Cantares gallegos/Queridiña d'os meus ollos
22.
Queridiña d'os meus ollos
Saberás como estou vivo
Nesta vila donde adoito
Dende que chegin de Xinzo.
Saberás com'á Dios gracias
Y ò escapulario bendito
Non afogamos no mare
Como coidaba Xacinto
Qu'é tan valente á bofellas
Com'os alentos d'un pito.
Saberás como dempois
Me puñeron moy vestido
Con roupa azul e amarela
Cal andan tódolos quintos
E logo todos xuntados
Inda mais de vintecinco
Nos paseamos pó las calles
Qu'era mesmo un adimiro
De tan majos como ibámos
De tan brancos e tan limpos.
¡Si me viras, queridiña,
Cál outras qu'eu sei me viron!
Cad' ollada me botaban
Xa de traves, xa de fito...
Y eran meniñas graciosas
Con moita salsa no pico,
Mais ningun-ha d'este peito
Poido arrincarm' un sospiro.
Qu'ó teu retrato ali estaba
Rabuñando paseniño.
Qu' anque d'onda ti partin,
Prendiña que tanto estimo,
Non vin soyo, miña xoya,
Que tí viñeche comigo.
Si souperas canto peno,
Si souperas cal m' afrixo
Cando m'acordo nas noites
D'aqueles teus cantariños!...
Ora en ti penso disperto,
Ora en ti penso durmindo
E sempre en ti estou pensando
Coma si foses feitiço.
Seique meigallo me deche
Na festa do San Martiño
Amasado c'os teus dedos
Nun-ha bola de pan trigo.
Mais nó no sinto por eso
Qu'anque me deras martirio
Por vir de ti queridiña
Com'un año recibírao.
Nada me distrai, Rosiña,
Da pena que por ti sinto;
De dia como de noite
Este meu corazonciño
Contigo de cote fala
Por qu' eu falar ben ó sinto,
Un falar tan amoroso
Que m' estremeço d' oilo.
Ay! qu'estrañeza me causa
E soidás e martirio,
Pois asi cal el che fala
Quixera falar contigo
Cal outros tempos dichosos
D'os nosos amores finos.
Cantas veces nos xuramos
Cando lababas no rio
O pe d' un alto salgueiro
Antre risas e sospiros,
Xa nunca mais separarnos
Xa nunca mais desunirnos!
Mais aqueles xuramentos
Tal coma rosas d'espiño
Lixeiriños s'espallaron
A un sopro d'os ventos frios.
Ora có mar de por medio
¡Adios amantes cariños!
Nin ti me ves nin te vexo
Aló na beira do rio,
Naquelas crariñas noites
De folga pó los domingos.
As amoriñas maduran
Nas silveiras d'os camiños,
Naçen as froriñas brancas
Por antr' as canas do millo.
O rio pasa que pasa,
Cantan nas pólas os xilgaros
Todo está verd'e frondoso
Todo está fresco e frorido,
Solo nós Rosa faltamos
Naqueles verdes campiños.
Rosiña, dame un consolo
Par' este dolor qu'eu sinto
¡Ay qu'os recordos me matan!
Ay! qu'acabarán comigo!
Di s'inda me queres moito
Mandamo á decir pretiño
Dime si gárdal'o pano
Que che din por San Benito
Qu'ó merquei na quinta feira
Por doce cartos e pico.
Dime tamen si deprendes
Pó la cartilla de Cristus
A lér como m'ofreceches
Para ler os meus escritos,
Qu' en sabendo algun-has letras
Dempois irás traducindo.
Eu xa lle perdin ó medo
A escribiduras e libros
Pois fago uns palotes netos
De qu' eu mesmo m' adimiro
Tan grandes como fungueiros
E mais gordos sinon minto.
Adios, espresiós che mando
Pó lo burro de Camilo
Que non sei cal che dirá
Estas cousas que ll'esprico;
Mais sabe miña Rosiña,
Rosiña de doce olido,
Que si ti xa ler souperas
Os palotes qu'eu escribo,
Escribírache un-ha carta
Nas alas d'un paxariño.
| <<<< | >>>> |