Cantares gallegos/Acolá enriba
12.
Acolá enriba
Na fresca montaña,
Qu' alegre se crobe
De verde retama,
Meniña morena
De branco vestida,
Nubiña parece
No monte perdida.
Que xira, que corre,
Que torna, que pasa,
Que rola, e mainiña
Serena se para.
Xa embolta se mira
N' espuma que salta,
Do chorro que ferve
Na rouca cascada.
Xa erguida na punta
De pena sombrisa,
Inmoble cál virxe
De pedra se mira.
A cofia de liño
A os ventos soltada,
As trenzas descoida
Qu' os aires espallan;
Tendídalas puntas
Do pano de seda,
As alas d' un anxel
De lonxe semellan.
Si as brisas da tarde
Xogando con elas
As moven ca gracia
Qu' un anxel tivera.
Eu penso ¡coitado
De min! que me chaman
Si as vexo bulindo
Na verde enramada,
Mas ¡ay! qu' os meus ollos
M' engañan traidores,
Pois vou, e lixeira
Na niebra s' esconde,
S' esconde outras veces
Na sombra dos pinos
E cant' escondida
Cantares dulciños,
Qu' abrasan, que firen,
Ferida d' amor,
Que teño feitiña
No meu corazon.
Que feita, que linda,
Que fresca, que branca
Dou Dios á meniña
Da verde montaña!
Qu' hermosa parece,
Que chore, que xima!
Cantando, sorrindo,
Disperta, dormida!
Ay! si seu pay
Por regalo ma dera,
Ay! non sentira
No mundo mais penas!
Ay! que por tela
Conmigo por dama,
Eu llá vestira,
Eu llá calzara.
| <<<< | >>>> |