Wikisource

Libro de Mormón - Libro de Mormón: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vella
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
Sen resumo de edición
 
Liña 45:
 
== Capítulo 2 ==
''Mormón encabeza os exércitos dos nefitas—Hai sangue e mortandadmortalidade pola face da terra—Os nefitas quéixanse e laméntanse coa aflicciónaflición dos condenados—O seu día de graza pasou—Mormón obtén as planchasplacas de Nefi—Continúan as guerras. Aproximadamente 327—350 d.C.''
 
Liña 54:
3 E ocorreu que no ano trescentos vinte e sete, os lamanitas viñeron contra nós cunha forza sumamente grande, ao grado de que encheron de temor aos meus exércitos; de modo que non quixeron loitar, e empezaron a retroceder cara aos países do norte.
 
4 E sucedeu que chegamos á cidade de Angola, e tomamos posesión da cidade, e fixemos os preparativos para defendernos dos lamanitas. E aconteceu que fortificamos a cidade coa nosa forza; pero malia todas nosas fortificacionesfortificacións, os lamanitas viñeron sobre nós e botáronnos da cidade.
 
5 E tamén nos arroxaron da terra de David.
 
6 E emprendemos a marcha e chegamos á terra de JosuéXosué, que se achaba nas fronteiras do oeste preto do mar.
 
7 E aconteceu que reunimos ao noso pobo con toda a rapidez posible, para concentralo nun só grupo.
 
8 Pero velaquí, a terra estaba chea de ladróns e lamanitas; e no entanto a gran destrución que se cernía sobreameazaba os do meu pobo, non se arrepentiron das súas iniquidades; de modo que houbo sangue e mortandadmortalidade por toda a face da terra, así entre os nefitas como entre os lamanitas; e por toda a superficie da terra había unha revolución completa.
 
9 E os lamanitas tiñan un rei, e chamábase Aarón; e viño contra nós cun exército de corenta e catro mil. E velaquí, eu fíxenlle fronte con corenta e dous mil. E aconteceu que o derrotei co meu exército, de modo que fuxiu diante de min. E velaquí, ocorreu todo isto, e pasaran xa trescentos trinta anos.
 
10 E sucedeu que os nefitas empezaron a arrepentirse da súa iniquidade, e a chorar tal como profetizouno o profeta Samuel; porque velaquí, ninguén podía conservar o que era seu, por motivo dos ladróns, e os bandidos, e os asasinos, e as artes máxicas, e as brujeríasbruxerías que había na terra.
 
11 De modo que empezou a haber quejidosxemidos e lamentacións en toda a terra por mor destas cousas; e con máis particularidade entre o pobo de Nefi.
 
12 E sucedeu que cando eu, Mormón, vin os seus queixumes, e os seus quejidosxemidos, e o seu pesar diante do Señor, o meu corazón empezou a regocijarsealegrarse dentro de min, coñecendo as misericordias e a longanimidadlonganimidade do Señor, supoñendo, xa que logo, que el sería misericordioso con eles para que se tornasen de novo nun pobo xusto.
 
13 Pero velaquí, foi en balde este gozo meu, porque o seu aflicciónaflición non era para arrepentimientoarrepentimento, por motivo da bondade de Deus, senón que era máis ben o pesar dos condenados, porque o Señor non sempre ía permitirlles que achasen felicidade no pecado.
 
14 E non viñan a JesúsXesús con corazóns quebrantados e espíritos contritos, así a todo, maldicían a Deus, e desexaban morrer. No entanto, loitaban coa espada polas súas vidas.
 
15 E aconteceu que o meu aflicciónaflición nuevamentenovamente volveu a min, e vin que o día de graza pasara para eles, tanto temporal como espiritualmente; porque vin que miles deles eran tallados en rebelión manifesta contra o seu Deus, e amontoados como estiércolesterco sobre a superficie da terra. E así pasaran trescentos corenta e catro anos.
 
16 E ocorreu que no ano trescentos corenta e cinco, os nefitas empezaron a fuxir diante dos lamanitas; e foron perseguidos aínda ata que chegaron á terra de JasónXasón antes que fose posible detelos na súa retirada.
 
17 E a cidade de JasónXasón achábase situada non lonxe da terra onde Ammarón depositara os analesanais para os fins do Señor, con obxecto de que non fosen destruídos. E velaquí, eu había ido, de acordo coa palabra de Ammarón, e tomado as planchasplacas de Nefi, e preparei unha historia segundo as súas palabras.
 
18 E sobre as planchasplacas de Nefi fixen unha relación completa de todas as iniquidades e abominacionesabominacións; mais sobre estas planchasplacas abstívenme de facer un relato completo das súas iniquidades e as súas abominacionesabominacións; porque velaquí, desde que fun capaz de observar as vías dos homes, estivo diante dos meus ollos unha escena continua de maldades e abominacionesabominacións.
 
19 E ¡ai de min por causa das súas iniquidades; porque o meu corazón viuse cheo de pesar por razón das súas maldades, todos os meus días! No entanto, sei que eu serei enaltecido no postrerúltimo día.
20 E sucedeu que neste ano, o pobo de Nefi outra vez foi perseguido e botado. E aconteceu que fomos acosados ata que houbemos chegado ao norte, á terra que se chamaba ShemXem.
 
21 E ocorreu que fortificamos a cidade de ShemXem, e recollemos a cantos foinos posible do noso pobo para que talvez librásemolos da destrución.
 
22 E aconteceu que no ano trescentos corenta e seis, os lamanitas empezaron a acometernos outra vez.
 
23 E aconteceu que falei aos do meu pobo, e exhorteinos con moita enerxía, para que resistisen valientementevalentemente fronte aos lamanitas, e loitasen polas súas mulleres, e os seus fillos, e as súas casas, e os seus fogares.
 
24 E as miñas palabras impulsáronos un tanto a ter vigor, ao grado de que non fuxiron dos lamanitas, senón que os resistiron osadamenteousadamente.
 
25 E ocorreu que cun exército de trinta mil homes, combatemos contra unha forza de cincuenta mil; e sucedeu que os resistimos con tal firmeza que fuxiron diante de nós.
Liña 99:
26 E aconteceu que cando fuxiron, perseguímolos cos nosos exércitos, e de novo tivemos un encontro con eles e derrotámolos. No entanto, a forza do Señor non estaba connosco; si, vímonos/vímosnos abandonados a tal grado que o Espírito do Señor non moraba en nós; xa que logo, volvémonos/volvémosnos débiles como os nosos irmáns.
 
27 E se afligióaflixíu o meu corazón por motivo desta gran calamidade do meu pobo, causada pola súa iniquidade e as súas abominacionesabominacións. Mais velaquí, avanzamos contra os lamanitas e os ladróns de Gadiantón, ata que de novo tomamos posesión das terras da nosa herdanza.
 
28 E pasara o ano trescentos corenta e nove. E no ano trescentos cincuenta concertamos un tratado cos lamanitas e os ladróns de Gadiantón, mediante o cal quedaron divididas as terras da nosa herdanza.
 
29 E os lamanitas cedéronnos a rexión do norte, si, ata o estreito pasajepasaxe que conducía á rexión do sur; e nós demos aos lamanitas toda a terra do sur.
 
== Capítulo 3 ==
''Mormón proclama o arrepentimientoarrepentimento aos nefitas—Logran unha gran vitoria e se jactanvanaglorian da súa propia forza—Mormón négase a dirixilos, e as súas oracións por eles carecen de fe—O Libro de Mormón invita ás doce tribos de Israel a crer no evangelioevanxeo. Aproximadamente 360—362 d.C.''
 
Liña 113:
2 E aconteceu que o Señor díxome: Clama a este pobo: Arrepentídevos, e vinde/vide a min, e sede bautizados, e establecede de novo a miña igrexa, e seredes preservados.
 
3 E amonestéclamei a este pobo, pero foi en balde; e non comprenderon que era o Señor o que os librou, e concedeulles unha oportunidade para arrepentirse. E velaquí, endurecieronendureceron os seus corazóns contra o Señor o seu Deus.
 
4 E aconteceu que logo de pasar este décimo ano, facendo, en total, trescentos sesenta anos desde a vinda de Cristo, o rei dos lamanitas envioume unha epístola na que me fixo saber que se estaban preparando para vir de novo á batalla contra nós.
 
5 E sucedeu que fixen que o meu pobo congregásese na terra de Desolación, nunha cidade que se achaba nas fronteiras, cerca do pasajepasaxe estreito que conducía á terra do sur.
 
6 E alí situamos aos nosos exércitos para deter os exércitos dos lamanitas, para que non se apoderasen de ningunha das nosas terras; xa que logo, fortificámosnos/fortificámonos contra eles con toda a nosa forza.
Liña 125:
8 E no ano trescentos sesenta e dous, volveron outra vez á batalla; e de novo derrotámolos, e matamos a un gran número deles, e os seus mortos foron arroxados ao mar.
 
9 Agora ben, por motivo desta cousa notable que o meu pobo, os nefitas, lograra, empezaron a jactarsevanagloriarse da súa propia forza, e comezaron a xurar ante os ceos que vingarían o sangue dos seus irmáns que foran mortos polos seus inimigos.
 
10 E xuraron polos ceos, e tamén polo trono de Deus, que irían á batalla contra os seus inimigos, e tallaríanos de sobre a face da terra.
 
11 E sucedeu que desde esa ocasión eu, Mormón, negueime por completo a ser comandante e caudillo deste pobo, por mor da súa iniquidade e as súas abominacionesabominacións.
 
12 Velaquí, eu dirixiunos; malia as súas iniquidades, moitas veces dirixiunos á batalla; e amounos con todo o meu corazón, de acordo co amor de Deus que había en min; e todo o día derramouse a miña alma en oración a Deus a favor deles; con todo, foi sen fe, debido á dureza dos seus corazóns.
Liña 135:
13 E tres veces libreinos das mans dos seus inimigos, e non se arrepentiron dos seus pecados.
 
14 E cando houberon xurado por todo o que o noso Señor e Salvador JesucristoXesucristo prohibiulles, que irían contra os seus inimigos para combater e vingar o sangue dos seus irmáns, velaquí, a voz do Señor viño a min, dicindo:
 
15 Miña é a vinganza, e eu pagarei; e porque este pobo non se arrepentiu despois que o librei, velaquí, será destruído de sobre a face da terra.
 
16 E sucedeu que terminantemente negueime a marchar contra os meus inimigos, e fixen o que o Señor mandoume; e fun testemuña pasiva para manifestar ao mundo as cousas que eu vin e oín, segundo as manifestacións do Espírito que dera testemuño de cousas veniderasvindeiras.
 
17 Xa que logo, escríbovos a vós, gentilesxentis, e tamén a vós, casa de Israel, que cando comece a obra, achédesvos a piques de prepararvos para volver á terra da vosa herdanza;
 
18 si, velaquí, escribo a todos os extremos da terra; si, a vós, doce tribos de Israel, que seredes xulgadas segundo as vosas obras polos doce que JesúsXesús escolleu na terra de JerusalénXerusalén para que fosen as súas discípulos.
 
19 E escribo tamén ao resto deste pobo, que igualmente será xulgado polos doce que JesúsXesús escolleu nesta terra; e estes serán xulgados polos outros doce que JesúsXesús escolleu na terra de JerusalénXerusalén.
 
20 E o Espírito maniféstame estas cousas; polo tanto, escríbovos a todos vós. E por esta razón escríbovos, para que saibades que todos teredes que comparecer ante o tribunal de Cristo, si, toda alma que pertence a toda a familia humana de Adán; e debedes presentarvos para ser xulgados polas vosas obras, xa sexan boas ou malas;
 
21 e tamén para que creades no evangelioevanxeo de JesucristoXesucristo que teredes entre vós; e tamén para que os xudeus, o pobo do convenio do Señor, teñan outro testamento, separadamente daquel a quen viron e oíron, de que JesúsXesús, a quen mataron, era o verdadeiro Cristo e o verdadeiro Deus.
 
22 E si tan só puidese persuadirvos a todos vós, extremos da terra, a que vos arrepentísedes e preparásedesvos para comparecer ante o tribunal de Cristo.
 
== Capítulo 4 ==
''Continúan a guerra e as matanzas—Os inicuos castigan aos inicuos—Xamais houbera unha iniquidade maior entre toda a casa de Israel—Ofrécense mulleres e nenos en sacrificio aos ídolos—Os lamanitas empezan a ahuyentarescorrentar aos nefitas diante deles. Aproximadamente 363—375 d.C.''
 
1 E aconteceu que no ano trescentos sesenta e tres, os nefitas saíron da terra de Desolación cos seus exércitos para combater aos lamanitas.
 
2 E aconteceu que os exércitos dos nefitas foron rexeitados ata a terra de Desolación; e mentres aínda se achaban cansos, caeu sobre eles unha nova tropa de lamanitas; e houbo unha recia batalla, ao grado de que os lamanitas seocuparon posesionaron daa cidade de Desolación, e mataron a moitos dos nefitas, e tomaron un gran número de prisioneiros.
 
3 E o resto fuxiu e incorporouse aos habitantes da cidade de Teáncum; e esta achábase situada na fronteira, pola costa do mar, e tamén estaba próxima á cidade de Desolación.
 
4 E foi porque os exércitos dos nefitas acometieronatacaron aos lamanitas, que empezaron a ser destruídos; pois de non ser por iso, os lamanitas non os venceron.
 
5 Pero velaquí, os castigos de Deus sobrevendrán aos inicuos; e é polos inicuos que os inicuos son castigados; porque son eles os que incitan o corazón dos fillos dos homes a derramar sangue.
Liña 169:
7 E ocorreu que no ano trescentos sesenta e catro os lamanitas avanzaron contra a cidade de Teáncum, con obxecto de apoderarse dela tamén.
 
8 E aconteceu que os nefitas rexeitáronos e fixéronos fuxir. E cando os nefitas viron que fixeran fuxir aos lamanitas, se jactaronvanagloriaron outra vez da súa forza; e saíron confiados no seu propio poder, e nuevamentenovamente tomaron a cidade de Desolación.
 
9 E todas estas cousas aconteceran, e pereceron miles de ambas partes, tanto entre os nefitas como entre os lamanitas.
10 E sucedeu que xa pasara o ano trescentos sesenta e seis, e viñeron outra vez os lamanitas á batalla contra os nefitas; e con todo, os nefitas non se arrepentían do malo que cometeran, senón que persistían continuamente na súa iniquidade.
 
11 E é imposible que a lingua relate, ou que o home escriba unha descrición completa da horrible escena de sangue e mortandadmortalidade que existía entre o pobo, así nefitas como lamanitas; e todo corazón habíase endurecido, de modo que se deleitaban en derramar sangue continuamente.
 
12 E xamais houbera tan grande iniquidade entre todos os fillos de Lehi, nin aínda entre toda a casa de Israel, segundo as palabras do Señor, como a que había entre este pobo.
Liña 182:
14 E tamén marcharon contra a cidade de Teáncum, e arroxaron dela aos seus habitantes, e tomaron moitos prisioneiros, tanto mulleres como pícaros, e ofrecéronos como sacrificio aos seus ídolos.
 
15 E no ano trescentos sesenta e sete aconteceu que os nefitas, furiosos porque os lamanitas sacrificaran ás súas mulleres e aos seus fillos, marcharon contra os lamanitas, posuídos dunha ira sumamente grande, de maneira que nuevamentenovamente venceron aos lamanitas e botáronos fóra das súas terras.
 
16 E os lamanitas non volveron contra os nefitas senón ata o ano trescentos setenta e cinco.
Liña 188:
17 E neste ano caeron sobre os nefitas con todas as súas forzas; e non foron contados por mor do seu inmenso número.
 
18 E desde esa ocasión non volveron os nefitas a avantaxar aos lamanitas, senón que empezaron a ser arrasados por eles, así como o rocíoorballo ante o sol.
 
19 E aconteceu que os lamanitas caeron sobre a cidade de Desolación; e librouse unha batalla sumamente violenta na terra de Desolación, na cal venceron aos nefitas.
 
20 E fuxiron nuevamentenovamente diante dos lamanitas, e chegaron á cidade de Boaz; e alí fixeron fronte aos lamanitas con extraordinario valor, ao grado de que os lamanitas non os venceron senón ata que viñeron sobre eles por segunda vez.
 
21 E cando os acometieronatacaron por segunda vez, os nefitas foron rexeitados e esnaquizados cunha mortandadmortalidade grande en extremo; e as súas mulleres e os seus fillos de novo foron sacrificados aos ídolos.
 
22 E sucedeu que os nefitas fuxiron deles outra vez, levando consigo a todos os habitantes, tanto das cidades como das aldeas.
 
23 E agora ben, eu, Mormón, vendo que os lamanitas estaban a piques de subxugar a terra, fun, por conseguinte, ao outeiro de ShimXim, e recollín todos os analesanais que Ammarón escondera para os fins do Señor.
 
== Capítulo 5 ==
''Mormón nuevamentenovamente dirixe aos exércitos nefitas en cruentas batallas de terrible mortandad—Omortalidade—O Libro de Mormón aparecerá para convencer a todo Israel de que JesúsXesús é o Cristo—Por motivo do seu incredulidadincredulidade, os lamanitas serán dispersados, e o Espírito deixará de loitar con eles—Nos últimos días, recibirán o evangelioevanxeo de parte dos gentilesxentis. Aproximadamente 375—384 d.C.''
1 E aconteceu que fun entre os nefitas, e arrepentinme do xuramento que fixera de que nunca máis volvería axudarlles; e outra vez déronme o mando dos seus exércitos, pois me vían coma se eu puidese libralos dos seus afliccionesaflicións.
 
2 Pero velaquí, eu non abrigaba ningunha esperanza, porque coñecía os xuízos do Señor que haberían de vir sobre eles; porque non se arrepentían das súas iniquidades, senón que loitaban polas súas vidas sen invocar a aquel Ser que os creou.
 
3 E aconteceu que os lamanitas viñeron contra nós logo que houbemos fuxido á cidade de JordánXordán; pero velaquí, foron rexeitados, de modo que non tomaron a cidade nesa ocasión.
 
4 E aconteceu que viñeron outra vez contra nós, e retivemos a cidade. E había outras cidades que os nefitas retiñan, prazas fortes que lles impedían o paso, de modo que non podían penetrar no país que se achaba ante nós, para destruír aos habitantes da nosa terra.
 
5 E ocorreu que aquelas terras que deixaramos atrás, cuxos habitantes non foron recolleitosreunidos, os lamanitas destruíronas; e os seus pobos, e aldeas, e cidades foron queimados con lume; e así pasaron trescentos setenta e nove anos.
 
6 E sucedeu que no ano trescentos oitenta, os lamanitas viñeron á batalla contra nós outra vez, e fixémoslles fronte con valor; pero todo foi en balde, porque eran tan grandes os seus números que hollaronesmagaron ao pobo nefita baixo os seus pés.
 
7 E ocorreu que nuevamentenovamente fuximos, e aqueles cuxa fuxida foi máis veloz que a marcha dos lamanitas libráronse, e aqueles cuxa fuxida non superou aos lamanitas foron derribados e destruídos.
 
8 E velaquí que eu, Mormón, non desexo atormentar as almas dos homes, pintándolles tan terrible escena de sangue e mortandadmortalidade que se presentou ante os meus ollos; pero, sabendo eu que estas cousas ciertamentecertamente daranse a coñecer, e que toda cousa que está oculta será revelada desde os teitos das casas,
 
9 e ademais, que o coñecemento destas cousas debe chegar ao resto deste pobo, e tamén aos gentilesxentis que o Señor dixo que dispersarán a este pobo, e considerarano como nada entre eles, escribo, polo tanto, un breve compendio, non atrevéndome a dar conta completa das cousas que vin, por motivo do mandamientomandamento que recibín, e tamén para que non vos aflijáisaflixades demasiado pola iniquidade deste pobo.
 
10 E agora ben, velaquí, declaro isto á súa posteridade e tamén aos gentilesxentis que se preocupan pola casa de Israel, que comprenden e saben de onde veñen as súas bendicións.
 
11 Porque sei que eles sentirán pesar pola calamidade da casa de Israel; si, se afligiránaflixirán pola destrución deste pobo; lamentaranse de que este pobo non se arrepentiu para ser recibido nos brazos de JesúsXesús.
 
12 E escríbense estas cousas para o resto da casa de JacobXacob; e escríbense deste xeito porque Deus sabe que a iniquidade non llas manifestará a eles; e ocultaranse para os propósitos do Señor, a fin de que aparezan no seu debido tempo.
 
13 E este é o mandamientomandamento que recibín; e velaquí, aparecerán segundo o mandamientomandamento do Señor, cando el, na súa sabedoría, xúlgueo prudente.
 
14 E velaquí, irán aos incrédulos entre os xudeus; e irán con este fin: que sexan convencidos de que JesúsXesús é o Cristo, o Fillo do Deus vivientevivente; para que o Pai realice, por medio do seu moi Amado, o seu grande e eterno propósito de restaurar aos xudeus, ou sexa, a toda a casa de Israel, á terra da súa herdanza, que o Señor o seu Deus deulles, para o cumprimento do seu convenio;
 
15 e tamén para que a posteridade deste pobo crea máis plenamente o seu evangelioevanxeo, o cal irá dos gentilesxentis a eles; porque este pobo será dispersado, e chegará a ser unha xente de cor obscuroescuro, inmunda e repulsiva, sobrepujandoaventaxando á descrición de canto se viu entre nós; si, e aínda o que haxa entre os lamanitas; e isto por mor do seu incredulidadincredulidade e o seu idolatría.
 
16 Pois velaquí, o Espírito do Señor xa deixou de loitar cos seus pais; e están sen Cristo e sen Deus no mundo; e son botados dun lado para outro como palla que se leva o vento.
Liña 237:
17 Nun tempo foron un pobo deleitable; e tiveron a Cristo por pastor seu; si, Deus o Pai guiábaos.
 
18 Mais agora, velaquí que Satanás lévaos, tal como tamopalla que se leva o vento, ou como o barco que, sen velas nin ancora, nin cousa algunha con que dirixilo, é azoutado polas olas; e así como a nave son eles.
 
19 E velaquí, o Señor reservou as súas bendicións, que eles puideron recibir na terra, para os gentilesxentis que posuirán a terra.
 
20 Mais velaquí, sucederá que os gentilesxentis perseguiranos e esparciránespallarannos; e despois que sexan perseguidos e esparcidosespallados polos gentilesxentis, velaquí, entón o Señor acordarase do convenio que fixo con AbrahamAbrahán e con toda a casa de Israel.
 
21 E o Señor tamén recordará as oracións dos xustos, as cales dirixíronse a el a favor deles.
 
22 E entón, ohó gentilesxentis, como poderedes acharvos ante o poder de Deus sen que vos arrepintades e volvádesvos dos vosos inicuos camiños?
 
23 Non sabedes que estades nas mans de Deus? Non sabedes que el ten todo poder, e que polo seu gran mandato a terra se plegaráenrolaráse como un rolo?
 
24 Xa que logo, arrepentídevos e humilládevos ante el, non sexa que se levante en xustiza contra vós; non sexa que un resto da posteridade de JacobXacob vaia entre vós como león, e vos despedace, e non haxa ninguén para librar.
 
== Capítulo 6 ==
''Os nefitas reúnense na terra de CumorahCumora para as batallas finais—Mormón esconde os analesanais sagrados no cerro de Cumorah—OsCumora—Os lamanitas triunfan, e a nación nefita é destruída—Centenas de milleiros de persoas perecen pola espada. Aproximadamente 385 d.C.''
1 E agora conclúo o meu relato concernente á destrución do meu pobo, os nefitas. E sucedeu que marchamos diante dos lamanitas.
 
2 E eu, Mormón, escribín unha epístola ao rei dos lamanitas, e pedinlle que nos permitise xuntar ao noso pobo na terra de CumorahCumora, nas inmediacionesinmediacións dun cerro chamado CumorahCumora, e alí presentásemoslles a batalla.
 
3 E sucedeu que o rei dos lamanitas concedeume aquilo que solicitara.
 
4 E ocorreu que emprendemos a marcha á terra de CumorahCumora, e plantamos as nosas tendas en derredor do cerro de CumorahCumora; e achábase nunha rexión de moitas augas, ríos e fontes; e aquí esperabamos obter vantaxe sobre os lamanitas.
 
5 E cando transcorreran trescentos oitenta e catro anos, nós recolleramos a todo o resto do noso pobo na terra de CumorahCumora.
 
6 E ocorreu que cando houbemos reunido nun a todo o noso pobo na terra de CumorahCumora, velaquí que eu, Mormón, empezaba a envellecer; e sabendo que ía ser a última loita do meu pobo, e habéndome mandado o Señor que non permitise que os sagrados analesanais transmitidos polos nosos pais caesen en mans dos lamanitas (porque os lamanitas destruiríanos), fixen, xa que logo, esta relación das planchaspranchas de Nefi, e escondín no cerro de CumorahCumora todos os analesanais que se me confiaron pola man do Señor, con excepción destas poucas planchaspranchas que entreguei ao meu fillo Moroni.
 
7 E sucedeu que o meu pobo, coas súas esposas e os seus fillos, viron aos exércitos dos lamanitas que marchaban cara a eles; e con ese horrible temor á morte que enche o peito de todos os inicuos, esperaron que chegasen.
Liña 270:
8 E aconteceu que viñeron á batalla contra nós, e toda alma encheuse de espanto por mor da inmensidade dos seus números.
 
9 E sucedeu que caeron sobre o meu pobo coa espada, e co arco, e coa flechafrecha, e co hacha, e con toda clase de armas de guerra.
 
10 E ocorreu que tallaron aos meus homes, si, aos dez mil que se achaban comigo, e eu caín ferido no medio deles; e pasaron de longo por onde eu estaba, de modo que non acabaron coa miña vida.
 
11 E cando houberon pasado por no medio e derribado a todos os do meu pobo, salvo a vinte e catro de nós (entre os cales achábase o meu fillo Moroni), e habendo sobrevivido nós aos que morreron do noso pobo, á mañá seguinte, despois que os lamanitas houberon volto aos seus campamentos, vimos, desde a cima do cerro de CumorahCumora, aos dez mil do meu pobo que foron tallados, á fronte dos cales estivera eu.
 
12 E tamén vimos aos dez mil do meu pobo que acaudillara o meu fillo Moroni.
 
13 E velaquí, os dez mil de GidgiddonaXidxidona caeran, e el no medio deles.
 
14 E caera LámahLamá cos seus dez mil; e GilgalXilgal caera cos seus dez mil; e LímhahLimá caera cos seus dez mil; e JeneumXeneum caera cos seus dez mil; e caeran CumeníahCumenía, e MoroníahMoronía, e Antiónum, e ShiblomXiblom, e ShemSem, e JoshXos, cada un cos seus dez mil.
 
15 E sucedeu que houbo dez máis que caeron pola espada, cada un cos seus dez mil, si, caera todo o meu pobo, salvo os vinte e catro que estaban comigo, e tamén uns poucos que se escaparon aos países do sur, e outros poucos que se pasaron aos lamanitas; e a súa carne, e os seus ósos, e o seu sangue xacen sobre a face da terra, habéndoos abandonado as mans dos que os mataron, para descompoñerse no chan, e para desfacerse e regresar á súa nai terra.
Liña 286:
16 E a miña alma partiuse de angustia por mor dos do meu pobo que morreran, e exclamei:
 
17 ¡OhÓ belo pobo, como puidestes apartarvos das vías do Señor! ¡OhÓ belo pobo, como puidestes rexeitar a ese JesúsXesús que esperaba cos brazos abertos para recibirvos!
 
18 Velaquí, si non fixésedes isto, non caeriades. Mais velaquí, caestes, e choro a vosa perda.
 
19 ¡OhÓ belos fillos e fillas, vós, pais e nais, vós, esposos e esposas, pobo belo, como puidestes caer!
 
20 Pero velaquí, desaparecestes, e a miña dor non pode facervos volver.
 
21 E pronto vén o día en que vosa parte mortal revestirase de inmortalidadinmortalidade, e estes corpos que hoxe se descompoñen en corrupción, pronto se transformarán en incorruptibles; e entón teredes que presentarvos ante o tribunal de Cristo para ser xulgados segundo as vosas obras; e si tal for que sodes xustos, entón benditos sodes cos vosos pais que vos precederon.
 
22 ¡OhÓ, si arrepentístesvos antes que caese sobre vós esta grande destrución! Mais velaquí, desaparecestes, e o Pai, si, o Pai Eterno do ceo, coñece o voso estado; e el obra convosco de acordo coa súa xustiza e misericordia.
 
== Capítulo 7 ==
''Mormón invita aos lamanitas dos postrerosúltimos días a crer en Cristo, aceptar o seu evangelioevanxeo e ser salvos—Todos os que crean na Biblia crerán tamén no Libro de Mormón. Aproximadamente 385 d.C.''
1 E agora ben, velaquí, quixese falar un pouco ao resto deste pobo que foi preservado, si é que Divos concédelles as miñas palabras, para que saiban achega das cousas dos seus pais; si, fálovos a vós, un resto da casa de Israel, e estas son as palabras que eu falo:
Liña 305:
2 Sabede que sodes da casa de Israel.
 
3 Sabede que debedes chegar ata o arrepentimientoarrepentimento, ou non podedes ser salvos.
 
4 Sabede que debedes abandonar as vosas armas de guerra; e non deleitarosdeleitarvos máis no derramamientoderramamento de sangue, e non volver tomalas, salvo que Deus mándevolo.
 
5 Sabede que debedes chegar ao coñecemento dos vosos pais, e a arrepentirvos de todos os vosos pecados e iniquidades, e crer en JesucristoXesucristo, que el é o Fillo de Deus, e que os xudeus matárono, e que polo poder do Pai resucitou, co cal logrou a vitoria sobre a tumba; e nel tamén é consumido o aguijónaguillón da morte.
 
6 E el leva a efecto a resurrección dos mortos, mediante a cal os homes resucitarán para presentarse ante o seu tribunal.
 
7 E el efectuou a redención do mundo, polo cal a aquel que no día do xuízo sexa achado inocente ante el, seralle concedido morar na presenza de Deus, no seu reino, para cantar alabanzaslouvores eternas cos coros celestes, ao Pai, e ao Fillo, e ao Espírito Santo, que son un Deus, nun estado de felicidade que non ten fin.
 
8 Xa que logo, arrepentídevos e sede bautizados no nome de JesúsXesús, e asídevos ao evangelioevanxeo de Cristo, que non só nestes analesanais seravos presentado, senón tamén nos analesanais que chegarán dos xudeus aos gentilesxentis, analesanais que virán dos gentilesxentis a vós.
 
9 Porque velaquí, escríbense estes co fin de que creades naqueles; e si creedes naqueles, tamén creredes nestes; e si creedes nestes, saberedes concernente aos vosos pais, e tamén as obras marabillosas que se efectuaron entre eles polo poder de Deus.
 
10 E saberedes tamén que sodes un resto da descendencia de JacobXacob; xa que logo, sodes contados entre os do pobo do primeiro convenio; e si é que creedes en Cristo, e sodes bautizados, primeiro no auga, e despois con lume e co Espírito Santo, seguindo o exemplo do noso Salvador, de conformidadconformidade co que el nos mandou, entón iravos ben no día do xuízo. AménAmen.
 
== Capítulo 8 ==
Liña 326:
1 Velaquí que eu, Moroni, dou fin ao rexistro do meu pai Mormón. Velaquí, non teño senón poucas cousas que escribir, cousas que o meu pai mandoume.
 
2 Sucedeu, pois, que trala grande e tremenda batalla en CumorahCumora, velaquí, os lamanitas perseguiron aos nefitas que se escaparon ás terras do sur, ata que todos foron destruídos.
 
3 E o meu pai tamén morreu a mans deles, e eu quedo só para escribir o triste relato da destrución do meu pobo. Mais velaquí, desapareceron, e eu cumpro o mandamientomandamento do meu pai. E non sei si mataranme ou non.
 
4 Xa que logo, escribirei e esconderei os analesanais na terra; e non importa a onde eu vaia.
 
5 Velaquí, o meu pai preparou estes analesanais, e escribiu o obxecto deles. E velaquí, eu tamén o escribiría, si tivese espazo nas planchaspranchas; pero non o teño, e mineral non teño, porque me acho só. O meu pai foi morto na batalla, e todos os meus parentes, e non teño amigos nin onde ir; e canto tempo o Señor permitirá que eu viva, non o sei.
 
6 Velaquí, pasaron catrocentos anos desde a vinda do noso Señor e Salvador.
Liña 338:
7 E velaquí, os lamanitas perseguiron ao meu pobo, os nefitas, de cidade en cidade e de lugar en lugar, ata que non existen xa; e grande foi a súa caída; si, grande e asombrosa é a destrución do meu pobo, os nefitas.
 
8 E velaquí, é a man do Señor o que o fixo. E velaquí, tamén os lamanitas están en guerra uns contra outros; e toda a superficie desta terra é un ciclo continuo de asasinatos e de derramamientoderramamento de sangue; e ninguén sabe o fin da guerra.
 
9 E velaquí, non digo máis deles, porque xa non hai senón lamanitas e ladróns que existen sobre a face da terra.
 
10 E non hai quen coñeza ao verdadeiro Deus salvo os discípulos de JesúsXesús, quen permaneceron na terra ata que a iniquidade da xente foi tan grande que o Señor non lles permitiu permanecer co pobo; e ninguén sabe si están ou non sobre a face da terra.
 
11 Mais velaquí, o meu pai e eu vímolos, e eles hannos ministrado.
Liña 348:
12 E quen reciba esta historia, e non a condene polas imperfeccións que haxa nela, tal persoa saberá de cousas maiores que estas. Velaquí, son Moroni; e si fose posible, daríavos a coñecer todas as cousas.
 
13 Velaquí, ceso de falar concernente a este pobo. Son fillo de Mormón e o meu pai era descendientedescendente de Nefi.
 
14 E son o mesmo que esconde esta historia para os fins do Señor; mais as planchaspranchas en que se acha non teñen ningún valor, por causa do mandamientomandamento do Señor. Porque el ciertamentecertamente di que ninguén as obterá para lucrar; mais a historia que conteñen é de gran valor, e a aquel que a saque a luz, o Señor bendirao.
 
15 Porque ninguén pode ter o poder para sacala a luz salvo que lle sexa dado de Deus; porque Deus dispón que se faga con míraa posta únicamenteunicamente na gloria de Deus, ou para o beneficio do antigo e por tan longo tempo dispersado pobo do convenio do Señor.
 
16 E bendito sexa aquel que saque isto a luz; porque se sacará das tebras á luz, segundo a palabra de Deus; si, será sacado da terra, e brillará de entre as tebras e chegará ao coñecemento do pobo; e realizarase polo poder de Deus.
Liña 368:
22 porque os eternos designios do Señor han de seguir adiante, ata que se cumpran todas as súas promesas.
 
23 EscudriñadEscudriñade as profecías de Isaías. Velaquí, non podo escribilas. Si, velaquí, dígovos que aqueles santos que me precederon, que posuíron esta terra, clamarán, si, desde o po clamarán ao Señor; e así como vive o Señor, acordarase do convenio que fixo con eles.
 
24 E el coñece as súas oracións, que se fixeron a favor dos seus irmáns. E el coñece a súa fe, porque no seu nome puideron mover montañas; e no seu nome puideron facer que tremese a terra; e polo poder da súa palabra fixeron que se derribasen as prisións; si, nin aínda o hornoforno ardente puido danalos, nin as bestas salvaxes, nin as serpes venenosasvelenosas, por motivo do poder da súa palabra.
 
25 E velaquí, as súas oracións tamén foron a favor daquel a quen o Señor habería de conceder sacar a luz estas cousas.
 
26 E non é menesterpreciso que ninguén diga que non sairán, pois ciertamentecertamente sairán, porque o Señor díxoo; porque de a terra han de saír, por man do Señor, e ninguén pode impedilo; e sucederá nunha época en que se dirá que xa non existen os milagres; e será coma se alguén falase de centre os mortos.
 
27 E sucederá nun día en que a sangre dos santos clamará ao Señor, por motivo das combinacións secretas e as obras de obscuridadescuridade.
 
28 Si, sucederá nun día en que se negará o poder de Deus; e as igrexas corrompéronse e enxalzado no orgullo dos seus corazóns; si, nun día en que os directores e mestres das igrexas se envanecerán co orgullo dos seus corazóns, ata o grado de envexar a aqueles que pertencen ás súas igrexas.
Liña 384:
30 e tamén se oirá de guerras, rumores de guerras e terremotos en diversos lugares.
 
31 Si, sucederá nun día en que haberá grandes contaminacionescontamináronse sobre a superficie da terra: haberá asasinatos, e roubos, e mentiras, e enganos, e fornicacionesfornicacións, e toda clase de abominacionesabominacións; cando haberá moitos que dirán: Fai isto, ou fai aquilo, e non importa, porque no postrerúltimo día o Señor sosterá ao que tal fixer. Pero ¡ai de tales, porque se achan na hielfel de amargura e nos lazos da iniquidade!
 
32 Si, sucederá nun día en que se estableceron igrexas que dirán: Vinde/Vide a min, e polo voso diñeiro seredes perdoados dos vosos pecados.
 
33 ¡OhÓ pobo inicuo, e perverso, e obstinado! Por que vos establecestes igrexas para obter lucro? Por que habedes tergiversadoterxiversado a santa palabra de Deus, para traer a condenación sobre as vosas almas? Velaquí, examinade as revelacións de Deus; pois, velaquí, chegará o tempo, naquel día, en que se cumprirán todas estas cousas.
 
34 Velaquí, o Señor mostroume cousas grandes e marabillosas concernentes ao que se realizará en breve, nese día en que aparezan estas cousas entre vós.
 
35 Velaquí, fálovos coma se achásedesvos presentes, e con todo, non o estades. Pero velaquí, JesucristoXesucristo mostróumevos, e coñezo as vosas obras.
 
36 E sé que andades segundo o orgullo dos vosos corazóns; e non hai senón uns poucos que non se envanecen polo orgullo dos seus corazóns, ao grado de vestir roupas suntuosas, e de chegar á envexa, as contendas, a malicia e as persecucións, e toda clase de iniquidades; e as vosas igrexas, si, sen excepción, contamináronse a causa do orgullo dos vosos corazóns.
 
37 Porque velaquí, amades o diñeiro, e os vosos bens, e os vosos custosos vestidos, e o adorno das vosas igrexas, máis do que amades aos pobres e os necesitados, os enfermos e os afligidosaflixidos.
 
38 ¡OhÓ vós, corruptos, vós, hipócritas, vós, mestres, que vos vendedes polo que se corrompe! Por que habedes mancilladocorrompido a santa igrexa de Deus? Por que vos avergoñades de tomar sobre vós o nome de Cristo? Por que non considerades que é maior o valor dunha felicidade sen fin que esa miseria que xamais termina? É seica por motivo da alabanzalouvor do mundo?
 
39 Por que vos adornades co que non ten vida, e con todo, permitides que o famento, e o necesitado, e o espido, e o enfermo, e o afligidoaflixido pasen ao voso lado, sen facerlles caso?
 
40 Si, por que formades as vosas abominacionesabominacións secretas para obter lucro, e daisdades lugar a que as viudasviuvas e tamén os huérfanosórfanos choren ante o Señor, e tamén que o sangue dos seus pais e os seus maridos clame ao Señor, desde o chan, vinganza sobre a vosa cabeza?
 
41 Velaquí, a espada da vinganza se ciernecerne sobre vós; e pronto vén o día en que el vingará o sangue dos santos en vós, porque non soportará máis os seus clamores.
 
== Capítulo 9 ==
''Moroni chama ao arrepentimientoarrepentimento a aqueles que non creen en Cristo—El proclama a un Deus de milagres, que dá revelacións e derrama dons e sinais sobre os fieis—Os milagres cesan por causa da incredulidad—Osincredulidade—Os sinais seguen a aqueles que creen—Exhótasecreen—Exhórtase aos homes a ser prudentes e gardar os mandamientosmandamentos. Aproximadamente 401—421 d.C.''
 
1 E agora falo tamén concernente a aqueles que non creen en Cristo.
 
2 Velaquí, creredes no día da vosa visitación —velaquí, cando veña o Señor, si, ese gran día cando a terra se plegaráenrolará como un rolo, e os elementos se derretiránderreterán con ardente calor, si, ese gran día en que seredes levados para comparecer ante o Cordeiro de Deus— diredes entón que non hai Deus?
 
3 Seguiredes entón negando ao Cristo, ou poderedes mirar ao Cordeiro de Deus? Supoñedes que moraredes con el, estando conscientes da vosa culpa? Supoñedes que poderiades ser felices morando con ese santo Ser, mentres atormentase as vosas almas unha sensación de culpa de haber sempre violado as súas leis?
 
4 Velaquí, dígovos que seriades máis desdichadosmiserabeis, morando na presenza dun Deus santo e xusto, coa conciencia da vosa impureza ante el, que si vivísedes coas almas condenadas no inferno.
 
5 Porque velaquí, cando se vos faga ver a vosa desnudeznudez diante de Deus, e tamén a gloria de Deus e a santidade de JesucristoXesucristo, iso acenderá unha chama de lume inextinguible en vós.
 
6 Volvédevos, pois, ohó incrédulos, volvédevos ao Señor; clamade fervientementeferventemente ao Pai no nome de JesúsXesús, para que quizá se vos ache sen mancha, puros, fermosos e brancos, naquel grande e postrerúltimo día, habendo sido purificados polo sangue do Cordeiro.
 
7 E tamén vos falo a vós que negades as revelacións de Deus e dicides que xa cesaron, que non hai revelacións, nin profecías, nin dons, nin sanidades, nin falar en linguas, nin a interpretación de linguas.
 
8 Velaquí, dígovos que aquel que nega estas cousas non coñece o evangelioevanxeo de Cristo; si, non leu as Escrituras; e si leunas, non as comprende.
 
9 Pois, non lemos que Deus é o mesmo onte, hoxe e para sempre, e que nel non hai variación nin sombra de cambio?
Liña 429:
10 Agora ben, si imaxinástesvos a un deus que varía, e en quen hai sombra de cambio, entón imaxinástesvos a un deus que non é un Deus de milagres.
 
11 Mais velaquí, eu mostrareivos a un Deus de milagres, si, o Deus de AbrahamAbrahán, e o Deus de Isaac, e o Deus de JacobXacob; e é ese mesmo Deus que creou os ceos e a terra, e todas as cousas que hai neles.
 
12 Velaquí, el creou a Adán, e por Adán veu a caída do home. E por causa da caída do home, veu JesucristoXesucristo, si, o Pai e o Fillo; e por mor de JesucristoXesucristo veu a redención do home.
 
13 E por mor da redención do home, que veu por JesucristoXesucristo, son levados de volta á presenza do Señor; si, nisto son redimidos todos os homes, porque a morte de Cristo fai efectiva a resurrección, a cal leva a cabo unha redención dun soño eterno, do cal todos os homes espertarán, polo poder de Deus cando soe a trompeta; e sairán, pequenos así como grandes, e todos comparecerán ante o seu tribunal, redimidos e libres desta ligadura eterna da morte, a cal é unha morte temporal.
 
14 E entón vén o xuízo do Santo sobre eles; e entón vén o momento en que o que é impuro continuará sendo impuro; e o que é xusto continuará sendo xusto; o que é feliz permanecerá feliz e o que é infeliz será infeliz aínda.
Liña 443:
17 Quen dirá que non foi un milagre que pola súa palabra existan os ceos e a terra; que polo poder da súa palabra o home sexa creado do po da terra, e que polo poder da súa palabra verificáronse milagres?
 
18 E quen dirá que JesucristoXesucristo non obrou moitos grandes milagres? E houbo moitos grandes milagres que se efectuaron por man dos apóstolos.
 
19 E si entón fixéronse milagres, por que deixou Deus de ser un Deus de milagres, e segue sendo aínda un Ser inmutable? E velaquí, dígovos que el non cambia; si así fose, deixaría de ser Divos; e el non cesa de ser Deus, e é un Deus de milagres.
 
20 E o motivo polo cal cesa de obrar milagres entre os fillos dos homes é porque eles degenerandexeneran na incredulidadincredulidade, e apártanse da vía recta, e descoñecen ao Deus en quen debían poñer a súa confianza.
 
21 Velaquí, dígovos que quen crea en Cristo, sen dubidar nada, canto pida ao Pai no nome de Cristo, seralle concedido; e esta promesa é para todos, aínda ata os extremos da terra.
 
22 Porque velaquí, así dixo JesucristoXesucristo, o Fillo de Deus, aos seus discípulos que ían permanecer, si, e tamén a todos os seus discípulos, a oídos da multitude: Ide por todo o mundo, e predicade o evangelioevanxeo a toda criatura;
 
23 e o que crer e for bautizado, será salvo; mais o que non crer, será condenado;
 
24 e estes sinais seguirán aos que crean: No meu nome botarán fóra demos; falarán novas linguas; alzarán serpes, e si beberen cousa mortífera, non os danará; poñerán as súas mans sobre os enfermos, e eles sanaránsanearán;
 
25 e a quen crea no meu nome, sen dubidar nada, eu confirmareille todas as miñas palabras, aínda ata os extremos da terra.
Liña 461:
26 E agora ben, velaquí, quen pode resistir as obras do Señor? Quen pode negar as súas palabras? Quen se levantará contra a omnipotente forza do Señor? Quen desprezará as obras do Señor? Quen desprezará aos fillos de Cristo? Considerade, todos vós que sodes despreciadores das obras do Señor, porque vos asombraredes e pereceredes.
 
27 OhÓ, non desprecedes, pois, nin vos asombredes, así a todo, escoitade as palabras do Señor, e pedide ao Pai, no nome de JesúsXesús, calquera cousa que necesitedes. Non dubidedes, mais sede creyentescrentes; e empezade, como nos días antigos, e allegaosvinde ao Señor con todo o voso corazón, e labrade vosa propia salvación con temor e tremor ante el.
 
28 Sede prudentes nos días da vosa probación; desposuídevos de toda impureza; non pidades para dar satisfacción ás vosas concupiscencias, senón pedide cunha resolución inquebrantable, para que non cedades a ningunha tentación, senón que sirvades ao verdadeiro Deus vivientevivente.
 
29 Coidádevos de ser bautizados indignamente; coidádevos de tomar o sacramento de Cristo indignamente, así a todo, mirade que fagades todas as cousas dignamente, e facédeo no nome de JesucristoXesucristo, o Fillo do Deus vivientevivente; e si facedes isto, e perseveráisperseverades ata o fin, de ningún xeito seredes desechados.
 
30 Velaquí, fálovos coma se falase de entre os mortos; porque sé que teredes as miñas palabras.
Liña 471:
31 Non me condenedes pola miña imperfección, nin ao meu pai por causa da súa imperfección, nin aos que escribiron antes del; máis ben, dade grazas a Deus que vos manifestou as nosas imperfeccións, para que aprendades a ser máis sabios do que nós o fomos.
 
32 E velaquí, escribimos estes analesanais segundo o noso coñecemento, nos carácterescaracteres que entre nós se chaman egipcioexipcio reformado; e transmitímolos e alterado conforme ao noso xeito de falar.
 
33 E si nosas planchaspranchas fosen suficientemente amplas, escribiriamos en hebreo; pero tamén alteramos o hebreo; e si puidésemos escribir en hebreo, velaquí, non haberiades ter ningunha imperfección nos nosos analesanais.
 
34 Pero o Señor sabe as cousas que escribimos, e tamén que ningún outro pobo coñece a nosa lingua; e por motivo de que ningún outro pobo coñece a nosa lingua, polo tanto, el preparou os medios para a súa interpretación.
 
35 E escríbense estas cousas para que limpemoslibremos os nosos vestidos do sangue dos nosos irmáns, que han degeneradodexenerado na incredulidadincredulidade.
 
36 E velaquí, estas cousas que desexamos concernentes aos nosos irmáns, si, aínda a súa restauración ao coñecemento de Cristo, están de acordo coas oracións de todos os santos que moraron na terra.
 
37 E o Señor JesucristoXesucristo concédalles que sexan contestadas as súas oracións segundo a súa fe; e Deus o Pai acórdese do convenio que fixo coa casa de Israel, e bendígaos para sempre, mediante a fe no nome de JesucristoXesucristo. Amén.
</div>
 
Traído desde «https://gl.wikisource.org/wiki/Libro_de_Mormón_-_Libro_de_Mormón»