Libro de Mormón - Libro de Moroni: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 93:
1 E agora eu, Moroni, escribo unhas poucas das palabras que o meu pai Mormón falou concernentes á fe, á esperanza e á caridade; porque deste xeito falou ao pobo, mentres lles ensinaba na sinagoga que construíran como sitio onde adorar.
2 E agora eu, Mormón, fálovos a vós, amados irmáns meus; e é pola graza de Deus o Pai, e o noso Señor Jesucristo, e a súa santa vontade, debido ao don do chamamento que me fixo, que se me permite falarvos nesta ocasión.
3 Xa que logo, quixese falarvos a vós que sodes da igrexa, que sodes os pacíficos discípulos de Cristo, e que lograstes a esperanza necesaria mediante a cal podedes entrar no repouso do Señor, desde agora en diante, ata que teñades repouso con el no ceo.
4 E xulgo isto de vós, os meus irmáns, por razón da vosa conduta pacífica para cos fillos dos homes.
5 Porque me acordo da palabra de Deus, que di: Polas súas obras coñecerédelos; porque si as súas obras son boas, eles tamén son bos.
6 Porque velaquí, Deus dixo que un home, sendo malo, non pode facer o que é bo; porque si presenta unha ofrenda, ou si ora a Deus, a menos que o faga con verdadeira intención, de nada aprovéitalle.
7 Porque velaquí, non se lle conta como obra boa.
8 Pois velaquí, si un home, sendo malo, presenta unha ofrenda, faio de mala gana; de modo que lle é contado coma se retivese a ofrenda; xa que logo, ténselle por malo ante Deus.
9 E igualmente élle contado por mal a un home si ora e non o fai con verdadeira intención de corazón; si, e nada lle aproveita, porque Deus non recibe a ningún destes.
10 Xa que logo, un home, sendo malo, non pode facer o que é bo; nin presentará unha ofrenda boa.
11 Porque velaquí, unha fonte amarga non pode dar auga boa; nin tampouco pode unha fonte boa dar auga amarga; de modo que si un home é servo do diaño, non pode seguir a Cristo; e si segue a Cristo, non pode ser servo do diaño.
12 Por conseguinte, todo o que é bo vén de Deus, e o que é malo vén do diaño; porque o diaño é inimigo de Deus, e loita contra el continuamente, e invita e induce a pecar e a facer o que é malo sen cesar.
13 Mais velaquí, o que é de Deus invita e induce a facer o bo continuamente; de maneira que todo aquilo que invita e induce a facer o bo, e a amar a Deus e a servirlle, é inspirado por Deus.
14 Tende/Tede coidado, pois, amados irmáns meus, de que non xulguedes que o que é malo sexa de Deus, nin que o que é bo e de Deus sexa do diaño.
15 Pois velaquí, os meus irmáns, évos concedido xulgar, a fin de que poidades discernir o ben do mal; e o xeito de xulgar é tan clara, a fin de que saibades cun perfecto coñecemento, como a luz do día o é da obscuridad da noite.
16 Pois velaquí, a todo home dáse o Espírito de Cristo para que saiba discernir o ben do mal; xa que logo, móstrovos o xeito de xulgar; porque toda cousa que invita a facer o bo, e persuade a crer en Cristo, é enviada polo poder e o don de Cristo, polo que saberedes, cun coñecemento perfecto, que é de Deus.
17 Pero calquera cousa que persuade aos homes a facer o malo, e a non crer en Cristo, e a negalo, e a non servir a Deus, entón saberedes, cun coñecemento perfecto, que é do diaño; porque deste xeito obra o diaño, porque el non persuade a ningún home a facer o bo, non, nin a un só; nin o fan os seus anxos; nin os que a el se suxeitan.
18 Agora ben, os meus irmáns, en vista de que coñecedes a luz pola cal podedes xulgar, a cal é a luz de Cristo, coidádevos de xulgar equivocadamente; porque co mesmo xuízo con que xulguedes, seredes tamén xulgados.
19 Xa que logo, suplícovos, irmáns, que busquedes diligentemente na luz de Cristo, para que poidades discernir o ben do mal; e si aferrádesvos a todo o bo, e non o condenades, ciertamente seredes fillos de Cristo.
20 E agora ben, irmáns meus, como é posible que vos aferredes a todo o bo?
21 Agora chegamos a esa fe da cal dixen que falaría; e indicareivos a forma en que podedes aferrarvos a todo o bo.
22 Porque velaquí, sabendo Divos todas as cousas, dado que existe de eternidade en eternidade, velaquí, el enviou anxos para ministrar aos fillos dos homes, para manifestar concernente á vinda de Cristo; e que en Cristo habería de vir todo o bo.
23 E Deus tamén declarou aos profetas, pola súa propia boca, que Cristo viría.
24 E velaquí, de diversos modos manifestou cousas que eran boas aos fillos dos homes; e todas as cousas que son boas veñen de Cristo; pola contra, os homes achábanse caídos, e ningunha cousa boa podía chegar a eles.
25 De modo que pola ministración de anxos, e por toda palabra que saía da boca de Deus, empezaron os homes a ejercitar a fe en Cristo; e así, por medio da fe, aferráronse a todo o bo; e así foi ata a vinda de Cristo.
26 E despois que viño, os homes tamén foron salvos pola fe no seu nome; e pola fe chegan a ser fillos de Deus. E tan ciertamente como Cristo vive, falou estas palabras aos nosos pais, dicindo: Canto lle pidades ao Pai no meu nome, que sexa bo, con fe crendo que recibiredes, velaquí seravos concedido.
27 Xa que logo, amados irmáns meus, cesaron os milagres porque Cristo subiu aos ceos, e sentouse á diestra de Deus para reclamar do Pai os seus dereitos de misericordia que el ten sobre os fillos dos homes?
28 Porque el cumpriu os fins da lei, e reclama a todos os que teñen fe nel; e os que teñen fe nel se allegarán a todo o bo; xa que logo, el aboga pola causa dos fillos dos homes; e moura eternamente nos ceos.
29 E porque fixo isto, cesaron os milagres, os meus queridos irmáns? Velaquí, dígovos que non; nin cesaron os anxos de ministrar aos fillos dos homes.
30 Porque velaquí, suxéitanse a el para exercer o seu ministerio de acordo coa palabra do seu mandato, manifestándose aos que teñen unha fe forte e unha mente firme en toda forma de santidade.
31 E o oficio do seu ministerio é chamar aos homes ao arrepentimiento; e cumprir e levar a efecto a obra dos convenios do Pai, os cales el fixo cos fillos dos homes; e preparar a vía entre os fillos dos homes, declarando a palabra de Cristo aos vasos escolleitos do Señor, para que dean testemuño del.
32 E obrando deste xeito, o Señor Deus prepara a senda para que o resto dos homes teñan fe en Cristo, a fin de que o Espírito Santo teña cabida nos seus corazóns, segundo o seu poder; e deste xeito o Pai leva a efecto os convenios que fixo cos fillos dos homes.
33 E Cristo dixo: Si tendes/tedes fe en min, teredes poder para facer calquera cousa que me sexa conveniente.
34 E el dixo: Arrepentídevos, todos vós, extremos da terra, e vinde/vide a min, e sede bautizados no meu nome, e tende/tede fe en min, para que sexades salvos.
35 E agora ben, amados irmáns meus, si resulta que estas cousas de que vos falo son verdadeiras, e no postrer día Divos mostraravos con poder e gran gloria que son verdadeiras, e si son verdadeiras, cesou o día dos milagres?
36 Ou cesaron os anxos de aparecer aos fillos dos homes? Ou lles retivo el o poder do Espírito Santo? Ou o fará, mentres dure o tempo, ou exista a terra, ou haxa sobre a face dela un home a quen salvar?
37 Velaquí, dígovos que non; porque é pola fe que se obran milagres; e é pola fe que aparecen anxos e exercen o seu ministerio a favor dos homes; xa que logo, si cesaron estas cousas, ¡ai dos fillos dos homes, porque é por mor da incredulidad, e todo é inútil!
38 Porque, segundo as palabras de Cristo, ningún home pode ser salvo a menos que teña fe no seu nome; xa que logo, si estas cousas cesaron, a fe tamén cesou; e terrible é a condición do home, pois se acha coma se non se efectuou redención algunha.
39 Mais velaquí, os meus amados irmáns, opino de vós cousas mellores, porque xulgo que tendes/tedes fe en Cristo por mor de vosa mansedumbre; porque si non tendes/tedes fe nel, entón non sodes dignos de ser contados entre o pobo da súa igrexa.
40 E ademais, amados irmáns meus, quixese falarvos concernente á esperanza. Como podedes lograr a fe, a menos que teñades esperanza?
41 E que é o que habedes de esperar? Velaquí, dígovos que debedes ter esperanza, por medio da expiación de Cristo e o poder do seu resurrección, en que seredes resucitados a vida eterna, e isto por causa da vosa fe nel, de acordo coa promesa.
42 De maneira que si un home ten fe, é necesario que teña esperanza; porque sen fe non pode haber esperanza.
43 E ademais, velaquí dígovos que o home non pode ter fe nin esperanza, a menos que sexa manso e humilde de corazón.
44 Porque si non, a súa fe e a súa esperanza son vas, porque ninguén é aceptable a Deus senón os mansos e humildes de corazón; e si un home é manso e humilde de corazón, e confesa polo poder do Espírito Santo que Jesús é o Cristo, é menester que teña caridade; porque si non ten caridade, non é nada; xa que logo, é necesario que teña caridade.
45 E a caridade é sufrida e é benigna, e non ten envexa, nin se envanece, non busca o seu, non se irrita fácilmente, non pensa o mal, non se regocija na iniquidade, senón se regocija na verdade; todo o sofre, todo o cre, todo o espera, todo o soporta.
46 Xa que logo, amados irmáns meus, si non tendes/tedes caridade, non sodes nada, porque a caridade nunca deixa de ser. Allegaos, pois, á caridade, que é maior que todo, porque todas as cousas han de perecer;
47 pero a caridade é o amor puro de Cristo, e permanece para sempre; e a quen a posúa no postrer día, iralle ben. ▼
48 Por conseguinte, amados irmáns meus, pedide ao Pai con toda a enerxía dos vosos corazóns, que sexades cheos deste amor que el outorgou a todos os que son discípulos verdadeiros do seu Fillo Jesucristo; para que cheguedes a ser fillos de Deus; para que cando el apareza, sexamos semellantes a el, porque o veremos tal como é; para que teñamos esta esperanza; para que sexamos purificados así como el é puro. Amén.▼
▲47 pero a caridade é o amor puro de Cristo, e permanece para sempre; e a quen a posúa no postrer día, iralle ben.
▲48 Por conseguinte, amados irmáns meus, pedide ao Pai con toda a enerxía dos vosos corazóns, que sexades cheos deste amor que el outorgou a todos os que son discípulos verdadeiros do seu Fillo
== Capítulo 8 ==
| |||