Cantares gallegos/As de cantar
1.
As de cantar
Que ch' ei de dar zonchos;
As de cantar
Que ch' ei de dar moitos.
I.
«As de cantar
Meniña gaiteira,
As de cantar
Que me morro de pena
Canta meniña
Na veira da fonte,
Canta dareiche
Boliños do pote.
Canta meniña
Con brando compas,
Dareich' unha proya
Da pedra do lar.
Papiñas con leite
Tamén che darei,
Sopiñas con viño,
Torrexas con mel.
Patacas asadas
Con sal é vinagre,
Que saben á noces.
¡Que ricas que saben!
¡Que feira, rapaza,
Si cantas faremos!...
Festiña por fora,
Festiña por dentro.
Canta si queres,
Rapaza do demo
Canta si queres.
Dareich' un mantelo.
Canta si queres
Na lengua qu'eu falo,
Dareich' un mantelo.
Dareich' un refaixo.
Có son da gaitiña.
Có son da pandeira,
Che pido que cantes.
Rapaza morena.
Có son da gaitiña,
Có son do tambor,
Che pido que cantes
Meniña por Dios."
II.
Asi mó pediron
Na veira do mar,
A ó pé das ondiñas
Que veñen e van.
Asi mó pediron
Na veira do rio
Que corr' antr' as erbas
Do campo frorido.
Cantaban os grilos,
Os galos cantaban,
O vento antr' as follas
Runxindo pasaba.
Campaban os prados,
Manaban as fontes,
Antr' erbas e viñas
Figueiras e robres.
Tocaban as gaitas
O son das pandeiras,
Bailaban os mozos
Cás mozas modestas.
Que cofias tan brancas!
Que panos con freco!...
Que dengues de grana!
Que sintas! que adresos!
Que ricos mandiles,
Que verdes refaixos...
Que feitos xustillos
De cór colorado!
Tan vivos colores
A vista trubaban,
De velos tan vareos
O sol se folgaba.
De velos bulindo
Por montes e veigas,
Coidou qu' eran rosas
Garridas e frescas.
III.
Lugar mais hermoso
Non houbo na terra
Qu' aquel qu' eu miraba,
Qu' aquel que me dera.
Lugar mais hermoso
No mundo n' hachara,
Qu' aquel de Galicia,
Galicia encantada!
Galicia frorida,
Cal ela ningunha,
De froles cuberta,
Cuberta de espumas.
D' espumas qu' o mare
Con pelras gomita,
De froles que nacen
A ó pé das fontiñas.
De valles tan fondos,
Tan verdes, tan frescos,
Qu' as penas se calman
No mais que con velos.
Qu' os anxeles neles
Dormidos se quedan,
Xa en forma de pombas,
Xa en forma de niebras.
IV.
Cantart' ei, Galicia,
Teus dulces cantares,
Qu' asi mó pediron
Na veira do mare.
Cantar t' ei, Galicia,
Na lengua gallega,
Consolo dos males,
Alivio das penas.
Mimosa, soave,
Sentida, queixosa,
Encanta si rie,
Conmove si chora.
Cal ela, ningunha
Tan dulce que cante,
Soidades amargas,
Sospiros amantes.
Misterios da tarde,
Murmuxos da noite:
Cantar t' ei, Galicia,
Na veira das fontes.
Qu' asi mó pediron,
Qu' asi mó mandaron,
Que cant' e que cante
Na lengua qu' eu falo.
Qu' asi mó mandaron,
Qu' asi mó dixeron...
Xa canto, meniñas,
Coidá que comenzo.
Con dulce alegria,
Con brando compás.
O pé das ondiñas,
Que veñen e van.
Dios santo premita
Qu' aquestes cantares,
D' alivio vos sirvan
Nos vosos pesares.
De amabre consolo,
De soave contento,
Cal fartan de dichas
Compridos deseyos.
De noite, de dia,
N' aurora, na sera,
Oiresme cantando
Por montes e veigas.
Quen queira me chame,
Quen queira m' obrige,
Cantar, cantareille
De noit' e de dia.
Por darlle contento,
Por darlle consolo,
Trocand' en sonrisas
Queixiñas e choros.
Buscaime, rapazas,
Velliñas, mociños,
Buscaim' antr' os robres,
Buscaim' antr' os millos.
Nas portas dos ricos,
Nas portas dos probes,
Qu' aquestes cantares
A todos responden.
A todos, qu' á Virxen
Axuda pedin,
Por que vos console
No voso sufrir.
Nos vosos tormentos,
Nos vosos pesares.
Coidá que comenso...
¡Meniñas, Dios diante!
| <<<< | >>>> |