Poemas soltos de Luís Amado Carballo
Poemas soltos Luís Amado Carballo
CARÓN DO ATLÁNTICO
Hai lóstregos de espranza
na lonxitú do mar
e comenza a alborada
nun céltico cantar.
A belida galiza
durmida nas suas mágoas
pon un ronsel de prata
na inquedanza das augas.
Na sua misa lírica
leva o Santo Graal
e comulga con sol
no tempro do aserán.
Os seus ollos chorosos
contempran o camiño
que trazan as estrelas
en branco remuíño.
I a nosa santa TERRA
magoada de penares
escoita a canzón brava
que balbordan os mares
Soñando no futuro,
esquecendo o presente.
Leva no seu ollar
a lumeira do abrente.
Os roxos aturuxos
encenderon no lonxe,
lumeiradas de sangue
nos cabezos dos montes.
Camiña de vagar
unha estrela viaxeira
e na conca dería
bebe o sangue da TERRA.
O mar salaya néboa
que ven chamar ás portas
epara a nosa patria
de amor pide unha esmola.
Caíno as suas verbas
nas nosas mans abuadas
co exilio merancórico
das rosas esfolladas.
nevóu na nosa alma
seu ollar bizantino
i a sua roiba voz
tornaranos meniños.
E pola corredoira,
ían antre as silveiras
as escumas de lua
como tépedas breixas.
Hai lóstregos de espranza
na lonxitú do mar
e comenza a alborada
nun céltico cantar.
OS SETE POEMAS DO VRAN
CALMA CHICHA
As rúas amarelas,
con perguiza de bois,
levan até o mar
quentes feixes de sol.
NAVIGACIÓN
O vento mareiro sopra
nas velas do galeón,
pol-o xeito do gaiteiro
inchando o bofe do fol.
SEMENTEIRA
O Sol tira pol-o arado
con masedume de boi,
o ceo nos sulcos quentes
estrucha as nubens turxentes
como si fosen limons.
BEIRA
O mar, borracho de sol,
anda a tombos pol-a praya.
A montana lavandeira
bota arelas nas audas.
A SERAN
Abanéanse no bosque
bateladas neboentas.
A dur fouce do río
pol-a orela sega âs tebras.
A ponte cabela âs augas
aterecidas e vellas.
Presas nos fíos do vento
van abaixando as estrelas.
NOITE
A cibdade pesca â ardora,
e diante da sua rede
de luces de ouro tomado,
fuxe a lua como un peixe.
OFRENDA
Baixo o cincel do labrego
o dolmen en col do clan
abriu os brazos ao ceo
pra ser cruceiro aldeán.
FESTA
Os tronos da foguetada
escachan as nubens mestas
estrelas roxas e azules
caen feridas â terra.
POEMA PARA HELENA VERDIA
No ronsel tremeroso da tua voz tan branca
alonxanse molladas en donda luz de lua
navegando no río saudoso da lembranza
as verbas qu' eu forxara para lembranza tua.
HORA SENSUAL
Baixo os porches eslombados
con molar vacilazón
palpando as pedras do chan
entran as foulas do sol.
MOSTEIRO
As tuas campás cantoras
Fuxiron da capoeira
a aniñar n-outro clochel
¿Voltarán coa primadeira?
Os paxaros cantan misa
e as maus oxivais arrolan
os niños dependurados
como lampadas das bóvedas.
Fuches denantes de Deus
agora és da natureza
pois teu silenzo fuxiu
e a vida prendeu na pedra.
PANXOLIÑA DE NADAL
Fariña levián da lúa
aboiando polo ar.
Neve de estreliñas mozas
que se chapuzan no mar.
Que viva, que viva,
que reine, que reine,
o Verbo encarnado
que é o rei de reises.
Bailan as verdes cantigas,
con estreliñas nas mans,
unha nova muiñeira,
vestidiñas de luar.
Que viva, que viva,
que reine, que reine,
o noso meniño,
que é o rei dos reises.
A gaita deita pingotas
como chuvia estrelecida,
envoltas nos seus salaios
voan ao ceo as cantigas.
Que viva, que viva,
que reine, que reine,
o Deus feito carne
que é o rei dos reises.
Encol das nubens vagantes,
van as copras polo val,
adormecidas no berce
da donda paz aldeán.
Que viva, que viva,
que reine, que reine,
o señor dos ceos
que é o rei dos reises.
O tambor riza o silenzo,
as cunchas, rañan as tebras,
o bombo maza no coiro
da noitiña rebuldeira.
Que viva, que viva,
que reine, que reine,
o fillo da vida,
que é o rei dos reises.
Esta noite é Noite-Boa,
de alalás e de ruada.
Brinca a lúa polo ceo
tecendo unha ribeirana.
Que viva, que viva,
que reine, que reine,
o fermoso neno,
que é o rei dos reises.
O MAGOSTO
No serán agoniante
- bandadas de ceibes pombas -
van alalás polo ceo
en procesión rumorosa.
O río ferido
sangra encol da ría
un roxo sospiro.
Na fogueira dos magostos
queimárase un aturuxo
que se caira das nubens
abafado polo fumo.
Outono frieiro,
ollos amarelos
que choran no vento.
Saloucan lentas campanas
baixo o ceo neboento
cantando a dor da paisaxe,
o planto do sol funéreo.
Lembranzas dos mortos
sementan na terra
coroas de ouro.
Os ourizos arregañan
os dentes cor caoba,
nas púas dos seus cabelos
reverdece unha luz nova.
A noite marmórea
tende as súas azas
de tebras bafosas.
PORTO
Azas azules do mar,
que se plegan nun desexo
de hourizontes desatados
que cinguen o fulvo ceo.
Cos beizos cheos de escumas,
de foulas e de gaivotas,
a marea espelleante
balborda verbas iñotas.
Rempuxón de ir polo espazo,
de marchar nos neboeiros,
de esquecer na auga do día
o corazón perguiceiro.
De infundir a nosa vida,
como unha aperta, no mar;
de sentir na alma a bonanza
das arelas de chorar.
No bauprés dun galeón
pendurei a alama mollada,
i o verde vento do mar
afogóuna na alborada.
O VIÁTICO
Baixo o ceo nazareno
alanceado de estrelas,
esbara húmido balbordo
de bisbiseos das vellas.
Enxuga o pano da choiva
as bagullas cristaíñas
que no outo ceo latexan
polo vento aterecidas.
Polas rúas mariñeiras
ferven escumas de rezos,
a campiña é un bourel
que cose a red do silenzo.
A EIREXA MARIÑEIRA
O sol axionllado aos pes de Cristo morto
reza unha lenta salve encol das lousas frías,
e as lampariñas tecen douradas letanías
de penumbras e luz, de fe e de recordo.
Unha vella labrega debulla o seu rosario;
seu rosario de días, de mágoas e de arelas.
I o lume da alma súa antre o lume das velas
é luar aldeán vestidiño de branco.
CANTIGA MARIÑEIRA
Verde e grana, o acordeón
esmigalla unha canzón
No porto choran campanas
cun repenicar de bágoas
pingan. Mareira emoción.
Verde e grana, o acordeón.
No bauprés do galeón
novas roitas penduradas
Na virxindá das augas
afógase o corazón.
No bauprés do galeón.
Envolto na pechazón
da mansa néboa mareira
salouca o acordeón
lembranzas da nosa terra
na sentina do galeón
Envolto na pechazón.
Quedouse o vento amaiado
a prumo caen as velas
Mirando as brancas estrelas
pensa o mozo namorado
na noiva da súa aldea.
Quedouse o vento amaiado.
A HORTA DOS FRADES
Enriba do monte
o serán rezaba
Escuros cipreses
ao ceo levantaban
súas mans oxivales
en verde pregaria.
Un paxaro fulvo
seu canto desfiaba
encol das roseiras
da hortiña monástica:
e o sangue do día
no angelus pingaba.
No lombo do Sol
e esclavina parda,
leva en penitencia
as horas que marchan
en foulas de luz
a morrer na praia.
No día esmorecido
a horta franciscana,
do ban pendurado
o cordón levaba,
dos brancos camiños
que as sandalias lle atan.
LEMBRANZA DO VELLO CREGO
cando o día esmorece
antre as mans das montanas,
o bo crego nevado
monxe as ocas campanas.
E como santas hostias
reparte a súa vos
aos labregos que pasan
- ¡Boas tardes nos dea Dios! -
Con devoción de pobres
bican a súa alma
as perguntas de fume
nos tellados das casas.
Fai anos que chegou
o santo crego á aldea
- ¡Era un mozo xentil
e agora xa tolea!
Tamén nun aserán
falando cos seus santos
esqueceuse da terra
e non voltou abaixo.
As súas verbas piadosas
fixeno moito ben
¡Deus o teña na groria
pra endexamais... Amén!
INTENCIÓNS
Setembro
Antre unhas nubes de palla
está o sol a madurar
Gabea o vento por elas,
pra ver si o pode roubar.
San Martiño
No castiñeiro da noite
os ourizos das estrelas,
arregañan pendurados,
das mouras ponlas das tebras.
Legón
Un forte brazo de guerreiro celta
E unha lingua de boi, que lambe a terra.
Égloga
Mama o campo hoxe
leite de campanas:
para el monxe o crego
quentes badaladas.
POEMA PRA QUEIMAR NA FESTA
L' homme est un animal magique
Qui se change en parols et en fumée de tabac
(Luc Durtain, Poèmes Armoricains)
(A Augusto maría Casas)
Os clocheles
encol do manantial planchado
do ceo verquen os dedos.
Coa xema do sol
bate o mar
seu derradeiro cocktail.
As noites de café con leite
endózanse
con coadradiños de luar.
Hoxe é a festa da frol
nas nubens.
O foguete morre cantando.
Bebámo-lo cognac musical
que fan
as charangas roibas.
CHAMADE ao luar labrego
pra que estea o val mais belido,
pendurai lumes de estrelas
nas revoltas dos camiños,
pois din que voltará ao mundo
Noso Señor Xesuscristo.
Houbo sinales no ceo,
mais o mundo endurecido
senon decatou ô ollalas
de ter todo apercibido,
o lume da sua estrela
ficou no ceo esquencido,
e voltará soyo ao mundo
Noso Señor Xesuscristo.
El veu para os que o chamaron,
El veu para os aflixidos,
pra os que non teñen consolo
nin outro dôce agarimo
que lembrar o que falou
Noso Señor Xesuscristo.
Están os ceos de festa,
o vento canta a modiño
nas cordas dos piñeirales
e o mar debala a estantío
pra oucir o que agora fale
Noso Señor Xesuscristo.
Petade forte na alma
e deixar que fale o esprito
acochado na sua cova
cousas que non sinte o ouvido,
e alcendei lumes de festa,
pois ven perto do camiño,
chegando está a nosa porta
Noso Señor Xesuscristo.
SONATA ALDEÁN
Allegro
Os tronos da foguetada
escachan as nubens mestas;
bagullas roxas e azules
verte a noite encol da terra.
Andantino
Laiándose polos ceos
o verde vento do campo
pousa bagullas nas ponlas
azules, do sol calado.
Scherzo
O muíño moe o día
antre as mimosas doentes
cun cantar de retesía
prendido nos duros dentes.
Adagio
Cal vai o serán morrendo
a mergullarse no mar,
o meu corazón doído
na morte busca unha paz.
CANTO DA SEGA
Un carrizo namorado
afogouse n-un luceiro
Ay... la... la... lalo!
Chora o monte y- a campia,
de leito vestius- o vento.
Tes a lúa engadellagda
no mato dos teus cabelos
Ay... la... la... lalo!
Por iso sinto o maliaxe
De cada ves que te vexo
Alá por Costa-Laxinde
no lombo d-un gran penedo.
Ay... la... la... la... lalo!
hai un sol enfeitizado
saloucando como un neno.
Nena dos ollos de mar
de noite polo silenzo.
Ay... la... la... lalo!
entrei no teu corazón
xa ves que che non quero.
Calma esa moura anguria,
non chores miña pequena.
Ay... la... la... lalo!
para que xogue contigo
irei roubar unha estrela.
Como un paxariño orio
nas maus morreusem- o día.
Ay... la... la... la... lalo!
arechegeino ao meu peito
mais abrium- unha ferida.