Mariña-nocturno

Mariña-nocturno(Con anacos do meu interior) Manuel Antonio 1920

   Beira do mar
                Un silenzo de brétema
é o enterro da tarde fracasada
    Inconcretamentes
                    teño unha voce Eu
    e a onda infinda
                    amigante
                            repétema.

     Foise o veleiro canso
                          Dilueuse
no tráxico da brétema
                     do lonxe
    do serán e do mar
                     E suxereuse
a visión cavilosa da neurosis dun monxe.

    Na alameda nocturna
                       misántropo cada farol.
    case non se adiviñan as mudeces que choran
    Volve do mar un son
    Algo
    (non se sabe nin chega)
    sínte-se vir encol.

<<<<

>>>>