Liridade noctámbula

Liridade noctámbula(Con anacos do meu interior) Manuel Antonio 1920

    Eu vinte
           cidade convulsa
    anestesiada unha noite:
                           chovía.
    Espellaban
              escorregando
                          as rúas
e o espanto das lúas
dos escaparates
    a ringoleira de faroes que se ría
coma unha procesión de disparates.
    Un paraugas noctámbulo
                             esquivábase
    no anónimo da rúa transversal.
    Un reloxe pasivo
                   espreguizábase
cunha voce estrana do Ben e do Mal.
    O reutiliño rascaceos
    até se convenceu da mansedume espritoal
do budista chover
    e o hermetismo foi sentimentoso.

    Dos carrís esquencidos do tranvía
    non se sabe o desexo misterioso
no paralelo rego que fuxían
    Foi unha ausolución
    o rumoresco longo e bó da auga
    da salvaxe soberba diaria
do mastodonte camión.
    Eu vinte
            cidade convulsa
    anestesiada unha noite que choveu
    Somellábaste menos allea
    menos vulgarenta
                    e menos...
                           que sei Eu!
    Suxerenza dos gatos
    que fan do día unha vulgaridade
    e de noite
              nos ollos fogos-fatos
    nas siloitas de excentricidade
    e nos choros de gaita diluída
    van sinfoniando a vida.
    Eu vinte
            cidade convulsa
    anestesiada unha noite:
                          Chovía
    no sedento da miña repulsa
e no sedento ermo do teu día.

<<<<

>>>>