Vagalumes/Mágoas
Pra meu irmán
¡Ouh río Umia, feitizado río,
que, sempre que te eu vexo, en min espertas
meus tempos ledos e o relembro sagro
da miña edá primeira!
Non parece senón que antre os pregues
das tuas ondas, que mainas escorregan,
envolves o millor da miña vida,
días de xolda e infancia rebuldeira,
pra ilo mergullando do pasado
no escuro mar sin fondo e sin orelas.
Ouh, cantas veces, cantas, indo á escola,
xoguei c'outros rapaces nas tuas beiras
á panda, ó pimpón e outros xogos,
sin esquence-lo trompo e a estornela.
Ouh, Ponte de Abragán e corredoiras
de Fontenlo e a Devesa;
congostras e currunchos agachados
no fondo da Regueira,
¿onde van aqueles días?, ¿onde
a ledicia e o rebuldar daquela?
Fuxiron, si, pra sempre e máis non volven.
¡Canté se inda volveran!
¡Canté, se inda volveran e de novo
pra min tornara aquela edá primeira,
sin que os doores mouros
nin as congoxas feras
cravasen suas gadoupas afiadas
na esconsolada i-alma do poeta!
¡Canté, se inda volveran aqués días
e co eles outra vez tamén volvera
a ledicia da miña xente toda!
¡Canté, se as falas meigas,
as apagadas falas de Emiliña
e Dora —¡anacos meus!— ouír poidera!...
Non volven, non, que fora esto consolo
prás bágoas miñas e prás miñas penas;
arelada meiciña prá ferida
de hai tempo en min aberta,
por onde pouco a pouco se me escoa
a vida e a existencia.
¡Fuxiron, si, pra sempre e máis non volven
prá esconsolada i-alma do poeta!...