Cantares gallegos/Castellana de Castilla


Cantares gallegos       Rosalía de Castro       1863
 




21.


     Castellana de Castilla
 Tan bonita e tan fidalga,
 Mais á quen para ser fera
 Cá procedensia ll' abasta,
 Decime, miña señora,
 Xa qu'os mostrás tan ingrata,
 Si ó meu rendimento homilde
 Bascas d' enoxo vos causan,
 Pois cand'onda vos me achego
 Cuspis con ardentes ansas.
 Y ese mirar de pombiña
 Volvés en fosca mirada
 Tornando en sombrisa noite
 O dia qu'en sol se baña.
 En vano intento señora
 Saber por que me maltrata
 Dama d'un alma tan nobre
 Aunque soberba por fama
 Pois né motivo á despreço
 Sintirse tan ben amada,
 Qu'as mesmas pedras señora
 D'un bon querer se folgaran.
 Din que na nobre Castilla
 Asi os gallegos se trata,
 Mais debe saber Castilla
 Que de tan grande s'alaba
 Que sempre á soberbia torpe
 Foi filla d'almas bastardas,
 E sendo vos tan sabida
 Nunca de vó lo pensara
 Que de tan alto baixando
 Vos emporcases na lama.
 Nin que chamandovos nobre
 Tanta nobreza enfouçaras
 Imitand'ós que vaidosos
 No qu'está debil s'ensañan.
 Pero mais val qu'enmudeça
 Pois tés condicion d' ingrata
 Que predicar en deserto
 Na miña terra né usanza.
 Si fun curpabr'en quereros
 Coma ningun vos amara,
 Por ser de terra gallega
 E sérdes vos castellana.
 En paz señora vos deixo
 C'á vosa soberba gracia,
 E voume á Galicia hermosa
 Dond'en xuntanza m'agardan
 O que no téndes señora
 Y ó qu'en Castilla n'achara,
 Campiños de lindas rosas
 Fontiñas de frescas auguas
 Sombra ná veira d'os rios
 Sol nás alegres montañas
 Caras que nacen sorrindo
 E que sorrindo vos aman
 E qu'inda mesmo morrendo
 En sonrisiñas se bañan.
 Ali, señora, contento
 Cantando ó doce ala lala
 Baixo á figueira frondosa
 En baixo da verde parra
 C' aquelas frescas meniñas
 Que mel d'os seus labios manan
 Cando en falar amoroso
 Meigo nos din en voz maina.
 Con tódalas de Castilla
 Nobrisimas Castellanas
 Olvidareivos sin pena
 Anque sós vos, tan fidalga,
 Qu'aló saben ser altivas
 Pero non saben ser vanas
 Y é facil con doces tomas
 Olvidar tomas amargas.
 Déchesmas vos mi señora
 Con despreço envenenadas
 Inda con fero mais fero
 Que pelica de laranxa,
 Mais teño por que me pase
 Aquel sarrapio qu'escalda,
 Teño un-ha dama nos Portos
 Outra no Riveiro d' Avia,
 Si á dos Portos é bonita
 A dó Riveiro lle gana.



<<<< >>>>