Calma de 6 a 8

Calma de 6 a 8 (De catro a catro)       Manuel Antonio       1928
 

  N-a xerfa esbara o Sol
tras d'os ausentes oleaxes
  As velas frouxas
  póstumo rompeolas d'os chubascos
  cosen os farrapos con fíos de sol morno

  Unha gatova ventrílocua
peteirando n-o ouro inmorredoiro
que os afogados deixaron aboyando

  O sol-por fechará-se
dentro d'o mais intauto disco
  As nosas pipas atentas
  acobadadas ao lecer
  Un intre o vapor intruso
coseu de presa a relinga d'o horizonte

  Alén d'o mundo
está o castelo de proa
  Hai un mariñeiro vello
que ven de volta de todol-os naufraxos
  E trai o fio d'as aventuras
- non se sabe o remate-
que as dársenas estantías
viron evadir-se a bardo d'as bric-barcas
- O capitán Pardeiro
non afogou
"Perdeu-se" canda o bergantín-

  Axustou-se a xordina
  largacía coma unha nosa ollada
  a buguina d'o Mar
  Tremela n'a mareta levián
un remorso ou pesadelo
  O navío
        as mans trincadas
  vai borrando c'os pés o ronsel

  Xa non virá o vento
por que a noite fechou todal-as portas
- Esa luz desvelada
n-a fenestra d'a Lua-

  Ao bater a hora imprevista d'o relevo
coseu as adoas soltas
d'o toque d'as Trindades
  O ceo foise abuado e friorento

  Todo finou?
        Oh miragre!
  As mesmas estrelas
  aínda están
  aínda están alí.