A Virxe do Cristal/Parte VIII

Nesto, Rosa arretirouse
da ventana do edificio,
deixando teso, na rúa
ó desdichado Martiño.
Páledo, sombrío, atóneto,
como un mámore de frío,
sin pestanexar xiquera
cravado está naquel sitio.
Estonces unha risada
bulrona chegoulle ó ouído,
risada de lobo farto....
risada de cucudrilo...
-¡Raxo de Dios! -dixo ó punto,
todo en cólera acendido-. ¿Quén se ri?
-Xan de Ventraces.
-¿Ti, ladrón de honras?
. –O mismo.
-¡Fólgome! Así como así,
teño unha deuda contigo
e vouna cumprir agora.
-Cantas queiras. Veño listo.
-Pois abonda de parola.
-Abonda, o mesmo che digo.
-Cara a Soutoverde, Xan.