Soneto XV da Vita nuova, do Dante
Soneto XV da Vita nuova, do Dante Antón Losada Diéguez 1918
«Tanto gentile e tanto onesta pare...»
DO DANTE
Tan xeitosa paresce e recadada
A dona miña s'ela a outro saúda
Qu'a lingua s'esmorece e queda muda,
Y-os ollos non atreven a mirada.
Ela vaise sentíndose gabada,
Mainiñamente, qu'a omildá ll'axuda:
Si é unha cousa, n'o ánimo pon duda,
D'o ceo â terra n'un milagre dada.
Y-amostra tal feitizo a quen-a mira,
Y-o curazón c'os ollos da un dozore,
Que non pode entender quen non-o proba.
Paresce que c'os beizos ela mova
Un esprito soave cheo d'amore,
Qu'â y-alma vai dicíndolle: sospira.
DO DANTE
Tan xeitosa parece e recadada
A dona miña s'ela a outro saúda
Qu'a lingua s'esmorece e queda muda
Y-os ollos non estreven a mirada.
Ela vaise sentíndose gabada,
Mainiñamente, qu'a omildá ll'axuda:
Si é unha cousa n'o ánimo pon duda,
Do ceo â terra n'un milagre dada.
Y-amostra tal feitizo a quen-a mira,
Y-ô curazón c'os ollos da un dozore,
Que non pode entender quen non-o proba.
Paresce que c'os beizos ela move
Un esprito soave cheo d'amore,
Qu'â-y-alma vai dicíndolle: sospira.
Notas editar
- ↑ N.º 71 da revista Nós en Galiciana, Biblioteca de Galicia.