Normativa oficial do galego - A acentuación: Diferenzas entre revisións

<h1> A acentuación </h1>

 

Unhas regras de acentuación adecuadas ao galego deben permitir recoñecer a sílaba tónica en todos os casos, ser facilmente memorizables e esixir un uso mínimo de acentos gráficos.

Para a acentuación de ''i'', ''u'' en hiato, véxase 2.5.

 

 

As palabras esdrúxulas ou proparoxítonas levan sempre acento gráfico: ''bárbaro, tépedo, tónico''...

Non levan acento gráfico, as vogais ''i'', ''u'' tónicas forman ditongo crecente ou decrecente coa vogal que as segue ou que as precede: ''bilingüismo, lingüista, puido, partiu, seguiu''.

 

 

Os latinismos e palabras estranxeiras de circulación corrente, aínda que non estean plenamente adaptadas ao galego, seguen as regras de acentuación enunciadas anteriormente. Así:

As palabras estranxeiras e latinismos poden carecer do acento gráfico correspondente e manter integramente a grafía propia da lingua de que proceden cando se escriban destacadas para subliñar o seu carácter de estranxeirismos.

 

 

 

Utilízase o acento gráfico con función diacrítica para distinguir dúas palabras que teñen a mesma forma na escrita, pero que se diferencian porque a vogal tónica ten diferente timbre ou porque unha palabra é tónica e a outra átona (póla/pola, dá/da). En moitos casos non é necesario facer diferenzas gráficas, porque o significado das palabras resulta claro ao apareceren en contextos diferentes: el colle (o aberto), colle ti(o pechado), el mete (e aberto), mete ti (e pechado), etc. Outras veces pode haber confusións e por iso cómpre poñerlle acento a unha das dúas formas homógrafas; neste caso pónselle sempre acento gráfico á palabra que ten vogal aberta ou á que é tónica. Así: