O divino sainete/Canto V
O divino sainete - Canto V Manuel Curros Enríquez
Murchos os dous i abismados,
púxose de novo en marcha
o tren dos Sete Pecados.
A noite a bo andar caía
e de esparexer tratando
a miña malencunía,
Asomeime a unha vidreira
i o cheiro aspirei que mandan
a touza e mais a silveira.
Ráfagas dos altos cumes,
¡canto entón me gorentaron
os vosos puros perfumes!
Gratos perfumes da serra,
¡canto entón me recordastes
os cheiros da miña terra!
Naquil celaxe promizo
que o azul profundo tapaba,
naquil paisaxe invernizo,
Vin algo do aterimento
do meu nativo curruncho
i a el se foi meu pensamento.
Mais na probé patria miña
son máis tristes os crepúsculos,
eterna dor alí aniña;
Que anque unha grande ermandade
hai entre todos os pobos
que buscan a libertade,
Pola vereda que avanza
cara os seus nobres destinos,
perdoando a comparanza,
Italia marcha dereita
e Galicia trenqueleando
como unha vella tolleita.
—
Velliña que andas a gatas,
sin que teñas quen te axude
¿cando has tirar coas caxatas,
I airada, valente, forte,
porás e pe no pescozo
dos que te firen de morte?...
—
Para atallar a corrente
das miñas negras ideas
paseime a mau pola frente,
I achando os dedos lixados
dun polvo branco e miúdo,
volvinme pra todos lados
E vin a Añón na faena
de peneirar entretido
cunha peneira pequena
Por sobre min un farelo
que me tiña enfarelado
dende os pes hastra o cabelo.
-Olla o que fas, que me lixas,
i entrar limpo quero en Roma...
-Se é por eso, non te afrixas;
Outros van máis emporcados
que ti e saen que da vicio
de limpos e de lavados.
Leva forrado o caledro
á Cibdá Eterna; escurricha
no diñeiro de San Pedro
Toda túa honrada probeza,
e volveraste pra casa
nobre e santo, nunha peza.
De algún petrucio gallego
sei eu que, sin ter un carto
pra mandar tocar a un cego,
Pillou, non sei con que trapa,
unhas cantas onzas de ouro,
foise a Roma a ver o Papa.
I alí, súa orixe caótica
perdendo, fíxose ó punto
fidalgo... de raza gótica.
-No, pedricar ben pedricas;
pero inda non me dixeches
por que istes polvos me apricas.
-Esto que contigo fago
hate librar, si Dios quere
i a Virxe, dun gran estrago.
-¿Pero é fariña ou é sénica?
-Non te apures; simpremente,
unha precaución hixiénica.
—
E sin me dar máis resposta
Añón, sempre do meu brazo,
téndose en pe a moita costa,
Entrou comigo de novo
noutro vagón ás escuras,
negro cal boca de lobo.
Nada alí dentro se vía,
tapada a luz por un númaro
da Fe, morta parecía.
Máis polo que eu escoltaba,
entre aquela escuridade
gran rebulicio reinaba.
Sentín solouzos, acentos
de piedá, ferventes rogos
entre afogados lamentos;
Ais de pena e de tenrura,
suspiros de amor i azoutes
de maus sobre carne dura.
" ¡ Como é sabia a Providencia
-pensei-, que me trai ó cabo
a un lugar de penitencia!
"Non, non é o mal tan profundo.
¡Inda hai arrepentimento,
inda hai virtude no mundo!"
I aconchegando a cabeza
pra dormir, pois tiña sono,
i o sono é media manteza,
Enterrei todo o cogote
nun respaldar suave e quente
como de lan ou nescote.
Mais non ben tina pechado
os ollos, topeime preso,
de ambos os remos trabado,
I en menos tempo que o exprico
sentín na meixela esquerda
un roce extraño... Era un bico.
"¡Congrio! -berrei-, ¿quen se astreve..,?"
E sin poder facer forzas,
frió como a mesma neve,
Esconxurei o enemigo,
palpei e apresei..., ¡ que diaño!,
o que apresei... non o digo.
Da lámpara neste instante
caieuse ó chau o periódeco,
i ó seu resprandor brilante
Vinme -¡a contalo resisto!-
entre os brazos dunha dona,
que me tomaba por Cristo.
Volvendo os ollos en torno,
na miña propia autitude
descobrín no espacio morno
Cen beatas e beatos
rufando místicamente
como na xaneira os gatos;
Os cuales, volta ás alturas
a mirada compunxida
das murillesas figuras
En grupos de xeito vario,
mais todos en cruz, facían
daquel lugar un Calvario.
Eu, que outra tal nunca vira,
adimireime as primeiras;
pero, mira que te mira,
Notando en forza de olladas
que iles fan de crucifixos
i elas de crucificadas,
E vendo que, ó fin i ó cabo,
polas fendas que se abrían
non traspasa ningún cravo,
Peguei un brinco terrible,
i abrindo por aquel bosque
de Belfegor paso libre,
Dixen: -¡Atentado ó demo?
Í eles: --¡Fóra o alcanforado!
-berraron-, ¡fóra o brasfemo!
Añón, que agardaba á porta,
preguntoume: -¿Que hai, meu rolo?
-¿A ti que raio che importa?
Repriquei- ¿Vésme enfadado?
¡ Bon modo de agradecerme
o de terte peneirado!
-¿Pra que me metiche aí drentro?
-¿Para que? ¿Pois logo infrinxiche
cecais algún mandamento?
-Eu non. -Pois a min mo debes;
porque se a pecar chegaras,
inda con pecados leves,
Non che valeran recetas
humanas pra te curares
de enfermedades... sacretas.
| Anterior: Canto IV |
O divino sainete | Seguinte: Canto VI |