Libro de Mormón - Introdución
Introdución do Libro de Mormón Joseph Smith, Jr.
O LIBRO
DE MORMÓN
UN RELATO ESCRITO POLA
MAN DE MORMÓN
SOBRE PLANCHAS
TOMADO DAS PLANCHAS DE NEFI
Xa que logo, é un compendio dos anales do pobo de Nefi, así como dos lamanitas—Escrito aos lamanitas, quen son un resto da casa de Israel, e tamén aos xudeus e aos gentiles—Escrito por vía de mandamiento, polo espírito de profecía e de revelación—Escrito e selado, e escondido para os fins do Señor, con obxecto de que non fose destruído—Ha de aparecer polo don e o poder de Deus para que sexa interpretado—Selado pola man de Moroni, e escondido para os propósitos do Señor, a fin de que aparecese no debido tempo por medio dos gentiles—A interpretarse polo don de Deus.
Contén tamén un compendio tomado do Libro de Éter, o cal é unha relación do pobo de Xared, que foi esparcido na ocasión en que o Señor confundiu a linguaxe dos do pobo, cando estaban edificando unha torre para chegar ao ceo—O cal serve para mostrar ao resto da casa de Israel cuán grandes cousas o Señor fixo polos seus pais; e para que coñezan os convenios do Señor e saiban que non son eles desechados para sempre—E tamén para convencer ao xudeu e ao gentil de que Jesús é o Cristo, o Eterno Deus, que se manifesta a si mesmo a todas as nacións—E agora ben, si hai faltas, estas son equivocaciones dos homes; xa que logo, non condenedes as cousas de Deus, para que aparezades sen mancha ante o tribunal de Cristo.
Tradución orixinal das planchas ao idioma inglés por Joseph Smith, fillo.
A primeira edición en inglés publicouse en 1830 en Palmyra, Nova York, E.U.A.
O Libro de Mormón é un volume de escritura sagrada semellante á Biblia. É unha historia da comunicación de Deus cos antigos habitantes das Américas e contén a plenitude do evangelio eterno.
Escribiron o libro moitos antigos profetas polo espírito de profecía e revelación. As súas palabras, escritas sobre planchas de ouro, foron citadas e compendiadas por un profeta e historiador chamado Mormón. O rexistro contén un relato de dúas grandes civilizacións. Unha chegou procedente de Jerusalén no ano 600 a. de J. C., e tempo despois dividiuse en dúas nacións coñecidas como os nefitas e os lamanitas. A outra chegara moito antes, cando o Señor confundiu as linguas na Torre de Babel. Este grupo coñécese co nome de jareditas. Logo de miles de anos, todos foron destruídos con excepción dos lamanitas, os cales son os principais antecesores dos indios das Américas.
O acontecemento de maior transcendencia que se atopa rexistrado no Libro de Mormón é o ministerio persoal do Señor Jesucristo entre os nefitas pouco logo do seu resurrección. Nel exponse a doutrina do evangelio, descríbese o plan de salvación, e dise aos homes o que deben facer para lograr a paz nesta vida e a salvación eterna na vida venidera.
Logo de terminar os seus escritos, Mormón entregou a historia ao seu fillo Moroni, o cal agregoulle unhas palabras e escondeu as planchas no cerro Cumorah. O 21 de setembro de 1823, o mesmo Moroni, para entón un ser glorificado e resucitado, aparecéuselle ao profeta José Smith e #instruír+lle concernente ao antigo rexistro e á destinada tradución deste ao idioma inglés.
Na ocasión oportuna, entregáronse as planchas a José Smith, quen as traduciu polo don e o poder de Deus. O libro publícase hoxe en moitos idiomas como testemuño novo e adicional de que Jesucristo é o Fillo do Deus viviente, e de que todos aqueles que queiran vir a El e obedecer as leis e as ordenanzas da súa evangelio poderán salvarse.
Concernente a esta historia, o profeta José Smith dixo: Declarei aos irmáns que o Libro de Mormón era o máis correcto de todos os libros sobre a terra, e a clave da nosa relixión; e que un home achegaríase máis a Deus ao seguir os seus preceptos que os de calquera outro libro.
Ademais de José Smith, o Señor dispuxo que outros once homes visen cos seus propios ollos as planchas de ouro e fosen testemuñas especiais da veracidad e da divinidad do Libro de Mormón. Os seus testemuños escritos inclúense nesta obra baixo os títulos O Testemuño de Tres Testemuñas e O Testemuño de Oito Testemuñas.
Invitamos a toda persoa, dondequiera que se atope, a ler o Libro de Mormón, a meditar no seu corazón a mensaxe que contén e logo a preguntar a Deus, o Pai Eterno, no nome de Cristo, se o libro é verdadeiro. Quen así o fagan e pidan con fe lograrán un testemuño da veracidad e a divinidad do libro polo poder do Espírito Santo. (Véase Moroni 10:3?5.)
Aqueles que obteñan este testemuño divino do Santo Espírito tamén chegarán a saber, polo mesmo poder, que Jesucristo é o Salvador do mundo, que José Smith foi o seu revelador e profeta nestes últimos días, e que A Igrexa de Jesucristo dos Santos dos Últimos Días é o reino do Señor que de novo estableceuse sobre a terra, en preparación para a segunda vinda do Mesías.
O TESTEMUÑO DE TRES TESTEMUÑAS editar
Conste a todas as nacións, tribos, linguas e pobos, a quen chegar esta obra, que nós, pola graza de Deus o Pai, e do noso Señor Xesucristo, vimos os ferros que conteñen esta relación, a cal é unha historia do pobo de Nefi, e tamén dos lamanitas, os seus irmáns, e tamén do pobo de Jared, que veu da torre de que se falou. E tamén sabemos que foron traducidas polo don e o poder de Deus, porque así a súa voz declaróunolo; xa que logo, sabemos con certeza que a obra é verdadeira. Tamén testificamos ver os gravados sobre os ferros; e mostráronllenos polo poder de Deus e non polo de ningún home. E declaramos con palabras solemnes que un anxo de Deus baixou do ceo, e que trouxo os ferros e púxoas ante os nosos ollos, de maneira que as vimos e contemplámolas, así como os gravados que contiñan; e sabemos que é pola graza de Deus o Pai, e do noso Señor Xesucristo, que vimos e testificamos que estas cousas son verdadeiras. E é marabilloso á nosa vista. Con todo, a voz do Señor mandounos que testificásemos diso; xa que logo, para ser obedientes aos mandatos de Deus, testificamos estas cousas. E sabemos que se somos fieis en Cristo, os nosos vestidos quedarán limpos do sangue de todos os homes, e acharémonos sen mancha ante o tribunal de Cristo, e moraremos eternamente con El nos ceos. E sexa a honra ao Pai, e ao Fillo, e ao Espírito Santo, que son un Deus. Amén.
Oliver Cowdery
David Whitmer
Martin Harris
O TESTEMUÑO DE OITO TESTEMUÑAS editar
Conste a todas as nacións, tribos, linguas e pobos, a quen chegar esta obra, que José Smith, fillo, o tradutor dela, mostrounos as planchas de que se falou, as que teñen a aparencia do ouro; e palpamos coas nosas mans cantas follas o referido Smith traduciu; e tamén vimos os gravados que contiñan, todo o cal ten a aparencia dunha obra antiga e de hechura exquisita. E testificamos isto con palabras solemnes, e que o citado Smith mostrounos as planchas de que falamos, porque as vimos e sopesado, e con certeza sabemos que o devandito Smith tenas no seu poder. E damos os nosos nomes ao mundo en testemuño do que vimos. E non mentimos, pois Deus é a nosa testemuña.
Christian Whitmer
Jacob Whitmer
Peter Whitmer, hijo
John Whitmer
Hiram Page
Joseph Smith, padre
Hyrum Smith
Samuel H. Smith
O TESTEMUÑO DO PROFETA JOSÉ SMITH editar
As propias palabras do profeta José Smith en canto á aparición do Libro de Mormón son as seguintes:
“Na noite de o... día 21 de setembro [1823]... púxenme a orar pedíndolle a Deus Todopoderoso...
“Atopándome así, no acto de suplicar a Deus, vin que se aparecía unha luz no meu cuarto, e que seguiu aumentando ata que a habitación quedou máis iluminada que ao mediodía; cando repentinamente apareceuse un personaxe á beira da miña cama, de pé no aire, porque os seus pés non tocaban o chan.
“Levaba posta unha túnica solta dunha blancura exquisita. Era unha blancura que excedía a canta cousa terrenal xamais vira eu; e non creo que exista obxecto algún no mundo que puidese presentar tan extraordinario brillo e blancura. As súas mans estaban espidas, e tamén os seus brazos, un pouco máis arriba das bonecas; e de igual xeito os pés, así como as pernas, pouco máis arriba dos tobillos. Tamén tiña descubertos a cabeza e o pescozo, e puiden darme conta de que non levaba posta máis roupa que esta túnica, porque estaba aberta de tal xeito que podía verlle o peito.
“Non só tiña a súa túnica esta blancura singular, senón que toda a súa persoa brillaba máis do que se pode describir, e a súa face era como un vivo lóstrego. O cuarto estaba sumamente iluminado, pero non coa brillantez que había en torno da súa persoa. Cando o vin por primeira vez, tiven medo; mais o temor pronto se apartou de min.
“Chamoume polo meu nome, e díxome que era un mensajero enviado da presenza de Deus, e que se chamaba Moroni; que Deus tiña unha obra para min, e que entre todas as nacións, tribos e linguas tomaríase o meu nome para ben e para mal, ou sexa, que se ía a falar ben ou mal de min entre todo pobo. “Dixo que se achaba depositado un libro, escrito sobre planchas de ouro, o cal daba unha relación dos antigos habitantes deste continente, así como da orixe da súa procedencia. Tamén declarou que nel se encerraba a plenitude do evangelio eterno cal o Salvador comunicouno aos antigos habitantes.
“Así mesmo, que xunto coas planchas estaban depositadas dúas pedras en aros de prata, as cales, aseguradas a un pectoral, formaban o que se chamaba o Urim e Tumim; que a posesión e uso destas pedras era o que constituía aos videntes nos días antigos ou anteriores, e que Deus habíaas preparado para a tradución do libro.
“Por outra banda, manifestoume que cando eu recibise as planchas de que el falara -porque aínda non chegara o tempo para obtelas- non habería de ensinalas a ninguén, nin o pectoral co Urim e Tumim, senón únicamente a aqueles a quen se me mandase que as ensinase; si facíao, sería destruído. Mentres falaba comigo achega das planchas, manifestouse á miña mente a visión de tal modo que puiden ver o lugar onde estaban depositadas; e con tanta claridade e distinción, que recoñecín o lugar cando o visitei.
“Logo desta comunicación, vin que a luz no cuarto empezaba a xuntarse en derredor do personaxe que me estivo falando; e así continuou ata que o cuarto unha vez máis quedou ás escuras, exceptuando ao redor da súa persoa inmediata, cando repentinamente vin abrirse algo como un conducto que ía directamente ata o ceo, e el ascendeu ata desaparecer por completo, e o cuarto quedou tal como estivera antes de aparecerse esta luz celestial.
“Quedeime reflexionando sobre a singularidade da escena, e maravillándome grandemente do que me dixo este mensajero extraordinario, cando no medio do meu meditación de súpeto descubrín que o meu cuarto empezaba a iluminarse de novo, e no que me pareceu un instante, o mesmo mensajero celestial apareceu unha vez máis á beira da miña cama.
“Empezou, e outra vez díxome as mismísimas cousas que me relatou na súa primeira visita, sen a menor variación; logo do cal informoume de grandes xuízos que virían sobre a terra, con gran desolación causada polo fame, a espada e pestilencias; e que eses penosos xuízos virían sobre a terra nesta xeración. Habéndome referido estas cousas, de novo ascendeu como o fixo anteriormente.
“Xa para entón eran tan profundas as impresións que se me gravaron na mente, que o soño fuxira dos meus ollos, e xacía dominado polo asombro do que vira e oído. Pero cal non sería a miña sorpresa ao ver de novo ao mesmo mensajero á beira da miña cama, e oílo repasar ou repetir as mesmas cousas que antes; e engadiu unha advertencia, dicíndome que Satanás procuraría tentarme (por mor da situación indigente da familia do meu pai) a que obtivese as planchas co fin de facerme rico. Isto el prohibiumo, e dixo que, ao obter as planchas, non tivese presente máis obxecto que o de glorificar a Deus, e que ningún outro motivo influíse en min senón o de edificar o seu reino; pola contra, non podería obtelas.
“Logo desta terceira visita, de novo ascendeu ao ceo como antes, e outra vez quedeime meditando no estraño do que acababa de experimentar; cando case inmediatamente despois que o mensajero celestial houbo ascendido a terceira vez, cantou o galo, e vin que estaba amencendo; de modo que, as nosas conversacións deben de durar toda aquela noite. “Pouco despois levanteime da miña cama e, como de costume, fun desempeñar as faenas necesarias do día; pero ao querer traballar como noutras ocasións, achei que se me esgotaron a tal grado as forzas, que me sentía completamente incapacitado. O meu pai, que estaba traballando preto de min, viu que algo me sucedía e díxome que me fose a casa. Partín de alí coa intención de volver a casa, pero ao querer cruzar o cerco para saír do campo en que estabamos, acabáronlleme completamente as forzas, caín inerte ao chan e por un tempo non estiven consciente de nada.
“O primeiro que puiden recordar foi unha voz que me falaba, chamándome polo meu nome. Alcei a vista, e vin, á altura da miña cabeza, ao mesmo mensajero, rodeado de luz como antes. Entón relatoume outra vez todo o que me referiu a noite anterior, e mandoume que fóra ao meu pai e faláselle achega da visión e mandamientos que recibira.
“Obedecín; regresei a donde estaba o meu pai no campo, e declareille todo o asunto. Respondeume que era de Deus, e díxome que fose e fixese o que o mensajero mandoume. Saín do campo e fun ao lugar onde o mensajero habíame devandito que estaban depositadas as planchas, e debido á claridade da visión que vira tocante ao lugar, en canto cheguei alí, recoñecino.
“Preto da aldea de Manchester, Condado de Ontario, Estado de Nova York, levántase un outeiro de tamaño regular, e a máis elevada de todas as da comarca. Polo costado occidental do cerro, non lonxe da cima, debaixo dunha pedra de bo tamaño, xacían as planchas, depositadas nunha caixa de pedra. No centro, e pola parte superior, esta pedra era grosa e redonda, pero máis delgada cara aos extremos; de modo que se podía ver a parte céntrica sobre a superficie do chan, mentres que ao redor da beira estaba cuberta de terra.
“Habendo quitado a terra, conseguín unha palanca que logrei introducir debaixo da beira da pedra, e cun lixeiro esforzo levanteina. Mirei dentro da caixa, e efectivamente vin alí as planchas, o Urim e Tumim e o pectoral, como o dixo o mensajero. A caixa en que se achaban estaba feita de pedras, colocadas nunha especie de cemento. No fondo da caixa había dúas pedras postas transversalmente, e sobre estas descansaban as planchas e os outros obxectos que as acompañaban.
“Intentei sacalas, pero prohibiumo o mensajero; e de novo informóulleme que aínda non chegara o tempo de sacalas, nin chegaría senón ata logo de catro anos, a partir desa data; pero díxome que debía ir a ese lugar precisamente un ano despois, e que el me esperaría alí; e que había de seguir facéndoo así ata que chegase o tempo para obter as planchas. “De acordo co que se me mandou, acudía ao fin de cada ano, e nesa ocasión atopaba alí ao mesmo mensajero, e en cada unha das nosas entrevistas recibía del instrucións e intelixencia concernentes ao que o Señor ía facer, e como e de que xeito conduciríase o seu reino nos últimos días.
“Por fin chegou o momento de obter as planchas, o Urim e Tumim e o pectoral. O día vinte e dous de setembro de mil oitocentos vinte e sete, habendo ir ao fin doutro ano, como de costume, ao lugar onde estaban depositados, o mesmo mensajero celestial entregoumos con esta advertencia: Que eu sería responsable deles; que si permitía que se extraviasen por algún descoido ou negligencia miña, sería desarraigado; pero que si me esforzaba con todo o meu empeño por preservalos ata que el (o mensajero) viñese por eles, entón serían protexidos.
“Pronto souben por que recibira tan estritos mandatos de gardalos, e por que me dixo o mensajero que cando terminase o que se requiría de min, el viría por eles. Porque non ben sóubose que eu os tiña, comezaron a facerse os máis tenaces esforzos por privarme deles. Recorreuse a canta estratagema púidose inventar para realizar ese propósito. A persecución chegou a ser máis severa e enconada que antes, e grandes números de persoas andaban continuamente á espreita para quitarmos, de ser posible. Pero mediante a sabedoría de Deus, permaneceron seguros nas miñas mans ata que cumprín con eles o que se requiriu de min. Cando o mensajero, de conformidad co arranxo, chegou por eles, entregueillos; e el tenos ao seu cargo ata o día de hoxe, dous de maio de mil oitocentos trinta e oito.”
Para a narración completa, véxase a Perla de Gran Prezo, José Smith-Historia, e History of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (Historia da Igrexa de Jesucristo dos Santos dos Últimos Días), tomo 1, capítulos 1 ao 6, inclusive.
A historia antiga que así saíu da terra, como a voz dun pobo que falaba desde o po, foi traducida a unha linguaxe moderna [o idioma inglés] polo don e o poder de Deus, segundo a afirmación divina testemuñouno, e publicouse por primeira vez ao mundo en inglés no ano 1830 co título de The Book of Mormon.