Calendario

Calendario (Con anacos do meu interior) Manuel Antonio 1920

    No ar amorriñado
quer aboiar unha zul incondensión
    Lentitudes de fume
baixo unha cárrega de ingravidade
    Voces de longos ecos
                     desenterran
a non sospeita do lonxe calmo
    Alá os pinos
    vólvense opacidade
    Hase de ver o ennoitecer
                            xurdir da Terra.

    Hoxe está de festa o home raro dono
do calendario dos días pensativos
    que vive aqueles días
cada Inverno e cada Outono
    e non viven máis.


    E cando volve o sol dos días
    finda a desta somesa
    adormentadora e dorosa quizáis
    do home raro que si abanca chora.
    Despídese de min
no camiño antre pinos
que se perde na noite
    Pídolle as súas horas
    calendario sin sinos
                        e prométemas
    Dispóis xa non se sabe...
    Deica que volvan as brétemas.

<<<<

>>>>