Abellas de ouro/Preludio cordial
ABELLAS DE OURO Xosé Lesta Meis
Prólogo de A. Villar Ponte NÓS - VOLUME XXXVI - A CRUÑA - 1930
- PRELUDIO CORDIAL
O autor de Estebo, novela autobiográfica na que se fai con verdadeira escrupulosidade o inventario xeográfico e social dunha bisbarra galega, a de Eirís, veciña da Coruña, agora recolle neste novo volume cadros realistas daquel mesmo lugar onde tivo o berce, a través do seu temperamento romántico, cuxa sinxeleza limpa e pura de toda influencia literaria allea dálles un verdadeiro sabor orixinal.
Xosé Lesta Meis, home bo ás catro augas, bo no senso que el ten da bondade, que non hai que confundir coa laberquería hipócrita dos suíñas fallos de enemigos por se sorriren para todos e non se revoltar endexamais contra ninguén, ocultando de cote o seu propio pensamento, no libro que agora nos ofrece amóstrano-la alma acesa en lembranzas evocadoras de santas virtudes humildes propias dunha belida haxiografía laica que honra o noso rusticismo racial.
O nome do novo volume de Lesta Meis concorda ben co seu sentido. Abellas de Ouro son os herois destas páxinas cristaínas que agora ides ler. Abellas de Ouro que chuchan o mel do sacrificio nun cotianísimo pobre, resignadas e ledas, sin saberen tan siquera que sobre delas desce coa gracia velaíña do luar a sorrisa melancónica e doce do neno Xesús. Os arquetipos aldeáns de Lesta Meis recenden a escuma de xabrón e a roupa vella con mendos batidos a compás dunha cantiga popular contra dos callaus que lambe de cote a risada de cristal do rio sempre marmulador. Teñen a gracia franciscana dos trapiños brancos que enxoita o sol nos tendais das terras remendadas con pezas de prado verderente, de trigos e centeos amarelos e anacos de humus ocre, recibindo o avalo da bris como bandeiras de paz.
As Abellas de Ouro, de Lesta Meis, envoltas en irto verbo prosaico, ispidas de galas retóricas, sin outro ritmo có vital que delas deita son modelo de novas xeórxicas que abenzoaría o mesmo Virxitio. Non as aloumiña cáseque nunca a bolboreta branca da sorrisa de Amarilis pousada no caravel dos seus labios para rimar coa lúa espelleante da auga dun goio, roubadora audaz de estrelas a favor da noite. Son os falares manseliños e antergos de vellos e vellas de face cortada polo corisco, de beizos coma miñocas e mans engurradas a xeito da casca da noz, que cheos de traballos e miserias ó longo da vida, e cangando o fardel dos anos encol das costas, non saben doérense nunca do seu triste fatum, pois con mansedume evanxélica poñen na lama dos sufrimentos cotiáns a gracia santificante dunha resignación optimista e ancestral, o que Lesta Meis nos amostra sinxelamente en páxinas exemplares. Aqueles fillos das nosas campías que salgan o pan que comen co suor das súas frentes e chegan a petrucios sabidores —socarróns filósofos estoicos— sin haber tido nunca verdadeira infancia. Porque abriron moitos camiños entre os felgos e as chorimas da aldea, deixando neles, como mapoulas, vivas pingotas do seu sangue. Mans que nunca pillaron a fouce máis que para sega-la barda de douro ardente no mes de Santiago nin o sacho e mailo bieldro agás que fose para abri-los sulcos do terreo e para recollela herba mol. Manseliños e calmados coma a vaca de ollos negros a xeito de lupas macias e redondas onde a paisaxe se reflexa estática, tal que na xerfa morta das lagoas, e coma os bois amigos turradores do carro que renxe salaiante, dando ó ar queixumes que morren esmorecidos no fondo das corredoiras… Vidas paralelas rústicas, acuguladas de enxebreza, que Cristo levaría na súa compaña se voltase ó mundo, cando San Xosé e a Virxe, para amostrarlle de novo ós homes das vilas malditas e farisaicas, coma sepulcros branquexados, os vieiros da bondade sin lixos onde xa somente poden prende-las verbas inxenuas do sermón da Montaña. Caridade, limpeza de corpo e alma, espírito de sacrificio, desleixamento do diñeiro que o bo Pastor, segundo Papini, nunca pillou nas súas mans. Consolo para todo e tolerancia para todo. Abelliñas de ouro que ofrecen o derradeiro mel da raza e que pouco han tardar en seren trocadas polas egoístas nésporas da civilización moderna.
Ninguén coma Lesta Meis, barudo, bo e rebelde, que tivo o berce cabo delas e delas recibiu aloumiños, podería mostralas con mirada virxe a través dos seus sufrires que, tan fondos, fixéronse carne de porta e celme de temas literarios, nun xurdio miragre de espontaneidade e amor.
| A. VILLAR PONTE Viveiro, agosto do 1930. |
| <<<< | >>>> |