Libro de Mormón - Libro de Omni


Libro de Omni (Libro de Mormón)       Joseph Smith, Jr.      
 


Omni, Amarón, Quemis, Abinadom e Amalequí, cada un, á súa vez, levan os anais-Mosías descobre o pobo de Zaraenla, o cal chegara de Xerusalén na época de Sedequías-Mosías é nomeado rei-Os mulequitas descubriran a Coriántumr, o último dos xareditas-O rei Benxamín sucede a Mosías-Os homes deben ofrecer a súa alma como ofrenda a Cristo. Aproximadamente 323-130 a.C.

1 Velaquí, sucedeu que eu, Omni, habéndome mandado o meu pai Xarom que escribise algo sobre estes ferros, para preservar a nosa xenealoxía,

2 quixese, xa que logo, que soubésedes que durante o curso da miña vida combatín moito coa espada para protexer ao meu pobo, os nefitas, de caer en mans dos lamanitas, os seus inimigos. Mais velaquí, en canto a min, eu son inicuo, e non gardei os estatutos e mandamentos do Señor como debía habelo feito.

3 E sucedeu que transcorreran douscentos setenta e seis anos, e tiveramos moitas épocas de paz; e tiveramos moitas épocas de serias guerras e derramamiento de sangue. Si, e en fin pasaran douscentos oitenta e dous anos, e eu gardara estes ferros segundo os mandatos dos meus pais; e entregueinas ao meu fillo Amarón. E así termino.

4 E agora eu, Amarón, escribo as cousas que vaia escribir, e que son poucas, no libro do meu pai.

5 Velaquí, sucedeu que pasaran xa trescentos vinte anos, e a parte máis inicua dos nefitas foi destruída.

6 Porque o Señor non quixo permitir, despois que os sacou da terra de Xerusalén, e gardado e protexido de caer nas mans dos seus inimigos, si, non quixo permitir que deixasen de verificarse as palabras que falou aos nosos pais, dicindo: Se non gardades os meus mandamentos, non prosperaredes na terra.

7 Xa que logo, o Señor visitounos con grandes xuízos; no entanto, preservou aos xustos para que non perecesen, e librounos das mans dos seus inimigos.

8 E sucedeu que entreguei os ferros ao meu irmán Quemis.

9 Agora eu, Quemis, o pouco que escribo fágoo no mesmo libro que o meu irmán; pois velaquí, vin que o último que escribiu, el escribiuno da súa propia man; e escribiuno o mesmo día en que mo entregou. E deste xeito levamos os anais, porque é segundo os mandamentos dos nosos pais. E así termino.

10 Velaquí, eu, Abinadom, son fillo de Quemis. Velaquí, sucedeu que vin moita guerra e contención entre o meu pobo, os nefitas, e os lamanitas; e coa miña propia espada quitei a vida a moitos dos lamanitas en defensa dos meus irmáns.

11 E velaquí, a historia deste pobo está gravada sobre ferros que gardan os reis, segundo as xeracións; e eu non sei de ningunha revelación salvo o que se escribiu, nin profecía tampouco; xa que logo, é suficiente o que está escrito. E con isto conclúo.

12 Velaquí, son Amalequí, fillo de Abinadom. Velaquí, falareivos algo concernente a Mosías, que foi feito rei da terra de Zaraenla; pois velaquí, advertiulle o Señor que fuxise da terra de Nefi, e que cantos quixesen escoitar a voz do Señor tamén deberían partir da terra con el cara ao deserto.

13 E sucedeu que obrou segundo o Señor mandoulle. E cantos quixeron escoitar a voz do Señor saíron da terra para o deserto, e foron conducidos por moitas predicacións e profecías. E continuamente foron amoestados pola palabra de Deus, e guiados polo poder do seu brazo a través do deserto, ata que chegaron á terra que se chama a terra de Zaraenla.

14 E descubriron a un pobo chamado o pobo de Zaraenla. Agora ben, houbo gran alegría entre o pobo de Zaraenla; e tamén Zaraenla se regocijó en extremo porque o Señor enviara ao pobo de Mosías cos ferros de bronce que contiñan os anais dos xudeus.

15 E velaquí, sucedeu que Mosías descubriu que a xente de Zaraenla saíra de Xerusalén na época en que Sedequías, rei de Xudá, foi levado cativo a Babilonia.

16 E viaxaron polo deserto, e a man do Señor conduciunos, a través das grandes augas, á terra onde Mosías atopounos; e alí moraran desde aquel tempo.

17 E na época en que Mosías descubriunos, chegaran a ser numerosos en extremo. No entanto, tiveran moitas guerras e graves contendas, e de cando en cando caeran pola espada; e o seu idioma corrompeuse, e non levaran anais consigo, e negaban a existencia do seu Creador; e nin Mosías nin o seu pobo podían entendelos.

18 Pero aconteceu que Mosías fixo que se lles ensinase o seu idioma. E sucedeu que logo de ser instruídos no idioma de Mosías, Zaraenla deu unha xenealoxía dos seus pais, segundo a súa memoria; e está escrita, mais non nestes ferros.

19 E aconteceu que o pobo de Zaraenla e o de Mosías uníronse; e Mosías foi nomeado para ser o seu rei.

20 E acaeceu que nos días de Mosías, tróuxoselle unha pedra grande con gravados; e el interpretou os gravados polo don e poder de Deus.

21 E relataban a historia dun tal Coriántumr e a matanza do seu pobo. E o pobo de Zaraenla descubriu a Coriántumr; e viviu con eles polo termo de nove lúas.

22 Tamén relataban algunhas palabras acerca dos pais de Coriántumr. E os seus primeiros pais viñeron da torre, na ocasión en que o Señor confundiu a linguaxe do pobo; e o rigor do Señor caeu sobre eles, de acordo cos seus xuízos, que son xustos; e os seus ósos áchanse esparexidos na terra do norte.

23 Velaquí eu, Amalequí, nacín nos días de Mosías, e vivín ata ver a súa morte; e o seu fillo Benxamín raíña no seu lugar.

24 E velaquí, vin unha guerra seria nos días do rei Benxamín, e moito derramamiento de sangue entre nefitas e lamanitas. Mais velaquí, que os nefitas superáronos en gran xeito; si, a tal grao que o rei Benxamín arroxou aos lamanitas da terra de Zaraenla.

25 E aconteceu que empecei a envellecer; e non tendo descendencia, e sabendo que o rei BEnxamín é un home xusto ante o Señor, entregareille, xa que logo, estes ferros, exhortando a todos os homes a que vingan a Deus, o Santo de Israel, e crean na profecía e en revelacións e na ministración de anxos, no don de falar en linguas, no don de interpretación de linguas, e en todas as cousas que son boas; porque nada hai, que sexa bo, que non veña do Señor; e o que é malo vén do diaño.

26 E agora ben, os meus amados irmáns, quixese que viñésedes a Cristo, o cal é o Santo de Israel, e participásedes da súa salvación e do poder da súa redención. Si, vide a el e ofrecédelle as vosas almas enteiras como ofrenda, e continuade xaxunando e orando, e perseverad ata o fin; e así como vive o Señor, seredes salvos.

27 E agora quixese dicir algo concernente a certo grupo que foi ao deserto para volver á terra de Nefi; porque había moitos que desexaban posuír a terra da súa herdanza.

28 De modo que partiron para o deserto. E o seu caudillo, sendo un home forte, poderoso e obstinado, provocou, xa que logo, unha contenda entre eles; e todos, menos cincuenta, foron mortos no deserto, e estes retornaron á terra de Zaraenla.

29 E aconteceu que tamén levaron consigo a outros, ata un número considerable, e outra vez emprenderon a súa viaxe para o deserto.

30 E eu, Amalequí, tiña un irmán que tamén foi con eles; e desde entón nada souben deles. E estou para descender á miña sepultura; e estes ferros están cheas. E dou fin á miña narración.