toda a face da terra, de tal xeito que os habitantes que non caeran podían sentir o vapor de tebras;
 
21 e non podía haber luz por causa da obscuridadescuridade, nin velas, nin fachos; nin podía acenderse o lume coa súa leña miúda e ben seca, de modo que non podía haber ningunha luz.
 
22 E non se vía luz algunha, nin lume, nin albisque, nin o sol, nin a lúa, nin as estrelas, por ser tan densos os vapores de obscuridadescuridade que había sobre a face da terra.
 
23 E sucedeu que durou polo espazo de tres días, de modo que non se viu ningunha luz; e houbo grandes lamentacións, berros e choros continuamente entre todo o pobo; si, grandes foron os gemidosxemidos do pobo por motivo das tebras e a gran destrución que lles sobreveu.
 
24 E nun lugar oíaselles lamentarse, dicindo: ¡OhÓ, se nos arrepentimos antes deste grande e terrible día, e entón salváronse os nosos irmáns, e non se queimaron naquela gran cidade de ZarahemlaZaraenla!
 
25 E noutro lugar oíaselles queixarse e lamentarse, dicindo: ¡OhÓ, se nos arrepentimos antes deste grande e terrible día, e non matásemos e apedreadoapedrado e botado fóra aos profetas, entón as nosas nais e as nosas belas fillas e os nosos nenos serían preservados, e non enterrados nesa gran cidade de MoroníahMoronía! E así, grandes e terribles eran os gemidosxemidos do pobo.
 
== Capítulo 9 ==
Liña 467 ⟶ 468:
1 E sucedeu que se oíu unha voz entre todos os habitantes da terra, por toda a superficie desta terra, clamando:
 
2 ¡Ai, ai, ai deste pobo! ¡Ai dos habitantes de toda a terra, a menos que se arrepintan; porque o diaño rise e os seus anxos se regocijanalegran, por mor da morte dos belos fillos e fillas do meu pobo; e é por motivo das súas iniquidades e abominacións que caeron!
 
3 Velaquí, queimei con lume a gran cidade de ZarahemlaZaraenla, e os habitantes dela.
 
4 E velaquí, fixen que esa gran cidade de Moroni afúndase nas profundidades do mar, e que se afoguen os seus habitantes.
 
5 E velaquí, cubrín de terra esa gran cidade de MoroníahMoronía, e os habitantes dela, para ocultar as súas iniquidades e as súas abominacións de ante min face, para que o sangue dos profetas e dos santos non ascenda máis ata min en contra deles.
 
6 E velaquí, fixen que se afundise a cidade de GilgalXilgal, e que os seus habitantes fosen sepultados no profundo da terra;
 
7 si, e a cidade de Oníah e os seus habitantes, e a de Mocum e os seus habitantes, e a cidade de Xerusalén e os seus habitantes; e fixen que as augas ocupen os seus lugares, para ocultar as súas maldades e abominacións de ante min face, a fin de que o sangue dos profetas e dos santos non suba máis ata min en contra deles.