Cantares gallegos/A gaita gallega, resposta
A GAITA GALLEGA.
RESPOSTA.
A ó eminente poeta D. Ventura Ruiz de Aguilera.
l.
Cand' este cantar, poeta,
Ná lira xemendo entonas,
Non sei ó que por min pasa
Qu' as lagrimiñas m' afogan;
Qu' ante de min cruzar vexo
A virgen-martir qu' invocas,
Cós pes cravados d' espiñas
Cás mans cubertas de rosas.
En vano á gaita tocando
Un-h' alborada de groria
Sóns pó-los aires espalla
Que cân nas tembrantes ondas.
En vano baila contenta
Nas eiras á turba louca,
Qu' aqueles sons tal m'afrixen,
Cousas tan tristes me contan,
Qu' eu podo decirche
Non canta que chora.
II.
Vexo contigo estos céos,
Vexo estas brancas auroras,
Vexo estes campos froridos
Donde s' arrullan as pombas,
Y estas montañas xigantes
Qu' aló c'as nubes se tocan
Cubertas de verdes pinos
E de froliñas cheirosas.
Vexo esta terra bendita
Dond' ó ben de Dios rebota
E dondo anxiños hermosos
Tecen brillantes coroas.
Mas ay! como tamen vexo
Pasar macilentas sombras
Grilos de ferro arrastrando
Antre sorrisas de mofa,
Anque mimosa gaitiña
Toqu' alborada de groria,
Eu podo decirche
Non canta que chora.
III.
Falas, y ó meu pensamento
Mira pasar temerosas
As sombras d' eses cen portos
Qu' ô pé d'as ondiñas moran.
E pouco á pouco marchando
Fráxiles, tristes e soyas,
Vagar as naves soberbas
Aló nun-ha mar traidora.
Y ay! como nélas navegan
Os fillos d'as nosas costas
Con rumbo á América infanda
Qu' á morte c'o pan Iles dona,
Desnudos pedindo en vano
A patria misericordia,
Anque contenta á gaitiña
O probe gaiteiro toca,
Eu podo decirche
Non canta que chora.
IV.
Probe Galicia, non debes
Chamarte nunca española.
Qu' España de ti s' olvida
Cando eres ay! tan hermosa.
Cal si na infamia naceras
Torpe, de ti s' avergonza,
Y á nay qu' un fillo despreça
Nay sin coraçon se noma.
Naide por que te levantes
Ch' aIarga á man bondadosa.
Naide os teus prantos enxuga,
Y homilde choras e choras.
Galicia, ti non tés patria,
Ti vives no mundo soya,
Y á prole fecunda tua
S' espalla en errantes hordas,
Mentras trist' e solitaria
Tendida na verde alfombra
O mar esperanzas pides
De Dios á esperanza imploras.
Por eso anqu' en son de festa
Alegre á gaitiña s' oya
Eu podo decirche
Non canta que chora.
V.
«Espera, Galicia, espera;»
Canto este grito consola!
Páguecho Dios, bon poeta,
Mais é un-ha esperanza louca.
Qu' antes de qu' os tempos cheguen
De dicha tan venturosa
Antes que Galicia suba
C'ó á cruz qu' ó seu lombo agobia
Aquel difícil camiño
Qu' ô pé d' os abismos toca,
Quisais cansada e sedenta,
Quisais que d' angustias morra.
Págueche Dios, bon poeta,
Esa esperanza de groria,
Que de teu peito surxindo
A Virgen-martir coroa,
Y esta á recompensa sea
D' amargas penas tan fondas.
Paguech' este cantar triste
Qu' as nosas tristezas conta,
Que soyo tí... ¡ti entre tantos!
D' as nosas magoas s' acorda;
Dina voluntad d' un xenio,
Alma pura e xenerosa!
E cando á gaita gallega
Aló nas Castillas oyas,
O teu corazon pergunta,
Veras que che di en resposta
Qu' a gaita gallega
Non canta que chora.
| <<<< | >>>> |