Ladraban contra min que camiñaba
Ladraban contra min, que camiñaba
cási-que sin alento,
sin poder c'o meu fondo pensamento
Y á pezoña mortal qu'en min levaba.
Y a ẍente que topaba,
ollándome a mantenta,
d'o meu dor sin igual y á miña afrenta,
traidora se mofaban.
Y eso que nada máis qu'á adiviñaba.
si á souperan ¡Dios mío!,
-pensei tembrando-, contra min volvera
a corrente d'o río.
__
Buscand'ó abrigo d'os máis altos muros,
n'os camiños desertos,
ensangrentando ôs pés nos seiẍos duros,
fun chegando ô lugar d'os meus cariños,
maẍinando espantada:—os meus meniños
¿Estarán ẍa espertos?
¡Ay, qu'ó verme chegar tan maltratada,
chorosa, sin alento e ensangrentada,
darán en s'afriẍir... mal pocadiños!
por súa nay malfadada.
__
Pouco á pouco fun indo,
i as escaleiras con temor subindo,
c'o triste corazón sobresaltado:
¡Escoitei!… nin as moscas rebullían.
No berce ind'os meus anẍeles dormian,
c'a virẍen ô seu lado.