|
== Actitude do exército ==
Xeralmente, mandar un gran exército é o mesmo que mandar a uns poucos homes. É unha cuestión de organización. E dirixir un gran exército é o mesmo que dirixir a uns poucos homes. É unha cuestión de formación e sinais.
Que un exército sexa capaz de soporta-lo ataque inimigo sen sufri-la derrota débese ás operacións conxuntas de forzas normais e forzas extraordinarias. As tropas cargando contra o inimigo como unha pedra de muíño contra un montón de ovos, é un exemplo dunha sólida actuación contra unha vacía.
XeralmenteEn sxeral, ana batalla, úsase a forza normal para resistir, e as forzas extraordinarias para vencer. Os recursos daqueles que son expertos no uso de forzas extraordinarias son tan infindos como o ceo, tan inesgotables como o fluír dos grandes ríos, posto que rematan e recomezan -de xeito cícliococíclico, como os movementos do sol e a lúa-. Poden morrer e renacen -recorrentes, como é o paso das estacións-. Nótalascomo notas musicais son como as estacións. Son só cinco en número, pero as súas combinacións son tan infindas que ninguén pode las visualizavisualizalas todas. Os sabores son só cinco en número, pero as súas mesturas son tan variables que ninguén pode degustalas todas. aN batalla, só existen as forzas normais e as extraordinarias, pero as súas combinacións tampouco teñen limite, ninguén pode las comprendecomprendelas todas. Pois estas dúas forzas se reproducenreprodúcense mutuamente. É como o movemento sen fínfin nun círculo. ¿Quen pode esgota-las posibilidades das súas combinacións?
Cando as augas torrenciais arrastran as pedras, é a causa do seu impulso; cando o voo dun falcón racha o corpo da súa presa, é a causa da súa precisión. Así pois, o impulso daquel experimentado na Guerra é aplastante, e o seu ataque extremadamente preciso. A súa potencial é o dun feixe de frechas; a súa precisión, o solta-la corda do arco.
En medio do tumulto, batállaaa batálla asemella caótica, pero non debe existir desorde nas propias tropas. O campo de batalla pode asemellar confusión e caos, pero o bando propio debe permanecer ordenadoordeado. Así será a proba de derrotas. A confusión aparente é o resultado dunha boa ordenación; a covardía aparente, doda coraxe; a debilidade aparente, da forza. Orde e desorde dependen da organización e a dirección; coraxe e covardía, das circunstancias; forza e debilidade, das disposicións tácticas.
Así pois, o que é capaz de facer se movermoverse ó inimigo, faino creando unha situación, de acordo coa cal o inimigo actuará. Tenta ó inimigo con algo que desexa alcanzar. Lle manténManténno en movemento sostendo ese algo fóra do seu alcance, e entón, lle atacaatácao con tropas escollidas.
Un comandante experto obtén a vitoria da situación, e non a esixe das súas subordinados. Selecciona os homes adecuados e explota a situación. O que é capaz de usa-la situación, usa ós seus homes a loita como rodillos ou como bloques de pedra: a natureza dun rodillo é tal que en chan permanece estático; en pendente, móvese. Un bloque cadrado de pedra detén calquera cousa; se é redondo, arrolla.
Así pois, a enerxía das tropas hábilmente dirixidas a batalla pode se comparar ó impulso dunha roda de muíño que se deixa rodar dende o alto dunha pendiente de mil metros de altura.
== Vacío e actualidade ==
| 