Wikisource:Texto destacado/Campaña da Caprecórneca
Onde fago memoria de como me perdín nas brétemas dos montes de Lestedó, unha ves que, sendo mociño, volvía da feira de Mezonzo, acabalo do meu faquiño e acompañados do meu can.
Cando un é mociño pásanlle cousas do trasno.
Un día que fun á feira de Mezonzo, cando volvía prá miña casa, montado no meu faquiño, cerráronse de brétemas os montes de Lestedo, e colléronme as tenebras neles.
Botouse a noite encima, negra como a concenza do usureiro, chovía moi miudiño, e eu non vía o camiño que levaba o faco, nin siquera as orellas deste. Xa perdera o tino, non sabía si iba ben ou mal, e deixei que a besta me levase pronde ela quixese.
O cabalo tampouco debía estar moi seguro do camiño da nosa aldea, porque andaba perguiceiro e receloso como quen non sabe onde pon o pé: despois de moito tempo que anduvo de este xeito, non quixo andar máis e parouse.
Eu xa levaba medo, pero aquela parada, púxome os pelos de punta, facéndome voar a monteira.
Faleille polo baixo ó cabaliño, pra que seguise andando, pero el sigueu parado.
Chamei por Palomo, o can que viña con nosoutros, pero non me respondeu.
Porta, casa nin aldea non había, porque non se oía cousa viva. Non se vía lume, non cantaba o galo, non roncaba o porco, non bruaba o xubenquiño, nin ladraba ningún can. Eu nunca vira cousa semellante.
Abrín ben os meus ollos, pra ver que había diante; pero non vin máis que si os tuvera pechados. Botei o pé á terra. Abracei a cabeza do faco, dándolle un bico na frente, e despois baixeime e tentei o chao, pra ver si tramos camiño ou carreiro; pero non topei unha cousa nin outra: alí non había máis que fieitos, toxos e carpazas. Estábamos perdidos nas soedades da montaña.
De súpeto chegou ós meus oídos facéndome estremecer, un triste méeee, de unha ovella, presa nas espiñas das silvas ou noutras uñas peores; e arrimándome ó meu cabaliño, sentín que el tamén tembraba morto de medo.
Volvím a chamar por Palomo pero tampouco contestou. Un lóstrego alumeou o monte, e vin que o can estaba moi caladiño debaixo da barriga do cabalo.
Estonces eu escramei: ¡Probes de nosoutros, meus filliños, esta noite teñen festa os lobos!