Vagalumes/Agoiros de morte
O moucho, que espalla no pinal veciño
berros agoirentos. Logo, un can que oubea,
cal no ar ventando farturenta prea
de carne fedenta, pra o norte o fuciño.
Un cheiro de cera por xunto ó camiño
moi forte sinteuse; e a Santa Estadea
rondou pola noite o fondo da aldea
por diante da porta da cas de Soutiño.
¡Dios a colla en gracia! ¡E tan nova inda!
De tódalas mozas ela era a máis linda.
Nin siquera unha queda do seu xeito.
¡Quen onte o dixera!... ¡Doulle de repente!...
Ouín e mirei: un fato de xente
e unha nai chorando tras un cadaleito.