O tesouro de Santa María
Escolma. O tesouro de Santa María
Manuel Lago González
Reina Urraca, reina Urraca
malafada te fadou
que foche unha triste reina
tendo tan gran corazón.
Si despois qu'enviudache
do Conde que era tan bó,
non te casaras co Rey
D. Alfonso d'Aragón;
Si suidaras de Galicia
e lle tiveras amor
a terra que t'acramaba
y o neno que Dios che dou,
non serias o que foche
vállate Dios.
Velei veñen pol-as ruas,
formados os escuadrós
ca xente que D.ª Urraca
por eses mundos levou
a loitar contra seu home,
por ver quen manda dos dous;
velei veñen e tran fame,
que non lles deron ración.
Donde os leva D.ª Urraca?
pra que os truxo o pé de nos?
Aique muller sin xuicio!
que reina! que tarollóu!
Doña Urraca, doña Urraca
vállate Dios.
A reina chegou a eirexa
e po-las portas entrou
o pé de nosa señora
foi rezar unha oración.
¿Rezar? Poida que rezase,
mais logo se levantou
y achegándose o Tesouro
da nai do Noso Señor
as duas maus meten na caixa
cen marcos d'ouro sacou,
e botou fora da eirexa,
correndo como un ladrón.
Reina que toubas os Santos,
¡vállate Dios!
Ben repartiu o diñeiro,
ben a trola se fartou...
Doña Urraca estaba triste
-non-o habia de estar, non!
qu'aquel toubo que fixera
roubáralle o seu honor.
Malmuraban os soldados,
botaban escomunios
os cregos o ver que a reina
cen marcos d'ouro roubou,
y-o pobo de Lugo todo
repetía con delor:
-Reina ladra, reina ladra,
vállate Dios!
Doña Urraca tivo medo
mirou po-lo seu honor
y-o pé de Santa María
foi rezar outra oración.
Rezar? D'esta vez rezouna
e tristes bagoas chorou
dicindo: Santa María
dádeme o voso perdón
si vos roubei o tesouro,
vilas e terras vos dou.
Pedidelle o voso fillo
que me dea a salvación.
-D.ª Urraca, probe reina,
vállate Dios!
Moito andivo D.ª Urraca
de Galicia para Aragon;
moitas amistades fixo
e moitas desbaratou;
moitas guerras alcendei
por xerreira y ambición.
D'obras boas que fixese
non contan nosos avós
outra dina de memoria
fora da restitución
dos marcos que lle roubara
a Virxe do noso amor.
-Urraca, Dios che perdone;
vállate Dios.